در شرایطی به استقبال اول ماه مه، روز جهانی کارگر رفته ایم که طبقه کارگر ایران به شدت تحت فشار قرار دارد. دستمزدهای زیر خط فقر، عدم وجود تشکل های مستقل کارگری در کنار قراردادهای موقت و شرکت های پیمانکاری، عدم امنیت شغلی را بر کارگران ایران تحمیل نموده و سرکوب طبقه کارگر را تسهیل تر کرده است.
بسیاری از کارگران پیشرو در بخشهای مختلف با اخراج از محیط کار مواجه شده اند، اما ولع سرمایه داران تمامی ندارد. سرمایه داران در سال ۱۴۰۲ تلاش کردند دستمزد منطقه ای را به کمک اتاق بازرگانی بر ما کارگران تحمیل نمایند، ولی هنوز نتوانسته اند این هجوم را به پیش ببرند. همچنین تلاش میکنند که ساز و کار تعیین دستمزد را عوض نمایند و همان شورای عالی کار سه جانبه گرا که تحت سلطه خودشان هست را هم دور بزنند.
تجربه نشان داده است که ما کارگران تنها به نیروی تشکل های مستقل خود می توانیم مطالباتمان را بر سرمایه داران و دولت هایشان تحمیل کنیم. شرایط نامطلوب امروز ما کارگران ایران ناشی از نبود تشکلهای مستقل کارگری در سطوح مختلف و گسترده است.
در آستانه اول ماه مه این ضرورت بیش از هر زمان دیگری خود را نشان میدهد. هر چند برخی گروههای سیاسی که نگاه ابزاری به کارگران و فعالین کارگری دارند ادعا میکنند که پاسخ مشکلات ما کارگران را دارند، اما واقعیت آن است که نگاه ابزاری و خارج از طبقه آنها کمکی به سازمانیانی فراگیر و از پایین ما کارگران نکرده و نخواهد کرد. کارگران بدون سازماندهی در تشکلهای مستقل خود به سیاهی لشکر جناح های سیاسی چه در قدرت و چه در اپوزیسیون تبدیل خواهند شد.
ما کارگران هر زمان که متحد و همبسته عمل کرده ایم توانسته ایم سرمایه داران و دولت آنها را در عرصه های مختلف به عقب برانیم. تجربه همکارانمان در شرکت واحد اتوبوسرانی تهران و حومه، نیشکر هفت تپه، معلمان، هپکو، فولاد اهواز، چادرملو، پتروشیمی و بسیاری مناطق دیگر نشان از قدرت ما دارد.

نیروی ما بیکران است.

تنها چاره ما اتحاد و همبستگی و ایجاد تشکل های مستقل به نیروی خودمان است.

گرامی باد اول ماه مه، روز جهانی کارگر

کارگر زندانی آزاد باید گردد

چاره کارگران وحدت و تشکیلات