بیانیه اول ماه مه (۱۱ اردیبهشت ۱٤٠۱) روز اتحاد و همبستگی بین‌المللی طبقۀ کارگر در سراسر جهان.

اول ماه مه، روز تحکیم همبستگی و اتحاد کارگران همۀ کشورها، علیه استثمار و ستم سرمایه‌داری در سرتاسر گیتی است. این روز بزرگ، یک پیام فراموش نشدنی برای طبقۀ کارگر جهانی در بر دارد و آن اینکه: آزادی طبقۀ کارگر تنها به دست خود و با اتحاد و همبستگی و مبارزه‌ای سازمان یافته و متشکل محقق می‌شود.
واقعیت این است که نظام سرمایه‌داری وضعیت اقتصادی و سیاسی خطرناک و راه حل‌های فاجعه باری را برای کارگران و توده‌های زحمتکش در سرتاسر جهان به وجود آورده است که آشکارا آنان را به ورطه فقر و فلاکت می‌کشاند. «راه حل‌های اقتصادی» ای همچون: توسل به رویکرد «بازار آزاد»؛ توسعۀ لجام گسیخته خصوصی‌سازی و مقررات زدائی؛ حذف یا کاهش خدمات عمومی، کالائی کردن هرچه بیش‌تر همه چیز که بازپس گرفتن دستاوردهای کارگران، انداختن بار بحران اقتصادی بر دوش آنان و توده‌های زحمتکش و تخریب همه جانبه محیط زیست از پیامدهای مخرب و بلافصل آن می‌باشد.
«راه حل سیاسی» طبقۀ سرمایه‌دار و دولت‌های سرمایه‌داری نیز چیزی جز تلاش برای تثبیت و تداوم سلطۀ استثمارگران بر کارگران و دیگر زحمتکشان، سرکوب و یا منحرف کردن جنبش‌های مترقی و احزاب و تشکل‌های مرتبط با این جنبش‌ها نبوده و نیست. انعکاس این سیاست‌ها در عرصۀ جهانی نتیجه‌ای جز: تجاوز نظامی، سرکوب جنبش‌های آزادی خواهانه، ایجاد مناطق نفوذ به نفع این یا آن بلوک قدرت، تحمیل سیاست‌ها و مقررات قدرت‌های بزرگ از طریق نهادهای بین‌المللی نداشته است که یک نمونه از آن را در جنگ میان روسیه و اوکراین شاهد هستیم که ناشی از تضاد منافع بین بلوک غرب و زرادخانۀ نظامی ناتو از یک سو، و بلوک سرمایه‌داری سلطه گر روسیه از دیگر سو می‌باشد. این جنگ جز کشتار، ویرانی، آوارگی و بی‌خانمانی میلیون‌ها انسان، گرانی و کمبود مواد غذایی و دیگر مایحتاج زندگی، ایجاد دشمنی و نفرت پراکنی، گسترش مسابقۀ تسلیحاتی و عقبگردهای سیاسی و فرهنگی نتیجه‌ای برای طبقه کارگر و توده‌های زحمتکش مردم نداشته است.
سرمایه‌داری حاکم بر ایران، همین الگوهای سرمایه‌داری جهانی و از جمله سیاست‌های نئولیبرالیستی آن را در شرایطی به کار می‌گیرد که با توجه به کنترل انحصاری بر قدرت، منابع و امکانات کشور، رانت‌های باور نکردنی و یغماگرانه‌ای را برای صاحبان قدرت و نفوذ فراهم آورده و پیامدهای بسیار مخرب و ویرانگری را بر زندگی توده‌های مردم کارگر و زحمتکش، نسبت به بسیاری دیگر از کشورها باقی گذاشته است.
مزد کارگران در ایران از پائین‌ترین مزدها در سراسر جهان بوده و نرخ بیکاری و تورم در ایران از بالاترین نرخ‌های جهانی است. زنان کارگر علاوه بر استثمار و ستمی که بر عموم کارگران حکفرماست از ستم و تبعیض جنسیتی و بار سنگین کار خانگی نیز رنج می‌برند. ضمن این که ستم‌هائی که بر زنان وارد می‌شود نقشی اساسی در پائین نگاه داشتن مزد و مزایای کارگران زن و به طور کلی کاهش سطح عمومی مزدها - چه مزد زنان و چه مزد مردان – دارد. از سوی دیگر در جامعۀ سرمایه‌داری، و بویژه ایران، شاهد ِاعمال انواع خشونت و تحقیر بر زنان و پایمال کردن حقوق آنان هستیم: رشته‌ای طولانی از خشونت که یک سر آن ازدواج اجباری دختران خردسال و قتل‌های ناموسی و سر دیگرش تبدیل کردن زن به کالاست.
شکاف وسیع بین درآمد ناچیز و هزینه‌های روزافزون زندگی، بیکاری و عدم اطمینان به آینده - بویژه در مورد جوانان- و فقر روز افزون در سطح جامعه بیداد می‌کنند. حداقل دستمزد در ایران با مزایا برای سال جاری حدود ٦ میلیون تومان در ماه تعیین شده است که در حدود یک سوم خط فقر است. این در حالی است که بخش مهمی از کارگران شاغل، بویژه زنان کارگر، حتی از دستمزد حداقل نیز محرومند. در ایران نزدیک به ٦ میلیون بیکار وجود دارد که بیش از ٩٥ درصد آنان هیچگونه مستمری بیکاری دریافت نمی‌کنند.
