بار دیگر اول ماه مه روز جهانی کارگر از راه رسید. بیش از یکصد سال است که در این روز میلیونها کارگر در سرتاسر جهان فریاد عدالت خواهی سر میدهند تا نوید بخش رهایی جامعه ی بشری از درد و رنج و مصائبی باشند که مالکیت اقلیتی ناچیز بر ثروتهای عظیم اجتماعی بر میلیاردها انسان تحمیل کرده است.
فقر و بیکاری و بی خانمانی، جنگ و کشتار، تن فروشی تا کار کودکان برای لقمه ای نان و گرسنگی میلیاردها انسان در سرتاسر جهان تا مرگ روزانه ی هزاران کارگر در نتیجه سوانح ناشی از کار، تا سرکوب و زندان و به گلوله بستن کارگران و دهها جنایت و مصیبت دیگر، همه و همه صحنه ها و تصاویری تکاندهنده از سیمای جهانی است که انسان قرن ٢١ در آن زندگی میکند.
در ایران نیز شرایط به همینگونه و حتی مصیبت بارتر از آن چیزی است که در سطح جهانی شاهد آنیم. کارگران ایران امروزه بطور بی سابقه ای در بدترین شرایط معیشتی در طی سه دهه گذشته قرار گرفته اند. تورم و گرانی و بی حقوقی کارگران بیداد میکند. شرایط حاضر آنچنان غیر انسانی است که گذشته از فقر و فلاکت موجود و تحمیل دستمزد زیر خط فقر بر کارگران، همین دستمزد نیز تا ماهها پرداخت نمیشود و بی هیچ شرم و پرده پوشی، گرسنگی مطلقی بر هزاران خانواده کارگری تحمیل میگردد، هر روزه صدها و هزاران کارگر بسادگی و بدون هیچ تامینی از کار خود اخراج میشوند، اما و با اینحال دولت در صدد اصلاح قانون کار برای تسهیل اخراج کارگران نیز بر میاید، هزینه های زندگی بی آنکه چشم اندازی برای جلوگیری از چندین برابر شدن آن وجود داشته باشد بطور دائمی و افسار گسیخته ای در حال افزایش است با اینحال حداقل مزدی که برای گذران زندگی و معیشت میلیونها خانواده کارگری به تصویب میرسد چنان ناچیز و خفت بار است که حتی کفاف اجاره بهای آلونکی را نیز در فقیر نشین ترین محلات شهرها نمیدهد و در یک کلمه، زندگی و معیشت میلیونها خانواده کارگری با سرعت بالائی در حال رانده شدن از خط فقر به خط مرگ است.
از نظر کسانی که امروزه در ایران شرایط طاقت فرسای کنونی را بر میلیونها کارگر تحمیل کرده اند، کارگر برده ای است که هم باید دستمزدش سه چهار برابر زیر خط فقر باشد و هم باید در سکوت و خاموشی به فقر و گرسنگی تن دردهد. اما و با تمام فشارهای اقتصادی و روانی و علیرغم همه محدودیتها و ممنوعیتها و سرکوبی حق خواهی کارگران، آنان هیچگاه تسلیم شرایط موجود نشده اند و با عزمی راسخ در دفاع از حق حیات شان قدم در راه بر پائی تشکلهای مستقل خود گذاشته و هر لحظه و هر روزه با اعتصاب و تجمع به دفاع از زندگی و معیشت خود برخاسته اند. این مبارزات بویژه طی سالهای گذشته از آنچنان برجستگی بر خوردار بوده است که در شرایط حاضر و بر بطن کل معادلات اقتصادی اجتماعی موجود، جنبش کارگری اصلی ترین و عظیم ترین جنبشی است که امروزه رهایی از قید هر گونه بی عدالتی در ایران با آن گره خورده است و مطالبات کارگران تبدیل به نماینده انسانی ترین خواستهایی شده است که مردم ایران در طول یک قرن گذشته برای آن جانفشانی کرده اند.
لذا ا ما کارگران این مطالبات را یکبار دیگر در گرامیداشت اول ماه مه روز جهانی کارگر با صدائی رساتر از همیشه فریاد میزنیم و خواهان تحقق فوری آنها برای برون رفت از وضعیت مصیبت بار کنونی هستیم:
١- سهم کارگران از زندگی، معیار پیشرفت، انسانیت و رفاه و خوشبختی در هر جامعه ای است. از نظر ما حداقل مزد مصوب در شورایعالی کار تحقیر معیشتی میلیونها خانواده کارگری بود، این مصوبه باید فورا ملغی شود، تورم و گرانی باید متوقف گردد و حداقل مزد کارگران باید بر اساس اجرای بی کم و کاست ماده ۴١ قانون کار تعیین شود.
