روز اول ماه مه ۲۰۱۲ در شهرهای مختلف جهان راهپیمایی ها و مراسم بزرگداشت اتحاد و همبستگی طبقه کارگر برگزار گردید. به همین مناسبت فعالان کارگری، سازمان‌ها و گروه های سیاسی و اجتماعی مدافع حقوق طبقه کارگر در تورنتو و سایر شهرهای کانادا نیز به خیابان‌ها آمدند. در تورنتو هزاران نفر در جریان راهپیمایی خود ضمن حمل پلاکاردهایی با مضمون دفاع از حقوق کارگران در مقابل سیستم جهانی سرمایه داری، شعارهایی علیه سیاستهای ریاضت اقتصادی دولتها و در اعتراض به وضعیت قوانین مهاجرت وحقوق کارگران مهاجر در کانادا سر دادند. همچنین جمعیت به خیابان آمده در جریان راهپیمایی در چندین چهارراه پرتردد مرکز شهر تورنتو توقف کرده و با بستن چهارراهها تعدادی از فعالین کارگری و اجتماعی به ایراد سخنرانی پرداختند. تظاهرات کنندگان در نهایت مراسم خود را در پارک الکساندرا ادامه دادند وتعدادی از فعالین جنبش اشغال تورنتو نیز از ساعت ٩ شب به مدت ٢۴ ساعت در پارک سیمکو مستقر شدند که با واکنش از جانب پلیس روبرو شد. با اینکه پلیس پیش از این هشدار داده بود که مانع برپایی چادرها و استفاده از کیسه های خواب خواهد شد اما فعالین جنبش اشغال تورنتو تا نیمه های شب را در پارک سپری کردند تا در نهایت سه نفر در جریان این اقدام توسط پلیس دستگیر شدند.
این راهپیمایی در شرایطی صورت میگیرد که دولت فدرال کانادا قصد دارد میلیاردها دلار از بودجه خدمات عمومی را قطع کند و بر همین اساس به بیش از ١٢ هزار کارگر بخش فدرال اخطار داده که در ماه های آینده از کار بیکار خواهند شد؛ فعالان کارگری تخمین میزنند که این بیکارسازیها نزدیک به ٢٠ هزار کارگر را بیکار خواهد کرد و بخش زیادی از سرویس های خدمات عمومی حذف خواهند شد. دولتهای استانی و شهرداریها نیز گوی سبقت از یکدیگر را در پیشبرد سیاستهای ریاضت اقتصادی ربوده اند.
برخی فعالان معتقدند برگزاری روز جهانی کارگر امسال اهمیت ویژه ی دیگری نیز داشت که همزمان با بهتر شدن وضعیت آب و هوا، فرصتی برای احیا و شکل گیری مجدد جنبش اشغال را به وجود آورد؛ و به همین خاطر «بیداری بهاری» نیز نام گرفته است. از طرفی شدیدتر شدن بحران جهانی سرمایه داری و بیکارسازی های گسترده نشان از آن دارد که جنبش ضد سرمایه داری باید خود را برای سازماندهی موج وسیعتری از جامعه ٩٩ درصدی آماده کند. موجی که در اعتراض به طرح ریاضت اقتصادی در کشورهایی همچون یونان، فرانسه و اسپانیا به راه افتاده و بدون تردید بخش وسیع تری از جغرافیای سیاسی جهان را در میگیرد. به همین دلیل بسیاری از فعالان و حامیان جنبش اشغال تورنتو از مردم خواستند تا در روز اول ماه مه دست از کار بکشند و «یک روز بدون ٩٩» را رقم بزنند.
پیشنهاد این اقدام ابتدا در اواسط ماه فوریه از اوکلند کالیفرنیا آغاز شد و نهایتا در ایالت های بیشتری از آمریکا گسترش یافت. جنبش مردمی تورنتو که در پائیز و زمستان گذشته تجربیات بسیاری از مبارزه علیه سیستم سرمایه داری در ظرفیت های مختلف به دست آورده نیز با اعلام بهار آمریکایی به این موج پیوست و روز اول ماه مه- روز جهانی کارگر- را برای اقدام هماهنگ انتخاب کرد.
گروه دیگری که در جریان راهپیمایی با حمل پرچم‌ها و سرودخوانی نقش پررنگی داشتند، بومیان کانادایی بودند که با شعارهایی از قبیل «آب پاکیزه من کجاست؟ دختر دزدیده من کجاست؟» به نقض حقوق اولیه خود معترض بودند. این شعار به عدم دسترسی به آب قابل شرب در بسیاری از مناطق بومی نشین و قتل و ربوده شدن صدها زن و دختر این جامعه در کانادا اشاره دارد.
در میان برنامه های پیش بینی شده برای روز جهانی کارگر در تورنتو، کارگاه‌های آموزشی متفاوتی نیز به چشم میخورد که اغلب به آموزش شیوه های سازمانیابی و اطلاع رسانی اختصاص داشت. فراخوان دهندگان اولیه این تظاهرات در توتنو سازمانهای "هیچکس غیرقانونی نیست"، "جنبش اول مه" و "اشغال تورنتو" بودند. این تظاهرات مورد حمایت دهها سازمان و گروه چپ، کارگری و میلتانت و نیز تعدادی از اتحادیه های کارگری، از جمله شورای کارگری تورنتو، اتحادیه معلمان دبیرستانها، اتحادیه کارگران خودروسازی، قرار گرفت. البته پرچمهای اتحادیه های کارگری در راهپیمایی روز جهانی کارگر چندان مشهود نبود و اتحادیه های کارگری به جز تعداد محدودی حضور قابل توجه ای در این راهپیمایی نداشتند. در عین حال حضور فعالین کارگری و چپ از کشورهای مختلف از جمله آمریکای لاتین، سریلانکا و ایران در این تظاهرات مشهود بود. اگر چه شهر تورنتو در روز جهانی کارگر تعطیل نشد، اما حضور طیف گسترده ای از فعالین کارگری و چپ در این تظاهرات میتواند زمینه گسترش حرکات اعتراضی علیه نظام سرمایه داری و سیاستهای ریاضت اقتصادی در سال جاری را فراهم تر نماید.
اتحاد بین المللی در حمایت از کارگران در ایران - واحد تورنتو
www.workers-iran.org
سوم مه ۲۰۱۱