با آغاز دهه دوم قرن بیست ویکم، جهان تحت حاکمیت سرمایه داری هچنان دنیای محض بی حقوقی برای بخش اعظم ساکنان آن است. تمرکز بیش از پیش ثروت و امکانات جامعه در دست اقلیتی هر چه کوچکتر شونده و محروم ماندن اکثریت مردم از ابتدایی ترین شرایط یک زندگی انسانی، خصلت اساسی جهان درآستانه اول ماه مه ۲۰۱۱ است. روند پرشتاب حمله به دستاوردهای کارگری و حقوق انسانی در پیشرفته ترین کشورهای سرمایه داری بر بستر حمله ایدئولوژیک به ایده های انسانی و سوسیالیستی و تقویت ارتجاعی ترین و راست ترین گرایشات مذهبی و قومی، بخشی از تاریخ جامعه جهانی در سالهای اخیر بوده است.
در مقابله با این روند اما کارگران و انسانهای آزادی خواه در اقصی نقاط جهان ساکت ننشسته اند. بویژه در سال اخیر از فرانسه و اسپانیا و یونان و آمریکا گرفته تا تونس و مصر و ایران، مردم به مقابله با این وضعیت برخاسته اند. سال ۲۰۱۰ نقطه مهمی در اعتراض به تعرض چند ده ساله سرمایه جهانی بود. همه نشانه ها بیانگر این است که در سال ۲۰۱۱ اعتراضات به نظام سرمایه داری و مصائب آن در اقصی نقاط جهان بیش از پیش گسترش پیدا خواهند کرد.
در ایران تحت حاکمیت جمهوری اسلامی سرمایه وضعیت کارگران براستی فاجعه بار و غیر قابل تحمل است. در حالی که بنا به گزارش نهادهای رسمی بین المللی نرخ تورم در ایران بیش از ۲۲ درصد است، و در حالی که بنا به گزارش فعالان مستقل کارگری قیمت کالاهای ضروری اولیه مثل گوشت، مرغ، تخم مرغ، روغن، برنج، شکر و غیره بین ۵۰ تا ۱۲۰ درصد افزایش پیدا کرده، حداقل دستمزد کارگری با افزایش ۹ درصدی از ۳۰۳ هزار تومان به ۳۳۰ هزار تومان (حدود ۲۷۵ دلار) در ماه افزایش پیدا کرده است. شرم آور اینکه این دستمزد در مقایسه با استانداردهای بین المللی حدود چهار برابر زیر خط فقر است. به موازات این تعرض، یارانه های ناکافی نیز حذف شده و بهای مصرف انرژی مانند گاز، برق، و سوخت بطور سر سام آور افزایش یافته است. در بسیاری از مراکز کار، پرداخت همین دستمزد بشدت ناکافی را نیز ماهها به تعویق می اندازند. برای همین دستمزد اندک نیز حاضر به بستن عقد قرارداد کار رسمی نیستند و دست کارفرمایان و پیمانکاران را در نوشتن قراردادهای موقت، پیمانی، سفید امضاء و بعضا گرفتن چک و سفته از کارگر کاملا باز گذاشته اند. در نبود قرارداد جمعی کار و وجود نیروی کار مفت و مجانی ، کارفرمایان سودجو با سرنوشت و زندگی کارگران بازی میکنند. شدت کار را افزایش داده و کوچکترین هزینه ای برای تامین ایمنی کار متقبل نمی شوند. جان باختن سالانه بیش از ۱۲۰۰ کارگر بر اثر سوانح کار و مصدوم شدن بیش از ۲۳ هزار نفر از کارگران بر اثر این شرایط ، همه اجزایی از جنگ تمام عیاری هستند که سرمایه داری و حکومت آن علیه کارگران در ایران به پیش میبرند. به این نیز راضی نیستند. همزمان با این تعرض سردمداران قانونگرایی اسلامی دارند از قوانین خودشان نیز قانون زدایی می کنند. میخواهند روابط استاد-شاگردی عصر قجر را برقرار کرده و کار مزد را به گاه مزد تبدیل کنند.