٢- آزادی بی قید و شرط برپايی تشكل های مستقل کارگری، اعتصاب، تجمع، راهپیمائی، آزادی احزاب و آزادی بيان و مطبوعات باید به عنوان حقوق خدشه ناپذير كارگران و عموم توده ها مردم ایران به رسميت شناخته شوند
٣- ما با محكوم كردن تداوم سیاست بازداشت و اعمال فشار بر کارگران معترض، خواهان لغو مجازات اعدام و آزادی فوری و بی قید و شرط کلیه کارگران دربند و دیگر جنبش های اجتماعی از زندان و توقف فوری پیگردهای قضایی بر علیه آنان هستیم
۴- کلیه لوایح اصلاحی دولت بر قوانین کار و تامین اجتماعی باید به کنار گذاشته شود و هر گونه تغییری در این قوانین باید با دخالت مستقیم و بلاواسطه نمایندگان منتخب مجامع عمومی کارگران صورت بگیرد
۵- ما خواهان محو قراردادهای موقت و سفيد امضاء، اجرای فوری بیمه تمامی کارگران ساختمانی، بر چیده شدن شرکتهای پیمانکاری و انعقاد قرارداد مستقیم و دسته جمعی، تامین امنیت شغلی کارگران و رعایت بالاترین استاندارد های بهداشت و ایمنی در محیطهای کار و زندگی هستیم
٦- دستمزدهای معوقه كارگران بايد فورا و بی هيچ عذر و بهانه ای پرداخت شود و عدم پرداخت آن بايستی به مثابه يك جرم قابل تعقيب قضائی تلقی گردد و خسارت ناشی از آن به كارگران پرداخت شود
٧- اخراج و بيكار سازی كارگران به هر بهانه ای بايد متوقف گردد و تمامي كسانی كه بيكار شده و يا به سن اشتغال رسيده اند بايد تا زمان اشتغال به كار از بيمه بيكاری متناسب با يك زندگی انسانی برخوردار شوند. ما بیمه های تامین اجتماعی را حق مسلم تمامی آحاد مردم ایران میدانیم و خواهان اداره این نهاد بدست نماینده های منتخب مجامع عمومی کارگران در سراسر کشور هستیم
٨- ما خواهان لغو کلیه قوانین تبعیض آمیز نسبت به زنان و تضمین برابری کامل و بی قید و شرط حقوق زنان و مردان در تمامی شئونات زندگی اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و خانوادگی هستیم
٩- ما خواهان برخورداری تمامی بازنشستگان از يك زندگی مرفه و بدون دغدغه اقتصادی و رفع هرگونه تبعيض در پرداخت مستمری بازنشستگان و بهره مندی حداکثری آنان از تامین اجتماعی و خدمات درمانی هستیم
١٠- کار کودکان باید بر بیافتد و تمامی کودکان باید جدا از موقعيت اقتصادی و اجتماعی خانوادگی شان، نوع جنسيت و وابستگی های ملی و ن‍‍ژادی و مذهبی از تامین اجتماعی گسترده و امكانات آموزشی رفاهی و بهداشتی يكسان و رایگان برخوردار شوند
١١- ما با حمایت قاطعانه از مبارزات و اعتراضات مردمی در تمامی نقاط جهان، سرکوب این اعتراضات و بند و بست دولتها از بالای سر مردم، تحریمهای اقتصادی و ایجاد فضای جنگی از سوی هر نیرو و دولتی را بویژه در منطقه بحران زده خاورمیانه قویا محکوم میکنیم
١٢- کارگران مهاجر در ایران از ابتدائی ترین حقوق انسانی خود محروم هستند. ما با محكوم كردن هر گونه ستم وتبعيض نسبت به کارگران مهاجر، خواهان برخورداری آنان از حقوق برابر شهروندی با مردم ایران هستیم
١٣- ما از اعتراضات کارگری در کشورهای اروپایی و سایر نقاط جهان قویا حمایت میکنیم، خود را متحد آنان میدانیم و بيش از هر زمان ديگری بر همبستگی بين المللی كارگران تاكيد می كنيم
١۴- اول ماه مه بايد تعطيل رسمی اعلام گردد و در تقويم رسمی كشور گنجانده شود و هر گونه ممنوعيت و محدوديت برگزاری مراسم اين روز ملغی گردد

زنده باد همبستگی سراسری کارگران ایران - زنده باد همبستگی بین المللی طبقه کارگر

اتحادیه آزاد کارگران ایران - اول مه ٢٠١٣- ١١ اردیبهشت ١٣٩٢