در این گوشۀ دنیا، در ایران که سرمایه داری ِ عقب مانده حاکم است، رژیم جمهوری اسلامی با برقراری شرایط و مقررات پادگانی در کارخانه ها، عملا مراکز کارگری را به اردوگاه های کار اجباری تبدیل نموده است. با اعمال تبعیض سیاسی، اقتصادی و اجتماعی بر کارگران و زحمتکشان و تحمیل ستم طبقاتی و بهره کشی ظالمانه از طبقه کارگر، سایۀ فقر مطلق را بر زندگی توده های محروم جامعه گسترش داده است. این شرایط باید به نفع توده های مردم تغییر کنند. کارگران انقلابی باید توده های مردم را برای درهم شکستن جمهوری اسلامی ِ سرمایه داران، زمینداران، روحانیان و بوروکرات ها، آگاه، متشکل و آماده نمایند. آنان باید برای این امر عظیم و خطیر، به تودۀ طبقۀ کارگر آگاهی دهند که تغییر اوضاع سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی کشور در گرو تشکل کارگران در تشکل های توده ای مستقل خود و در حزب انقلابی کارگران است. آنان باید به کارگران بیآموزند که تنها با گرفتن قدرت سیاسی در دست توده های مردم با رهبری کارگران، شرایط زندگی مردم ایران انسانی خواهد شد. آنان باید به کارگران بیآموزند که با متوقف کردن چرخ تولید و کار در کشور یا به عبارت دیگر با اعتصابات عمومی و قدرت مسلح خود می توانند این مبارزه را به پیش برند، رهبری طبقۀ کارگر را تأمین کنند، قدرت سیاسی را به کف آورند و دموکراسی انقلابی را برقرار نمایند.
برای اینکه کارگران شاهد درد و رنج فرزندان شان نباشند، فقر و تنگدستی آنان، کودکان شان را مجبور به فروش نیروی کار خویش ننماید و یا هر روز بر آمار کارتن خوابان و کودکان خیابانی افزوده نگردد، باید با رژیم جمهوری اسلامی که مسبب این جنایات است مبارزه کرد و آن را برانداخت. باید این مبارزه را به پیش برد تا تودۀ مردم برای تأمین نان و امرار معاش و یا درمان بیماری، مجبور به فروش خون و کلیۀ خود نباشند.
آری برای سعادت تودۀ مردم، باید حاکمیت سرمایه داران، زمینداران، روحانیان و بوروکرات ها را بر قدرت سیاسی نابود کرد. برای اینکه اشتغال یا بیکار سازی کارگران به میل و اراده سرمایه داران، وابسته نباشد، باید عزم و اراده انقلابی کارگران بر سرنوشت خود حاکم گردد. تنها راه اعمال ارادۀ انقلابی کارگران علیه سرمایه داران و دولت حامی آنان، افزایش آگاهی طبقاتی و تلاش بی وقفه برای سازمان یابی و پی ریزی تشکل های مستقل طبقۀ کارگر است. باید طبقۀ کارگر ِ متشکل در سندیکاهای صنعتی و اتحادیه های کارگری با سیاست و برنامۀ حزب سیاسی خود، نظام سرمایه داری را به چالش بگیرد و توده های وسیع محرومان را به صف مبارزۀ انقلابی فرا بخواند. باید دامنۀ جنبش اعتراضی تودۀ مردم گسترش پیدا کند و طبقه کارگر در پیکار انقلابی خود علیه استثمارگران و سرمایه داران حاکم، نقش کنونی خود را که رهبری مبارزات ضد استبدادی و ضد سرمایه داری در انقلاب آتی ایران است، تأمین نماید، تا به نوبۀ خود در ایران نیز زمینۀ نقش تاریخی طبقۀ کارگر را که محو طبقات از جامعۀ انسانی است فراهم نماید.
توقف تولید و اعتصاب همگانی، تظاهرات و مبارزۀ انقلابی برای سرنگونی جمهوری اسلامی و تداوم انقلاب توده ها برای برپایی جمهوری دمکراتیک شورایی و کسب قدرت سیاسی برای برقراری دولت شورایی، راه حل پایان بخشیدن به تبعیض ها و بی حقی ها و فقر و گرسنگی کارگران و زحمتکشان است. براندازی حکومت سرمایه داران و دست یابی به آزادی و دمکراسی انقلابی و پی ریزی جامعه ای عاری از ستم و استثمار و زدودن فقر و نابرابری های حقوقی از جامعه و گذار به جامعۀ سوسیالیستی در گرو قدرت یابی شوراهای مسلح کارگران و زحمتکشان است. «رهایی کارگران تنها به دست خود کارگران صورت می گیرد» پس آنان خود باید رهبر انقلاب کارگری در دستور مبارزۀ طبقاتی کنونی جامعۀ ایران باشند.
پاینده باد اول ماه مه روز جهانی کارگران
سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی
برقرار باد جمهوری دموکراتیک شورائی ایران
زنده باد سوسیالیسم
اتحاد نیروهای چپ انقلابی درون کشور
اردیبهشت ٨٩
e.n.ch.e.d.k@gmail.com