وحدت طبقاتی زحمتكشان جهان در اول ماه مه روز جهانی كارگر، جدی ترین و ملموس ترین دستاوردی ست كه هر ساله یادآوری می كند كه ما كارگران، صاحب توان و قدرتی جهانگیر هستیم. قدرتی كه اگر در ارتباطی مداوم و سازمان یافته قرار گیرد، هیچ نیرویی را یارای مقابله با آن نیست. طبقه كارگر در این روز به رغم محدودیت های بیشمار برای به صحنه در آوردن همه ی نیروی خود، باز هم هراس بر دل صاحبان سرمایه و حامیان و نمایندگان سیاسی شان در قدرت می اندازد. همین هراس است كه صاحبان قدرت را بر آن می دارد تا امكان این قدرت نمایی را از كارگران سلب كنند. این بدان معنی ست كه دشمنان طبقاتی ما توان و نیروی بالقوه ی ما را می شناسند و با تمام قدرت از بالفعل شدن آن جلوگیری می كنند. گویا این خود طبقه ی كارگر است كه هنوز اعتماد به نفس لازم را برای به رخ كشیدن توان و اعمال قدرت به دست نیاورده. روز جهانی كارگر این فرصت را به ما می دهد تا نیروی طبقاتی خود را در جهان ببینیم، فرصتی است تا صف واحد طبقاتی را تشكیل دهیم و فریاد برابری خواهانه و ضد تبعیض و ستم طبقه ی كارگر را به گوش جهانیان برسانیم. نیروی طبقاتی خودمان را باور كنیم و آن را به دشمنان برابری و بهره كشان تحمیل نماییم. سرمایه داران هرگز با خواهش و اصرار بر قانون و اخلاق، از سود خویش، كه با تضییع حقوق ما به دست می آورند، كوتاه نخواهند آمد. برای به دست آوردن تنها اندكی از حقوق غارت شده مان، هیچ راهی جز متشكل شدن و یكی كردن نیروی طبقاتی مان نداریم. پس روز اول ماه مه را آغازی برای وحدت كارگران و زحمتكشان قرار دهیم و تلاش كنیم تا با كشف توان خود كه تعیین كننده ی مسیر تاریخ آینده ی جهان است، به خود باوری برسیم و با سازمان یابی و تحمیل تشكل های مستقل صنفی خود، بیداد و ستم سرمایه داران را پس بزنیم و همراه با زنان و مردان كارگرِ همه ی كشورهای جهان، نظم سرمایه داری را كه عامل همه ی مصائب و ناكامی های مردم جهان است به چالش كشیم.
به هوش باشیم كه سرمایه داری جهان برای انتقال بحران های اقتصادی مبتلابه خود، دست به دامان متحدان خود در كشورهای درحال توسعه شده اند. از همین روست كه اقتصاد خوانده های مزدور خود را به میدان فرستاده اند تا به مردم جهان بقبولانند كه برای برون رفت از عقب ماندگی و فقر، هیچ راهی غیر از ریاضت اقتصادی كه تحمیل گرسنگی به توده های زحمتكش است وجود ندارد. حذف یارانه ها و خدمات اجتماعی و گسترش خصوصی سازی و حذف ضوابط و مقررات از مناسبات كار و سركوب تشكل های مستقل كارگری و نیز ایجاد تشكل های گوش به فرمان دولت ها برای كنترل هر گونه حق خواهی زحمتكشان، از اقدامات سرمایه داری برای پایدار كردن گرسنگی در جوامع امروز است. در هر كجا كه بتوانند با نسخه های نئولیبرالیستی كه نهاد های امپریالیستی به اقصا نقاط جهان تجویز می كنند بحران های خود را منتقل كنند از همین روش استفاده می كنند و در هر جا كه با مقاومت روبرو شوند با لشكركشی و نظامی گری برخورد می كنند. این هجوم وحشیانه ی سرمایه داری جهانی جز با وحدت جهانی زحمتكشان قابل مهار نیست. پس بكوشیم تا با كشف نیروی طبقاتی خود در ایران و جهان با این هجوم چند لایه سرمایه داری و نمایندگان سیاسی آن ها برخوردی شایسته و بایسته داشته باشیم. تلاش برای ایجاد تشكل های صنفی و نیز پیگیری مبارزات كارگری در ایران و جهان و حمایت از این مبارزات از اولین گام های این روندِ ضروری ست. ما به عنوان طبقه كارگر ایران گرفتاری های بسیاری داریم كه ناگزیر از برنامه ریزی برای رفع این گرفتاری ها هستیم.
باید تلاش كنیم كه برنامه ی اصلاح قانون كار و تامین اجتماعی از دستور كار حكومت حذف شود و نیز مدیریت سازمان تامین اجتماعی به منتخبان واقعی حقوق بگیرانی واگذار شود كه پس انداز سالیان كار خود را به این سازمان سپرده اند.
باید مجلس و دولت را با تلاش خود وادار سازیم تا همه ی نیروی كار را مشمول قانون كنند از جمله كارگران كارگاه های زیر ١٠ نفر را كه از شمول قانون كار معاف شده اند، و نیز بكوشیم تا طرح استاد شاگردی از برنامه ی دولت برای همیشه حذف شود.
باید تلاش كنیم كه پدیده ای به نام حقوق و دستمزدهای معوقه در همه ی بخش های اقتصاد اعم از بخش خصوصی و غیرخصوصی برای همیشه به تاریخ سپرده شود و بكوشیم نمایندگان واقعی مان در تعیین حداقل دستمزد بر اساس رفع نیاز یك خانواده ۴ نفری، مشاركت داشته باشند.
تلاش كنیم تا چرخ بیكار سازی از حركت باز ماند و اخراج كارگران به بهانه های واهی پایان پذیرد. بكوشیم بساط نظامیان وعناصر امنیتی را از واحد های تولیدی و كارگاه ها برچینند و تشكل های كارگری و مبارزه ی طبقاتی كارگران، از جمله حق اعتصاب را به رسمیت بشناسانیم.
تلاش ما می تواند، تشكیل سندیكاها، اتحادیه ها و هرگونه تشكل كارگری و تعطیلی روز جهانی كارگر به عنوان روز مبارزه ی كارگران علیه نظم سرمایه داری را تبدیل به قانون كند.
برای تثبیت دستمزد برابر در مقابل كار برابر و رفع هر گونه تبعیض در محیط كار اعم از تبعیض جنسیتی ، تابعیتی ، قومی ، عقیدتی و...عمل متحد كارگران الزامی ست بنابراین از اتحاد دریغ نورزیم.
جلوگیری از كار كودكان زیر ١٨ سال و فراهم كردن زمینه ی تحصیل و درمان رایگان برای تمام كودكان و جوانان می تواند و باید در خواست های عمومی ما منعكس شود.
تلاش برای دریافت ابزار و ادوات ضروری برای كار ایمن و حمایت از جان كارگران در برابر سود كارفرمایان را باید جزیی از فعالیت كارگران فعال هر واحد اقتصادی قرار گیرد.
بدون خواست جدی ما كارگران، واگذاری اموال عمومی به بخش خصوصی و غارت سازمان تامین اجتماعی توسط صاحبان قدرت متوقف نخواهد شد پس در این راه كوشا تر باشیم.
برای ایجاد و برقراری وحدت طبقاتی، صرف نظر از همه ی تفاوت ها تلاش نماییم و باور كنیم كه یك طبقه ایم، همانطور كه سرمایه داران همواره صرف نظر از تفاوت هایشان به عمل متحد مبادرت می ورزند.

پاینده باد وحدت كارگران جهان علیه سرمایه داری و عقب ماندگی