پیشروان جنبش کارگری ۱۳۰ سال پیش به یاد کارگران شهر شیکاگو در آمریکا که در اعتراض به شرایط بد کار و زیست، بخصوص ساعات کار طولانی مورد یورش پلیس قرار گرفتند و جان باختند، روز اول "می" را روز جهانی کارگر اعلام کردند. از آن زمان تا کنون طبقه کارگر در سراسر جهان بر حسب سنت اعتراضی به نابرابریهای اقتصادی و شرایط بردگی مزدی خود تحت حاکمیت سرمایه داری در این روز متحدانه و همبسته مارش جهانی بر پا می کنند. ۱۳۰ سال پیش سرمایه داری هنوز بسیاری از مناطق دنیا را تسخیر و به زیر سلطه خود در نیاورده بود و هنوز به شیوه امروز کل بشریت را با نا امنی، فقر، گرسنگی، جنگ و آوارگی و ویرانی تا این حد و حتی کشاندن تا مرز نابودی مواجه نکرده بود. هنوز بحرانهای اقتصادی در سطح جهانی قرن بیستم را نیافریده و با جنگهای جهانی و منطقه ای دنیای میلیونها انسان را بر سرشان ویران نکرده بود.
امروز ستم نظام سرمایه داری دیگر منحصر و محدود به استثمار و بهره کشی از طبقه کارگر نمی شود. حرص و آز یک درصد سرمایه دار حاکم بر جهان، بشریت و کل حیات را تهدید می کند. از اینرو روز اول "می" روز همبستگی کل بشریت ۹۹ درصدی بستوه آمده در مقابله با سرمایه داری است که با یورش گسترده به دستاوردهای رفاهی و خالی کردن سفره های اکثریت مردم و تحمیل فقر و گرسنگی، در صدد جبران کاستیهای ناشی از بحرانهای عمیق اقتصادی و در کنار آن در حال شدت بخشیدن به جنگهای منطقه ای برای حل بحرانهای سیاسی و حاکمیتی خود می باشد.
در ایران شرایط طبقه کارگر و همه مزدبگیران و ستم دیدگان جامعه ضمن متأثر بودن از اوضاع حاضر بحرانهای مختلف سرمایه داری جهانی، شرایطی مشابه با شرایط کارگران آمریکا و اروپای قرن نوزدهم را می گذرانند. از حق متشکل شدن، اعتراض و اعتصاب و برگزاری مراسم روز جهانی کارگر و غیره محرومند. به خاطر پایین بود سطح دستمزد به میزان بیشتر از ۴ برابر زیر خط فقر مجبور به تن دادن به ساعت کاریهای تا ۱٨ ساعت در روز هستند و دهها مورد دیگر از اجحافات را متحمل شده اند. فعالین و رهبران جنبش کارگری، کارگران، معلمان و هر انسان مزدبگیر و ستم دیده ای که به شرایط غیر انسانی زیست خود اعتراض کند شدیدا سرکوب می شود و خیلیها راهی بازداشتگاهها می شوند که به اتهامات امنیتی از قبیل "اقدام علیه امنیت ملی، تبلیغ علیه نظام، اخلال در نظم عمومی" محاکمه می گردند. هم اکنون تعداد زیادی از فعالین جنبش کارگری و انسانهای معترض از جمله جعفرعظیم زاده و اسماعیل عبدی که در اعتراض به امنیتی کردن فعالیتهای کارگری و صنفی و تشکیل پرونده های به این اتهامات علیه فعالین و معترضان در عرصه های مذکور، اعلام کرده اند از روز دهم اردیبهشت اعتصاب غذا خواهند کرد، در زندان هستند.
این شرایط غیر انسانی و قرن نوزدهمی شایسته ما اکثریت مردم جامعه در قرن بیست و یک نیست. روز جهانی کارگر در ایران نیز روز اعتراض عمومی و متحدانه به همه مصائبی است که سرمایه داری بانی و عامل بوجود آورنده آنهاست. با بیان خواستهای خود از جمله، افزایش حداقل دستمزد به بالای خط فقر (۳ میلیون و پانصد هزار تومان) پرداخت بیمه بیکاری به همه بیکاران اعم از زن و مرد و حذف اتهامات امنیتی از پرونده های فعالین جنبشهای کارگری و اجتماعی و آزادی همه آنها مراسمات روز جهانی کارگر را گرامی برگزار کنیم.

زنده باد همبستگی جهانی طبقه کارگر