اما بر متن این شرایط دشوار و به رغم هجوم همه جانبه سرمایه داری به کار ومعیشت کارگران و با وجود اذیت و آزار و سرکوب فعالین و تشکلات مستقل کارگری، و در حالی که جنبش اعتراضی عمومی در رکود قرار دارد، کارگران ایران سال ۱۳۹۰ را با تعرض آغاز کرده اند. بلافاصله پس از تعطیلات نوروزی، ده هزار کارگر شرکتهای پيمانكاری مجتمع پتروشیمی ماهشهر به عنوان پیشگامان جنبش کارگری از جانب همه کارگران اعلام کرده اند که دیگر حاضر نیستند به قراردادهای اسارت بار موقت تن دهند. حاضر نیستند این شرایط بغایت غیر انسانی را تحمل کنند. سال ۹۰ سالی است که کارگران به میدان می آیند تا پرچم اعتراض علیه نابرابری و استبداد در جامعه را بدست گیرند.
اتحاد بین المللی در حمایت از کارگران در ایران تعرض دولت و کارفرمایان به زندگی و معیشت کارگران را بشدت محکوم میکند و از مبارزات و خواستهای کارگران ایران فعالانه و پیگیرانه حمایت میکند. مهمترین خواستهای حداقل و فوری اعلام شده از طرف کارگران ایران در آستانه اول مه سال ۹۰ به قرار زیر است:
١) افزایش ۲۷ هزار تومانی دستمزد توهین آشکار به حرمت و کرامت کارگری و بازی کردن با جان و زندگی میلیونها انسان بویژه کودکان خانواده های کارگری و قراردادن آنان در معرض انواع بیماری ها است. کارگران خواهان دستمزدی چند برابر دستمزد تعیین شده براساس بالاترین استانداردهای انسانی و اعلام نظرخود كارگران ازطريق نمايندگان واقعی و تشكل های مستقل كارگری هستند.
٢) کارگران ایران یارانه ها را ناکافی میدانستند اما حذف آن را تعرض به سطح معیشت زندگی خود و خانواده های کارگری میدانند و خواهان توقف اجرای طرح قطع یارانه ها می باشند.
٣) کارگران ایران خواهان انحلال سریع شرکتهای پیمانکاری و لغو کلیه قراردادهای موقت، پیمانی، سفید امضاء و مجازات کارفرمایانی هستند که از کارگران چک و سفته تعهدی می گیرند.
۴) کارگران ایران خواهان پرداخت فوری و کامل حقوق معوقه خود و پرداخت به موقع دستمزدها و مزایای کاری هستند. عدم پرداخت به موقع دستمزدها بايستی به مثابه يك جرم قابل تعقيب قضائی تلقی گردد و خسارت ناشی از آن به كارگران پرداخت گردد.
۵) کارگران ایران خواهان ایمنی محیط کار مطابق با استانداردهای برسمیت شناخته شده بین المللی بوده و خواهان محاکمه جنایی کارفرمایانی هستند که از این تعهد تخطی می کنند.
٦) کارگران ایران خواستار آزادی کامل و بی قید و شرط اعتصاب و تشکلات مستقل کارگری هستند. همچنین کلیه نهادهای سرکوب و دست ساز دولتی از جمله حراست، خانه کارگر و شوراهای اسلامی کار باید از محیطهای کار برچیده گردند و کارگران بتوانند بدون مداخله دولت و کارفرمایان تشکلات مطبوع خود را ایجاد نمایند.
٧) کارگران ایران خواستار آزادی کامل و بی قید و شرط بیان، نشر، مطبوعات، اجتماعات و راهپیمایی هستند.
