طی یک سال گذشته جهان تحت حاکمیت نظام سرمایه داری اتفاقات و تحولات زیادتری نسبت به چند سال قبلتر را از سر گذراند. از طرفی وقایع تراژیک و دلخراشی را در گوشه هایی بر کره خاکی شاهد بود و از طرف دیگر تحولاتی که ریشه های وقایع تراژیک مذکور و همه بلایایی که این نظام سراپا ضد انسانی را به چالش کشید را نظاره کرد.
از رها شدن قلاده تروریستهای طالبان توسط ناتو به سرکردگی آمریکا که جامعه افغانستان را به جهنمی سوزانتر از گذشته برای مردم و بخصوص زنان تبدیل کرده اند تا تجاوز نظامی روسیه به اوکراین و به خاک و خون کشیده شدن مردم در نتیجه کشمکش‌های بلوک های ارتجاعی غرب و شرق بر سر تقسیم میدان نفوذ سیاسی و نظامی خود همه از میدان های کشتار انسانهای بی دفاع توسط ماشین های کشتار مدرن دولتهای سرمایه داری از مدل دمکراسی غربی گرفته تا مدل دیکتاتوری های ناسیونالیستی و مذهبی شرقی بوده اند.
اما در مقابل این توحش انواع مدلهای سرمایه داری و باندهای تروریست و آدمکش مولود آن، جبهه انسانیت نیز با قدرت بیشتری قد علم کرد و در برابر کل لجنزار سرمایه داری قرار گرفت و به سیاستها و اعمال انسان کشی اعتراض کرد.
علاوه بر این در عرصه‌های مختلف تقابل‌های درون کشوری نیز در کشورهای مختلفی مبارزات طبقاتی شدیدی جریان داشته است.
اعتصاب ده ها میلیونی کارگران هند، اعتصاب هزاران نفره کارگران بخش حمل و نقل شهری بروکسل، اعتصاب سراسری رانندگان کامیون پرو و حمایت اتحادیه کارگران حمل و نقل پرو از آن اعتصاب، حکومتهای سرمایه داری را به لرزه درآورد.
اما در ایران در ادامه مبارزات طبقاتی و توده ای طی بیش از چهار دهه، سال گذشته این مبارزات با جدیت، همبستگی و گستردگی فراوانتری همراه بود.
اعتصابات کارگران هفته تپه و اعلام وجود شورای چند هزار نفری آن، اعتصاب سه ماهه کارگران پیمانی نفت که با هدایت شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت انجام گرفت، تجمعات سراسری بازنشستگان در یکشنبه های اعتراضی و تجمعات سراسری و قدرتمند معلمان از جمله اعتصابات و اعتراضات شاخص و قدرتمند طبقه کارگر بودند.
در دیگر عرصه های اجتماعی نیز جامعه در تب و تاب بود. تجمعات خانواده های دادخواه هواپیمای ساقط شده توسط سپاه و جانباختگان اعتراضات آبان۹۸ و دیگر اعتراضات، تجمع بدون حجاب دختران فارغ‌التحصیل دانشگاه تهران در مراسم جشن فارغ التحصیلی در اعتراض به نابرابری و حجاب اجباری، برگزاری مراسم روز جهانی زن، مراسم جشن و رقص پسران و دختران بی حجاب در چهارشنبه‌سوری و سیزده بدر در خیلی از شهرهای ایران هم نمونه هایی از پیشرویهای مردم خواهان دادخواهی، آزادی و شادی طی سال گذشته بودند.
در برابر این همه پیشروی جامعه در تمام عرصه های مبارزاتی، طبیعی بود که حکومت سرکوبگریهایش را شدت ببخشد.
احضارها، بازجوئی ها، محاکمه ها و زندانی نمودن کارگران، معلمان، زنان، اعضاء خانواده های دادخواه و فعالین این عرصه و همچنین تشدید فشار بر زندانیان سیاسی از طریق قطع تلفن، به انفرادی فرستادن آنان در حالیکه مبتلا به کرونا بودند و تاخیر عامدانه در انتقال زندانیان به بیمارستان که به کشته شدن بکتاش آبتین منجر گردید، از جمله اقدامات سرکوبگرانه ای بودند که در کارنامه سال گذشته مقابله حکومت با مردم ثبت گردیده اند.
