شعار ما در روز کارگر و برای تمام کارگران ایران این است: خانه، سندیکا، کارخانه. و باز هم خانه، سندیکا، کارخانه. و این تا زمانی که به آزادی تشکیل سندیکاهایمان دست نیافتهایم همچنان شعار همیشگیمان است و بخصوص در روز کارگر جزء اصلیترین شعارهای ماست.
در واقع این سه محل مانند حلقههای زنجیر به هم متصلاند و اگر بپذیریم تمام هستی اجتماعی و هویت کارگریمان در این سه محل شکل میگیرد و باز اگر بپذیریم همین هویت کارگری به زندگی و تولید، و همچنین به تولید و فکر وابسته است پس چارهای نداریم که همواره برای حلقهی مهم این زنجیر که همان محل تولید فکر یا سندیکا است، مبارزه کنیم و قانونی شدن تشکلهای کارگری و از همه مهمتر سندیکاها را خواستار شویم.
ما در خانه قلبهایمان، در کارخانه دستهایمان و در سندیکا مغزهایمان در تلاش اند تا زندگی، تولید و فکر را مانند یک اندام راهبری کنند. وقتی سندیکا نیست مغز این اندام نیست و آن وقت است که ما گیج میزنیم و قدرت جمعی کارگریمان را به فراموشی میسپاریم. آنگاه ذره ذره مجبور میشویم با فشار سرمایه و صاحبان قدرت به عقبنشینی و ترس و تحمل همین اندکها رضایت دهیم.
اگر نبود مغز زندگی کارگریمان را جدی نگیریم امسال هم مانند تمام این سالها میآید و میرود و باز ما میمانیم و بیکاری، اخراج، گرانی، تفرقه و بیاعتمادی. اما از همه مهمتر این است که ما چه بخواهیم و چه نخواهیم همگی با هم همسرنوشتیم و برای رهایی از این همه فشار در زندگی و تولید چارهای جز متشکل شدن و تشکیل سندیکاهایمان نداریم و مادام که این همسرنوشتی را با تمام وجود حس نکنیم خبری از تغییر در وضع زندگیمان نخواهد بود. پس همگی در روز کارگر شعار دهیم: خانه ، سندیکا ، کارخانه و باز هم خانه ، سندیکا ، کارخانه.