٨) کارگران ایران خواهان آزادی فوری و بدون قید و شرط تمامی کارگران و فعالین کارگری زندانی، از جمله منصور اسالو، ابراهیم مددی، رضا شهابی، بهنام ابراهیم زاده، و توقف هرگونه اخراج، اذیت و آزار و تعقیب فعالین کارگری میباشند.
٩) کارگران ایران خواهان پایان دادن به تبعیض و ستم جنسیتی و لغو کلیه قوانین و مقررات ضد زن در تمام شئون زندگی بوده و تحقق حقوق برابر و انسانی میان زن و مرد را یک خواست پایه ای کارگری میدانند.
١٠) کارگران مهاجر بویژه کارگران افغانی در ایران تحت ستم و استثمار مضاعف و بی حقوقی محض قرار دارند. کارگران ایران خواهان پایان دادن به تبعیض و ستم نسبت به کارگران مهاجر بوده و خواستار مجازات کارفرمایان و نهادهایی هستند که از این اصل تخطی می کنند.
١١) هزاران کودک در ایران در شرایط بردگی به کار مشغولند. کارگران ایران خواهان پایان دادن به کار کودکان و برخوردار شدن کلیه کودکان از حقوق و حمایت کامل برای داشتن زندگی شایسته، تحصیل، سرپناه ،بهداشت و تعذیه مناسب هستند.
١٢) اخراج و بيكار سازی كارگران به هر بهانه ای بايد متوقف گردد و تمامی كسانی كه بيكار شده اند و يا به سن اشتغال رسيده و آماده به كار هستند بايد تا زمان اشتغال به كار از بيمه بيكاری متناسب با يك زندگی شایسته انسانی برخوردار شوند.
١٣) انواع تبعیض از جمله بر اساس ملیت، زبان، مذهب و جنسیت خواست نظام سرمایه داری برای تفرقه و به زیان اتحاد و همبستگی کارگری است. کارگران ایران خواهان حقوق برابر و انسانی میان تمام ساکنین ایران هستند.
١۴) کارگران ایران خواهان پایان دادن به ارعاب، تهدید، دستگیری و شکنجه فعالین در عرصه های مختلف مبارزاتی بوده و خواهان آزادی بی قید و شرط کلیه زندانیان سیاسی هستند.
١۵) کارگران ایران خواهان لغو مجازات شنیع و بشدت ارتجاعی و ضد انسانی اعدام به هر شکل و تحت هر بهانه ای هستند.
١٦) کارگران ایران خود را جزیی از طبقه جهانی کارگر می دانند و از مبارزات هم طبقه ای های خویش در سراسر جهان بویژه مبارزات اخیر در کشورهای خارمیانه و شمال آفریقا برای زندگی شایسته انسان و تحقق خواست های برابری طلبانه و آزادی خواهانه حمایت می کنند.
١٧) اول ماه مه بايد تعطيل رسمی اعلام گردد و هر گونه ممنوعيت و محدوديت در برگزاری راهپیمایی و مراسم اول ماه مه توسط کارگران و تشکلات مستقل کارگری ملغی باید گردد .
اتحاد بین المللی در حمایت از کارگران در ایران با شادباش اول مه و ضمن حمایت از خواست ها و مبارزات کارگران در ایران، و بخصوص قطعنامه مشترک تشکلات مستقل کارگری ایران به مناسبت اول مه ۲۰۱۱، از همه کارگران و فعالان کارگری در ایران می خواهد که مستقل از ملیت، جنسیت، نژاد، رنگ، زبان، سن و باورها و عقاید مختلف، اتحاد و همبستگی طبقاتی و بین المللی کارگران را سرلوحه مبارزات خویش قرار دهند.
زنده باد اول ماه مه!
زنده باد اتحاد و همبستگی بین المللی کارگری!
اتحاد بین المللی در حمایت از کارگران در ایران
۲۷ آوریل ۲۰۱۱
info@workers-iran.org
http://www.etehadbinalmelali.com