برگزاری روز جهانی کارگر در شهر سنندج سابقه ای طولانی داشته و در طول ٣۴ سالی که از سقوط نظام پادشاهی می گذرد، کارگران هر سال روز خود را گرامی داشته، و اقدام به برپایی مراسم های خود نموده اند. تا آنجائیکه در سال ٦٨ برگزاری مراسم اول ماه مه منجر به دستگیری و اعدام کارگر مبارز، جمال چراغ ویسی گردید.
کارگران سنندج امسال در شرایطی به استقبال اول ماه مه رفتند که بحران های شدید اقتصادی که در طی چند سال اخیر اکثر کشورهای سرمایه داری جهان را فرا گرفته، نه تنها فروکش ننموده، بلکه عمیق تر نیز گشته و منجر به ظهور جنبش ضد سرمایه داری ٩٩٪ درصدی در ایالات متحده آمریکا و کشورهای اروپایی گشته است.
در ایران طرح هدفمندی یارانه ها ( حذف سوبسیدها ) منجر به افزایش قیمت حامل های انرژی، و در نتیجه تعطیلی کارخانه ها و واحدهای تولیدی و بیکارسازی های گسترده کارگران و افزایش سرسام آور قیمت ها گردیده و از طرف دیگر تحریم های شدید اقتصادی کشورهای غربی به بهانه غنی سازی اورانیوم توسط ایران عرصه را بر کارگران تنگ نموده و شرایط را به گونه ای غیر قابل تحمل در آورده.
در چنین شرایطی و در آستانه ١٢ اردیبهشت کمیته هماهنگی در سطح سراسری فراخوان اتحاد عمل به تمامی کارگران، فعالین و تشکل های کارگری داد. و اعضای این کمیته در شهر سنندج با برپایی و تقویت کمیته برگزار کننده مراسم روز کارگر سنندج به همراه و با اتحاد چند تشکل و گروه دیگر از همگان دعوت نمود تا با اتحاد و همبستگی در تصمیم گیری و برپایی روز جهانی کارگر در سنندج مشارکت کنند.
خوشبختانه فعالین و کارگران شهر سنندج با توجه به تجارب سال های گذشته و با اتحاد و همبستگی کمیته برگزاری اول ماه مه سال ١٣٩١ سنندج را تشکیل و این در حالی بود که هنوز حدود ٢ هفته به برگزاری ١٢ اردیبهشت مانده بود.
کمیته برگزار کننده اول ماه مه سنندج از ابتدای تشکیل وظایفی را در دستور کار خویش قرار داد. تنظیم قطعنامه مشترک، توزیع بیانیه-ها و پوسترهای تبلیغی در میان کارگران و محله های کارگری، تعیین زمان و محل برگزاری مراسم طی فراخوانی علنی رو به جامعه، و همچنین مراجعه به فرمانداری جهت اخذ مجوز و تامین امنیت مراسم توسط پلیس، به عنوان وظایف کمیته برگزار کننده مشخص گردید.
با توجه به تصمیم کمیته برگزار کننده، روز بعد از آن نمایندگان کارگران طی درخواست کتبی به فرمانداری مراجعه و درخواست مجوز می نمایند که طبق روال همیشگی با برخورد تند و غیر مسئولانه مقامات فرمانداری روبرو گشته و حتی تهدید می نمایند در صورت برگزاری هر گونه مراسمی برخورد شدید خواهد شد.
چند روز تا اول ماه مه نمانده بود، کارگران مصمم به برگزاری روز خود بودند. اعضا کمیته برگزار کننده در مورد قطعنامه، شعارها و محل برگزاری به توافق رسیده بودند، ساعت ٦ عصر روز سه شنبه ١٢/٢/١٣٩١ به عنوان زمان و خیابان فردوسی از سه راه نمکی تا میدان انقلاب به عنوان مکان، و مسیر راهپیمائی تعیین گردید.
در این مدت هر روز شاهد اعلام پشتیبانی و آمادگی لایه های مختلف کارگران جهت شرکت در مراسم ١ مه بودیم. شور و شوق وصف ناپذیری در میان کارگران و فعالین به چشم می خورد و همه لحظه شماری می کردند. در طرف مقابل و دو روز مانده به ١ مه در حمایت از سرمایه داران و برای عدم ابراز کیفر خواست کارگران، نیروهای دولتی در سطح خیابان های اصلی شهر مستقر شده بودند. آنها نیروهای زیادی از دیگر استان های مجاور به شهر سنندج آورده بودند. شهر کاملا حالت حکومت نظامی اعلام نشده و چهره ای کاملا امنیتی و نظامی به خود گرفته بود. همه مردم شهر می دانستند که تجمع این همه نیرو در سطح شهر به خاطر ترس از برگزاری روز جهانی کارگر توسط کارگران است.