علی رغم شدت یابی و قدرتگیری بیشتر جنبش کارگری، وضعیت معیشت وخیم تر از سالهای قبل است. گرانی و تورم لجام‌گسیخته تر شده است و به اعتراف غیر قابل اعتماد خودشان که همواره آمارها را به طور دست ساز اعلام می کنند، تورم به بالای ۴۲درصد رسیده است که تاکنون بی سابقه بوده است. حداقل حقوق کارگر را کمتر از چهار و نیم میلیون تومان تعیین کرده اند در حالیکه خودشان معترف به وجود خط فقر بالای ده میلیون تومان بودند. در نتیجه تحمیل گرانی و بیکاری و رها کردن بخش گسترده ای از مردم بدون بیمه بیکاری، بر شمار صدها هزار نفره زباله گردان و کودکان کار و زنان تن فروش هر روز اضافه می شود. به خاطر نبودن بیمه درمانی عمومی، روزانه انسانهای زیادی جان خود را از دست می دهند و یا با درد انواع بیماریها بر خود می پیچند. بی شرمانه مقدار یارانه نان ماهانه برای هر فرد را در حد خرید یک نان سنگک تعیین کرده اند و در صدد کارتی کردن نان هستند. این در حالیست که حاکمان و جمعیت یک درصدی های صاحب سرمایه با چپاول ثروتهای عمومی و دسترنج های عموم مردم کارکن، ثروتهای نجومی به هم می زنند و از زندگی انگل وارشان لذت می برند.
به طور کلی می شود تصویری تاریکتر و وحشتناکتر برای شرایط ادامه حیات در سال پیش رو را به طور یقین از هم اکنون تصور کرد.
بیایید به دقت به ریشه بلایایی که بر سر ما مردم از هر بخشی از جامعه آمده است بنگریم! ریشه همه مصیبتهای آوار شده بر ما کارگران، معلمان، بازنشستگان، جوانان، بیکاران، خانواده های دادخواه، زنان، مدافعان محیط زیست و کل مردم کارکن محروم یکی است. هیچیک از این دردها، بیگانه و بی ربط به هیچیک از بخشهای تحت ستم دیگر در جامعه نیست.
در نتیجه تنها راه خلاصی از این همه نکبت و دردمندی مشترک، مبارزه مشترک است. باید مبارزاتی که امروز در همه عرصه ها در جامعه با قدرت در جریان است را به هم پیوند زده و تبدیل به اعتصابات و اعتراضات عمومی کنیم.
اول ماه می روزجهانی کارگر امسال مناسبت مهم و تعیین کننده ای است تا با برگزاری گسترده و عمومی مراسمات، مبارزات خود را حول مطالبات اساسی عمومیت بخشیم و وارد مرحله ای عالیتر (اعتصاب عمومی) در ادامه مبارزاتمان شویم.
امضاء کنندگان این بیانیه از کل طبقه کارگر، زنان، خانواده های دادخواه و همه مردم خواهان رفاه، آزادی و شادی می خواهند که اول ماه می روز جهانی کارگر را روز اتحاد و همبستگی خود بدانند و حول خواستهای زیر هر چه باشکوه‌تر و سراسری تر و عمومی تر مراسمات این روز را برگزار کنند.
۱- افزایش حداقل حقوق به ۱۶ میلیون تومان
۲- درمان رایگان برای عموم مردم
۳- آموزش رایگان و مطابق با معیارهای علمی و مدرن برای همه دانش آموزان
۴- بیمه بیکاری معادل حداقل حقوق ۱۶ میلیون تومان برای همه بیکاران بالای ۱۸ سال سن اعم از زن و مرد
۵- برابری کامل زن و مرد در تمام شئون اجتماعی
۶- آزادی تشکل، تحزب، تجمع، اعتصاب و تظاهرات
۷- آزادی فوری و بی قید و شرط کلیه زندانیان سیاسی و مختومه شدن همه پرونده های قضایی علیه فعالین
۸- به رسمیت شناسی اول ماه می روزجهانی کارگر به عنوان روز تعطیلی عمومی

زنده باد اول ماه می روزجهانی کارگر