مراسم اول ماه مه (١١ اردیبهشت) روز جهانی کارگر، در حالی هر ساله در جای جای جهان از سوی میلیونها کارگر برگزار میشود که پس از گذشت بیش از ٣٦ سال از انقلاب آزادیخواهانه ۵٧، هنوز حکومت گران در ایران برگزاری آزادانه مراسم این روز را به رسمیت نمی شناسند و سالهاست با نزدیک شدن ١١ اردیبهشت، فعالین کارگری مورد تهدید قرار می گیرند و یا بدلیل برگزاری مراسم روز جهانی کارگر به زندان افکنده میشوند.
ترس و وحشت سرمایه داری حاکم بر ایران از برگزاری آزادانه مراسم روز جهانی کارگر، ترس آنان از قدرت متحدانه ما کارگران است. اینان نیک میدانند که قدرت متحد کننده این روز بزرگ میتواند نقطه اتکائی برای اعتراضات همبسته و سراسری ما کارگران جهت ایستادگی در مقابل غارت و چپاول دسترنج مان باشد، به همین دلیل نیز سعی در جلوگیری از شکل گیری برگزاری آزادانه مراسم اول ماه مه و تثبیت جایگاه آن در میان ما کارگران دارند.
اگر به ما کارگران اجازه ایجاد تشکیلات مستقل کارگری را نمیدهند، اگر برگزاری آزادانه مراسم روز جهانی کارگر ممنوع است، اگر ما را به جرم جمع آوری طومار چهل هزار نفری برای افزایش حداقل مزد به زندانهای طویل المدت محکوم میکنند، اگر راهپیمائی و تجمع هزاران نفره ما ممنوع است و اگر چنین کارهائی را در این مملکت جرمی امنیتی تلقی میکنند، همه و همه به این دلیل است که دولت و صاحبان سرمایه میدانند که این حرکتها، حرکتهایی متحد کننده است که میتوانند با متحد کردن ما کارگران، قدرت مان را برای دست یابی به حقوق انسانی مان صد چندان کنند و میدانند که متحد شدن ما کارگران در سراسر کشور به معنای پایان دادن به چپاول دولت و صاحبان سرمایه و به معنای به خطر افتادن سودهای نجومی شان از دسترنج ما کارگران است.

کارگران و یاران و همکاران در کارخانه ها و مراکز تولیدی سراسر کشور

برای پایان دادن به حداقل مزد خفت بار ٧١٢ هزار تومانی، برای رهائی از فقر و فلاکت، برای برچیده شدن قراردادهای اسارت بار موقت و سفید امضا و برای پایان دادن به هر شکلی از بی حقوقی و ذلت و خواری باید متحد شد و باید با برگزاری آزادانه روز جهانی کارگر و تحمیل قاطعانه آن بر حکومتگران، آنرا به نقطه اتکائی برای متحد شدن در مقابله با ظلم و جور تبدیل نمود.
ما امسال در حالی به استقبال اول ماه مه میرویم که جنبش عظیم و یکپارچه ای از کارگران، معلمان، پرستاران و دیگر توده های زحمتکش مردم ایران بر سر معیشت و پایان دادن به فقر و فلاکت در حال شکل گیری است و روزی نیست که ما کارگران در جای جای کشور دست به دهها اعتصاب و اعتراض نزنیم.
بی تردید بدون به هم پیوستن این اعتراضات، بدون سراسری شدن آنها و بدون به هم پیوستن اعتراضات ما کارگران با معلمان و پرستاران و دیگر مردم زحمکش ایران، اعتراضات محلی و جداگانه ی ما نه تنها قادر به عقب راندن دولت و کارفرمایان برای دست یابی به یک زندگی شرافتمندانه و انسانی نخواهد شد بلکه همانگونه که تاکنون شاهد بوده ایم هر روزه با تصویب قوانین ضد کارگری، گسترش اخراج سازیها، تعویق دستمزدها، تحمیل حداقل مزد ناچیز و خفت بار، آزاد سازی قیمتها و محکوم کردن مان به زندان و شلاق، شرایط فلاکت بارتری را بر ما تحمیل خواهند کرد.
پس ما کارگران دست در دست هم، روز اول ماه مه به خیابانها خواهیم آمد و به هر نحو مقتضی که میتوانیم مراسم این روز را با خواست پایان دادن به فقر و فلاکت، افزایش حداقل مزد به ٣ میلیون تومان و پایان دادن به سرکوب و بی حقوقی برگزار خواهیم کرد و با ایستادگی قاطعانه در برابر هر گونه ممنوعیتی برای برگزاری مراسم اول ماه مه، برگزاری آزادانه آنرا بر حکومتگران تحمیل خواهیم نمود و این روز بزرگ و تاریخی را به نقطه اتکائی برای متحد شدن و اعتراضات سراسری تبدیل خواهیم کرد.

پیش به سوی برگزاری هر چه باشکوه تر

مراسم اول ماه مه، پیش به سوی اعتراضات متحدانه و سراسری

زنده باد اتحاد و همبستگی کارگران،

معلمان، پرستاران و عموم مردم زحمتکش و آزادیخواه ایران

زنده باد اول ماه مه (١١ اردیبهشت) روز جهانی کارگر

اتحادیه آزاد کارگران ایران - پنجم اردیبهشت ماه ١٣٩۴