بالاخره روز و لحظه موعود فرا رسید، کارگران همراه با خانواده هایشان از هر طرف به خیابان فردوسی و محل برگزاری مراسم رسیدند. تراکم نیروهای پلیس و لباس شخصی ها به حدی بود که حتی مشکل می شد وارد عرض خیابان شد. همه به ساعت های خود نگاه می کردند، هم گارگران و هم نیروهای پلیس و لباس شخصی. پیاده روها و پاساژهای خیابان فردوسی مملو از کارگران بود. مگر می شد مراسم را برگزار نکرد و به خانه ها بازگشت؟
لحظه تصمیم گیری فرا رسید. ساعت ١٧:۵۵ دقیقه بود، همه نگاه ها به طرف خیابان انقلاب(سیروس سابق) چرخید. طی یک تصمیم هوشمندانه مسیر راهپیمایی به سرعت به جای دیگری تغییر یافت. در عرض چند دقیقه بیشتر کارگران خود را به آن جا رساندند. در خیابان سیروس نیروهای نظامی به مراتب کمتر از خیابان فردوسی بود.
مراسم شروع شد و در یک لحظه ده ها پلاکارد قرمز رنگ با شعارهای کارگری بالا رفت. شعار"نان، مسکن، آزادی" ،" کارگر اتحاد اتحاد" ،" کارگر زندانی آزاد باید گردد" فضای خیابان را پر کرده بود. هر لحظه تعداد بیشتری از کارگران به محل راهپیمائی رسیده و به جمع راهپیمایان می پیوستند. نیروهای پلیس که انتظار برگزاری مراسم را نداشته دست پاچه گشته و از هر طرف هجوم آوردند و سرکوب و ضرب و شتم وحشیانه ای را آغاز کردند. کتک کاری با باتوم، پاشیدن گاز فلفل به سر و صورت کارگران، پرتاب گاز اشک آور به میان جمعیت، گوشه هایی از اعمال خشونت و بی رحمی نیروهای پلیس حامی سرمایه داران در روز جهانی کارگر سال ١٣٩١ سنندج بود. آن ها حتی به این هم اکتفا نکرده و بیش از هفت نفر از راهپیمایان را بازداشت و به مکان نامعلومی بردند. آن ها می-خواستند با ایجاد جو رعب و وحشت و ضرب و شتم کارگران، آن ها را به عقب رانده و مانع برگزاری این روز گردند. غافل از این که اخراج، بیکارسازی، عدم پرداخت دستمزدها، ستم و تبعیض و نابرابری که کارفرمایان و سرمایه داران هر روز در حق ما روا می-دارند کمتر از ضرب و شتم نیروهای سرکوبگر پلیس نیست.
امروز روز جهانی کارگر در اکثر کشورهای دنیا به رسمیت شناخته شده و کارگران در این روز کار را تعطیل و به خیابان ها می آیند.
با وجود این که سیستم سرمایه داری جهانی در قالب سازمان ها و مقاوله نامه هایی روز جهانی کارگر را به رسمیت شناخته است، و ایران هم از جمله در مقاوله نامه های ٨٧ و ٩٨ آن را پذیرفته و متعهد به انجام آن شده است، اما عملا آن را نقض می نماید و مانع هر گونه تشکل یابی کارگران شده و حتی اقدام به دستگیری و بازداشت و صدور احکام سنگین زندان برای فعالین کارگری می نمایند.
کارگران سنندج در ١ می می خواستند روز خود را جشن بگیرند و شعار آن ها نان، مسکن، آزادی بود و این در حالی است که اصل بیست و هفتم قانون اساسی ایران چنین می گوید:
تشکیل اجتماعات و راه پیمایی ها، بدون حمل سلاح به شرط آنکه حمله به مبانی اسلام نباشد آزاد است. کشور ایران عضوی از سازمان ملل و جامعه جهانی است. بخشی از بیانیه جهانی حقوق بشر این چنین می گوید:
هر شخص حق دارد از آزادی تشکیل اجتماعات مجامع و انجمن های صنفی مسالمت آمیز بهره مند گردد.
دوستان کارگر، هم طبقه ای ها!
سرمایه داران و دولت نماینده آن ها به هیچ کدام از تعهدات خویش پایبند نیستند. آنها می خواهند ما متفرق و پراکنده باشیم اما ما یاد گرفته-ایم که قدرتمان در اتحاد و هم بستگی مان است.
زنده باد اول ماه مه، روز هم بستگی طبقاتی کارگران
مستحکم باد صفوف به هم تنیده کارگران
عباس، کارگری از سنندج
کمیتۀ هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری
١٧ خرداد ١٣٩١