از دو سال پیش شاهد مبارزات اعتراضی و اعتصابی طولانی، راه پیمائی‌های پرشور و تجمعات گسترده و خیابانی کارگران، معلمان، بازنشستگان و دیگر جنبش‌های اجتماعی بوده‌ایم که بویژه پس از پیروزیهای ناشی از مقاومت و مبارزه کارگران در هفت تپه، فولاد و کارگران پروژه‌ای صنایع نفت، گاز، پتروشیمی و نیروگاه‌ها، اشکال گسترده و سازمان یافته‌ای از اعتراضات و تجمعات خیابانی را توسط معلمان و بازنشستگان در سرتاسر ایران به نمایش گذاشته‌اند.
اعتراضات و تجمعاتی که به نوبه خود توازن قوا و فضای سیاسی- اجتماعی را بنفع جنبش‌های مطالباتی سنگین‌تر کرده و به لحاظ شکل و محتوا نمونه‌‌های برجسته و جدیدی از سازمان یافتگی و تداوم مبارزه در جنبش کارگری ایران را علی‌رغم تمامی فشارها و سرکوب‌ها، اخراج‌ها و احضارها و بازداشت و زندانی کردن فعالان این جنبش‌ها، توسط حکومت و ایادی آن، در معرض نگاه و توجه کارگران و سایر جنبش‌های اجتماعی قرار می‌دهد.
همه این‌ها به نوبه خود دلالت بر این امر خطیر دارند که کارگران باید بیش از پیش به توانایی و قدرت اراده و آگاهی خویش متکی بوده و سرنوشت خود را خود در دست گیرند.
به همین جهت در روز جهانی کارگر، که نظام حاکم همه ساله مانع برگزاری آن می‌شود، لازم است که ما کارگران شاغل و بازنشسته، معلمان، زنان، جوانان دانشجویان و ... با اتحاد و همبستگی هرچه بیشتر و اتکا به سازماندهی و تشکل‌های مستقل خود و از این طریق گسترش مبارزات خویش، خواست‌های خود را به طور صریح و روشن اعلام نموده و با توجه به این وضعیت، همه هم طبقه‌ای‌های خود و پشتیبانان جنبش کارگری را به اتحاد عمل برای گسترش و تعمیق مبارزه حول محورهای زیر دعوت کنیم:
۱- افزایش حداقل دستمزد به میزان ۱۶ میلیون تومان در ماه برای یک خانوار ۴نفره کارگری. (از نظر تعداد اعضا)
۲- برابری زنان و مردان در تمام عرصه‌های حقوقی، سیاسی، اقتصادی- اجتماعی، مدنی و فرهنگی.
۳- برقراری بیمه‌های اجتماعی مکفی و موثر، بویژه بیمه‌های درمانی و بیمه بیکاری برای کارگران بیکار و جویای کار.
۴- انحلال شرکت‌های پیمانکاری و واسطه‌ای و برچیده شدن شَّرِ این قبیل شرکت‌ها، از محیط‌های کار و زندگی کارگران و تامین نیروی انسانی این مراکز، از طریق پیمان‌های دسته‌جمعی آنان‌.
۵- ایجاد تشکل‌های مستقل کارگران و برخورداری از حق آزادی بیان و عقیده، تشکل و تحزب؛ اعتصاب و اعتراض، تظاهرات، راه پیمائی و تحصن.
۶- آزادی کارگران و معلمان زندانی و زندانیان سیاسی و عقیدتی؛ منع تعقیب قضائی و بازگشت بی‌قید و شرط آنان به کار و محل زندگی خود.
۷- منع کار کودکان کمتر از ۱٦ سال و تأمین زندگی و آموزش کودکان کار
۸- مبارزه با هرگونه تبعیض جنسیتی، عقیدتی، ملی و قومی در محیط کار و در جامعه.
۹- مبارزه با هرگونه تبعیض و ستم نسبت به کارگران خارجی و از جمله کارگران و زحمت‌کشان مهاجر افغانستانی در ایران.
۱۰- آموزش رایگان در تمام سطوح.
۱۱- ترمیم حقوق معلمان و بازنشستگان و همسان سازی حقوق آنان با شاغلان.
۱۲- نظارت نمایندگان منتخب بازنشستگان بر صندوق‌ها و دارائی‌های عمومی بازنشستگان و برخورداری از بیمه‌های موثر و کارآمد.
۱۳- مخالفت با جنگ‌های تجاوزکارانه و افشا و محکوم کردن سیاست‌های سلطه طلبانه و منافع استثمارگرانۀ همۀ دولت‌های درگیر درجنگ.

گرامی باد اول ماه مه روز اتحاد و مبارزۀ مشترک کارگران جهان علیه نظام سرمایه‌داری!