احتراماً به عرض می رساند:
جعفر عظیم زاده رئیس هیأت مدیره اتحادیه آزاد کارگران ایران و جمیل محمدی عضو هیأت مدیره این اتحادیه در ساعات اولیه شب دهم اردیبهشت ماه با حمله نیروهای امنیتی به منزل ایشان دستگیر شده و لوازم شخصی و لب تاپ و هارد کامپیوتر و گوشی های تلفن شان را نیز ضبط نموده اند. همزمان با آن با حمله به منزل پروین محمدی نائب رئیس هیأت مدیره اتحادیه، تمام لوازم شخصی ایشان را نیز ضبط کرده و حتی درب خانه ایشان را نیز شکسته اند اما به دلیل عدم حضور موفق به دستگیری ایشان نشده اند. بدنبال این، زمانی که هماهنگ کنندگان طومار اعتراضی چهل هزار نفری کارگران در روز جهانی کارگر به محل وزارت کار رجوع کرده بودند تا اعتراض خود را نسبت به مزد مصوب در سال جدید اعلام کنند و خواهان بازنگری در این تصمیم دولت شوند تا دستمزد کارگران طبق ماده ۴١ قانون کار تصمیم گیری شود، نیروهای اطلاعاتی و انتظامی به کارگران در جلوی وزارت کار حمله برده و پروین محمدی و شاپور احسانی راد از اعضای هیأت مدیره اتحادیه آزاد کارگران ایران را به همراه تعداد زیادی از کارگران، دستگیر کرده و مورد ضرب و شتم قرار دادند. هم اکنون بعد از گذشت 5 روز از دستگیری جعفر عظیم زاده و جمیل محمدی و در حالی که دیگر دستگیر شدگان آزاد شده اند، مسئولین دادسرای مستقر در زندان اوین با بی اعتنایی به پیگیری های خانواده های ایشان و دیگر اعضای اتحادیه اعلام کرده اند که این کارگران فعلا باید در بازداشت بسر ببرند.
این تعرض نیروهای امنیتی به کارگران در حالی صورت میگیرد که نشست سالانه سازمان جهانی کار در کمتر از یک ماه دیگر برگزار میشود و نمایندگان دولت جمهوری اسلامی ایران در آن نشست شرکت میکنند و همچنین نمایندگان سازمان جهانی کار قرار است که طی هفته آینده به ایران بیایند و یکی از علل آن بررسی وضعیت کارگران در ایران است. هر بار دولت ایران نمایندگان تشکل دولتی خانه کارگر را به نشست های ILO میفرستد و با ریاکاری وضعیت فلاکتبار ما کارگران را در گزارش هایش نزد سازمان جهانی کار لاپوشانی کرده و تصویر دیگری در این باره ارائه می دهد و در عوض کارگران را مورد سرکوب قرار داده و به جای پاسخگویی به خواست کارگران که خواهان افزایش مزد و پایان دادن به قانون شکنی های دولت برای اجرای ماده ۴١ قانون کار می باشند، کارگران را دستگیر کرده و آنان را مورد آزار و اذیت قرار می دهد.
سؤال اینجاست که وقتی رئیس جمهور آقای روحانی در سخنرانی اش بمناسبت روز جهانی کارگر اعلام میکند که : " شکل گیری تشکل‌های مدنی، مردمی و انجمن‌های خاص در میان کارگران آزاد و بدون مشکل باشد. کارگران باید بتوانند از طریق تشکل‌ها و جمعیت‌های آزادشان صدای خود را به گوش مسئولان و وزارت کار راحت و شفاف برسانند" آن وقت چگونه است که با کارگرانی که با مراجعه به وزارت کار خواسته اند صدای خود را به گوش مسئولین برسانند چنین برخوردی میشود؟ آیا این سخنان تنها برای به اشتباه انداختن جامعه جهانی و از جمله سازمان جهانی کار نیست؟
روز جهانی کارگر روزی است که تمام کارگران در دنیا این روز را جشن میگیرند و با رژه در خیابان ها خواسته هایشان را فریاد میزنند و اعتراض خود را نسبت به بی حقوقی ها اعلام می دارند اما در ایران کارگران همواره در این روز مورد حمله و سرکوب و بازداشت قرار میگیرند.
در ایران کارگران اجازه ایجاد تشکل خود را ندارند و کارگرانی که برای پیگیری خواست و مطالبات خود دست به ایجاد تشکل های کارگری خود میزنند با خشن ترین سرکوب ها مواجه میشوند و دولت ایران کوچکترین اعتنایی به حقوق کارگران ندارد و با ارائه گزارش های دروغین به مجامع بین المللی قصد دارد تا نگذارد صدای ما کارگران به شما برسد.
اتحادیه آزاد کارگران ایران در تاریخ ١٣٨۶/٠١/٣٠ با برگزاری مجمع عمومی مؤسس خود متشکل از کارگران مراکز مختلف کارگری با نام "اتحادیه سراسری کارگران اخراجی و بیکار" شروع به فعالیت کرد و بعدا در دومین مجمع عمومی خود در مورخه ١٣٨٧/٠١/٣٠ به اتحادیه آزاد کارگران ایران تغییر نام داد.
جناب آقای دبیرکل!
با وجودی که کشور ایران یکی از اولین کشورهایی بود که به سازمان جهانی کار پیوست و اولین مقاوله نامه را در سال ١٩۵٧ امضا کرد، اکنون و پس از گذشت ۵٧ سال از این تاریخ، جمهوری اسلامی ایران کماکان از امضای تعداد زیادی از مقاوله نامه های این سازمان سرباز زده است، از جمله سه مقاوله نامه پایه ای سازمان جهانی کار ( ٨٧، ٩٨، ١٣٨) که دو مقاوله نامه از آن ها (٨٧ و ٩٨) مربوط به حق تشکل یابی و سازمان دهی نشست ها و پیش برد مذاکرات جمعی است. در واقع دولت ایران نه تنها از امضای این مقاوله نامه ها سرباز می زند، بلکه با تمام فعالان کارگری که کوچک ترین تلاشی در این جهت داشته باشند با شدت و خشونت برخورد می کند. نمونه جعفر عظیم زاده و جمیل محمدی یکی از این موارد هستند.
اکنون این دو عضو اتحادیه ما در زندان بسر میبرند تنها به این دلیل که خواسته اند با مراجعه به وزارت کار بنابر مسئولیتی که در قبال چهل هزار کارگر امضا کننده طومار اعتراضی برای خواست افزایش دستمزد دارند، بار دیگر مطالبه کارگران را جلوی میز وزیر کار بگذارند.
اتحادیه آزاد کارگران ایران با ارسال این نامه از شما درخواست می کند به سبب مسولیتی که برعهده دارید این موضوع را به عنوان یک مورد نقض آشکارحقوق انسانی کارگران در ایران مد نظر قرار داده و با توجه به بی گناهی جعفر عظیم زاده و جمیل محمدی موکداً از مقامات مسئول در ایران بخواهید حکم آزادی بی قید و شرط ایشان را صادر کنند و رفع منع قضایی از این کارگران صورت گیرد.
اتحادیه آزاد کارگران ایران
٩٣/٠٢/١۴