امسال در شرایطی به استقبال روز جهانی کارگر می رویم که نظام سرمایه داری، تعرض غارت گرانه و وحشیانه ای را در ابعادی گسترده به طبقه کارگر و توده های محروم در سطح جهانی سازمان داده و آتش جنگ های امپریالیستی و فجایع ناشی از آن نظیر موج گسترده پناهندگان گرسنه و بی پناه، حیات و معاش کارگران را هر روز بیشتر در تنور خود می سوزاند. در مقابل این تعرض وحشیانه، مبارزات کارگران علیه بورژوازی برای کسب مطالبات بر حق خود نظیر دستمزد عادلانه، حق تشکل و شرایط بهتر در محیط های کار در اشکال مختلف در همه جا بی وقفه ادامه دارد.
روز جهانی کارگر روز نمایش رزم خستگی ناپذیر طبقه کارگر در سراسر جهان می باشد. در این روز کارگران و حامیان شان با برگزاری میتینگ ها و تجمعات کارگری، اتحاد مبارزاتی خود را به نمایش می گذارند. اما در برخی از کشور ها از جمله ایران، کارگران حتی از حق برگزاری جشن های روز جهانی خود نیز محروم اند. هرگونه تلاش کارگران برای تجمع و برگزاری این روز با سرکوب عریان و دستگیری و پیگرد و زندان روبرو می گردد. در چنین اوضاعی ست که ما در ایران شاهدیم چگونه داعشیان حاکم، صدای فعالین کارگری را در گلو خفه ساخته و مبارزات و اعتراضات کارگران را با شلاق و شکنجه و زندان و ترور پاسخ می دهند. این سرکوب عنان گسیخته، آن چنان شرایطی برای کارگران ایجاد نموده که سرمایه داران زالو صفت که در تبلیغات فریب کارانه جمهوری اسلامی «کار آفرین» لقب گرفته اند، با تحمیل قرارداد های موقت و سفید امضاء و ترفندهای دیگر، امنیت شغلی کارگران را پایمال سود اندوزی خود نموده و به این هم بسنده نکرده و ماه ها از پرداخت حقوق کارگران خودداری می کنند. در چنین شرایطی است که مبارزه برای کسب حقوق های معوقه کارگران که گاه تا ٢۴ ماه هم می رسد، به یکی از رایج ترین مطالبات کارگران مبدل شده است. تازه حقوق و دستمزدی که به کارگران پرداخت می شود در مجموع آن چنان ناچیز است که امکان باز تولید نیروی کار را فراهم نساخته و کارگران را در قعر فقر و فلاکت قرار داده است.
رژیم جمهوری اسلامی به منظور حفظ شرایط وحشیانه استثمار کارگران به نفع سرمایه داران با سرکوب وحشیانه مبارزات و اعتراضات کارگران، آن ها را از حق داشتن تشکل های مستقل کارگری محروم نموده و صفوف طبقه کارگر را هر چه بیشتر پراکنده ساخته است. در عین حال در بستر این پراکندگی، با علم کردن نهاد های دست ساز خود در محیط های کارگری یعنی انجمن ها و شورا های اسلامی که در واقع ابزار سرکوب کارگران می باشند می کوشد ابزار های سرکوب خود را به مثابه تشکل های کارگری جا بزند.

کارگران مبارز!
تجارب حاصل از سلطه ضد کارگری جمهوری اسلامی در ٣٧ سال گذشته ثابت نموده که بدون نابودی جمهوری اسلامی با هر جناح و دسته اش، هیچ یک از مطالبات اساسی طبقه کارگر امکان تحقق پیدا نمی کند. اما نابودی رژیم دار و شکنجه حاکم بدون شکل دادن به سازمان انقلابی کارگران و اعمال قهر انقلابی علیه دیکتاتوری حاکم به سرانجام نمی رسد. از این رو پیکار در این جهت و هموار نمودن راه برای قدرت گیری طبقه کارگر وظیفه سترگی است که در مقابل کارگران پیشرو و روشنفکران انقلابی این طبقه قرار دارد.

بر قرار باد اتحاد کارگران سراسر جهان!

نابود باد رژیم وابسته به امپریالیسم جمهوری اسلامی!

پیروز باد انقلاب! زنده باد کمونیسم!