اول ماه مه یازده اردیبهشت درسراسرجهان روزجشن شادی و پایکوبی کارگران، روزاتحاد وهمبستگی طبقاتی جهانی کارگران و روزاعتراض و کیفر خواست علیه نظام سرمایه داری است. در ایران بیش از سی سال از یورش نظام سرمایه داری به شوراهای کارگری که از دل انقلاب ۵٧ بر آمدند میگذرد. در این مدت در طول هشت سال جنگ دستمزد ما کارگران را منجمد کردند و با رواج قراردادهای اسارت بار موقت سالهاست با تعرضی حریصانه، کار و معاش و زندگی فردی و اجتماعی ما را به نابودی کشانده اند. توهین، تحقیر، استثمار شدید، بیکاری، اخراج، سرکوب و بگیر و ببند کارگران متعرض به شرایط هر روزه ما تبدیل شده است اما ما کارگران روی پای خود ایستاده ایم و هرگز تسلیم نشده ایم. جوهرکشمکش طبقاتی این قوه محرکه تاریخ با سوخت وسازخود، شعله های امید به زند گی و رهایی را هر دم برای ما فروزانتر بر افروخته و کوره شرایط مصیبت بار سی سال گذشته اگرچه ما را لاغر اما چالاک و آبدیده کرده است و در این سالها بویژه از دهه هشتاد به این سو هر روزه بر عمق و دامنه تجمعات و اعتصابات و اعتراضات کارگری افزوده شده است.
امسال شورای عالی کار به غیر قانونی ترین شکلی با زیر پا گذاشتن ماد ه ۴١ قانون کار و با نا دیده انگاشتن تورم واقعا موجود و حق حیات شرافتمندانه یک خانوار ۴ نفره، زندگی و معیشت میلیونها خانواده کارگری را بطور بی سابقه ای در معرض تباهی قرار داد وشاخص فلاکت را به بیش از ۴۵ درصد رساند. ازنظر ما این مصوبه هیچگونه توجیه اقتصادی و اجتماعی و قانونی ندارد و فقط منفعت طلبی و تخلف مجریان حامی سرمایه و دشمنی آنها را به طبقه کارگر نشان میدهد مجریانی که خود قانون را دور زدند و تخلف کردند و دغلکارانه به کارگران توصیه می کنند به قانون (دیوان عدالت اداری) شکایت کنید ما کارگران خواهان محاکمه مجریان متخلف، لغو مصوبه حداقل مزد و به رسمیت شناختن یک میلیون و پانصد هزارتومان بعنوان حداقل مزد برای برخورداری از حداقلی از رفاه هستیم. ما کارگران و خانواده هایمان مطلقا نمی توانیم درشرایطی که هزینه های زندگی بیش از شش برابر افزایش یافته وموج گرانی رسمی وغیر رسمی بطور تصاعدی در حال بالا رفتن است با این دستمزدها زندگی را تحمل کنیم و خاموش بمانیم. اکنون برای ما کارگرانی که به علت استیصال و درماندگی برای گذران زندگی هر روزه صد دفعه می میریم و زنده میشویم یازده اردیبهشت ٩٢ رنگ وبوی تازه ای دارد. برای ما کارگران ایران اول ماه مه گرامی داشت یک خاطره یا بزرگداشت یک رویداد تاریخی صرف نیست. زمان عمل است، روز به میدان آمدن کارگران به خیابانهاست و روز نمایش مصممانه و پر قدرت ما بعنوان یک نیروی اجتماعی برای از بین بردن اختلاف طبقاتیست. در این روز باید کارگران به خیابانها بیایند و این روز را به روزی بزرگ برای تحقق مطالبات خود بدل کنند. ما کارگران ایران در این روز پرشکوه با اعتراض علیه دستمزد ۴٨٧ هزارتومانی، علیه بیکاری، علیه سیر صعودی قیمتها و علیه تبعیض و نابرابری یک بار دیگر انسانیت خود را در صفوفی متحد ویکپارچه فریاد خواهیم زد.
زنده باد اتحاد وهمبستگی کارگران زنده باد اول ماه مه
شاپور احسانی راد
اتحادیه آزاد کارگران ایران