در حالی که بحران اقتصادی جهان ژرف‌تر می‌شود و کشورهای بیشتری را به گرداب رکود و ورشکستگی می‌کشد، طبقه سرمایه‌دار جهانی می کوشد از طریق کاهش دستمزدها، حذف یا محدود کردن امکانات رفاهی و خدمات عمومی، ریاضت، اخراج، تشدید استثمار و ده‌ها روش دیگر، بار بحران را هرچه بیشتر بر دوش کارگران قرار دهد. سطح زندگی کارگران در سراسر جهان مدام تنزل می‌یابد. بیکاری ابعاد حیرت‌آوری به خود گرفته است. آمار سازمان جهانی کار از ۲۰۰ میلیون بیکار آنهم به حسب آمارهای رسمی دولتی خبر می‌دهد. این سازمان گزارش می دهد که از آغاز بحران تاکنون فقط در اروپا ۱۰ میلیون بر تعداد بیکاران افزوده شده و هیچ نشانه‌ای از بهبود اوضاع نیست. در اتحادیه اروپا تنها در طول ۶ ماه، یک میلیون نفر کار خود را از دست داده‌اند. هم اکنون۲۶ میلیون اروپائی بیکاراند. در این شرایط در کشورهائی که بنیه اقتصادی آنها از جمله در آفریقا، آسیا و آمریکای لاتین ضعیف‌تر است، فشار سنگین‌تری بر دوش طبقه کارگر قرار گرفته است.
فجایعی که نظم سرمایه‌داری به ویژه در همین چند سال اخیر به بار آورده است، بر کسی پوشیده نیست. نظم سرمایه‌داری ورشکستگی تام و تمام خود را در انظار همگان به نمایش گذاشته است. سرتا پای این نظم را بحران‌های لا ینحل فراگرفته است. تحت یک چنین شرایطی، تضادهای طبقاتی تشدید شده و مبارزه طبقاتی حدت و شدت بیشتری به خود گرفته است. در کوران این مبارزه، کارگران به نحو روز افزونی پی میبرند که راه نجات از بحرانها و فجایع بیشماری که نظم سرمایه‌داری و طبقه‌سرمایه‌دار به بار آورده اند و کارگران را به فقر، گرسنگی و بیکاری محکوم کرده‌اند، سرنگونی این نظم ستمگرانه است.
اول ماه مه امسال نیز که ده‌ها میلیون کارگر سراسر جهان قدرت عظیم و متشکل خود را به نمایش گذاشتند، جلوه دیگری از این مبارزه طبقاتی کارگران برای برافکندن نظم ضد انسانی سرمایه‌داری بود.
در روز اول ماه مه، میلیون‌ها کارگر در سراسر جهان دست از کار کشیدند و با راهپیمائی، تظاهرات و تجمعات، همبستگی بین المللی خود را در مبارزه علیه نظم ستمگرانه سرمایه‌داری به نمایش گذاشتند.
گرچه مراسم اول ماه مه امسال در بیشتر کشورهای ۵ قاره جهان برگزار گردید اما بزرگ‌ترین اعتصابات و تظاهرات اول ماه مه ۲۰۱۳ در کشورهای اروپائی و آسیایی برپا گردید.
در اروپا در عموم کشورهای این قاره، مراسم اول ماه مه با راه پیمائی و تظاهرات، تجمعات و جشن و سرور همراه بود.
در یونان با فراخوان اتحادیه‌های کارگری، اعتصاب ۲۴ ساعته حتا بیمارستان‌ها و حمل و نقل داخلی و بین‌المللی را فرا گرفت. میلیون‌ها کارگر و زحمتکش دست از کار کشیدند و ده‌هاهزار تن در تظاهرات و اعتراضات خیابانی شرکت کردند. کارگران یونانی با تظاهرات خود نظام سرمایه‌داری را به محاکمه کشیدند و خواستار برچیده شدن سیاست غارتگرانه ریاضت اقتصادی شدند. گروهی از تظاهرکنندگان در جلو پارلمان تجمع کردند. آنها بر روی یکی از پلاکاردهائی که با خود حمل می‌کردند، نوشته بودند: "ما برده نخواهیم شد، به خیابان ها بریزید."
در فرانسه متجاوز از ۱۶۰۰۰۰ نفر در ۲۸۶تظاهرات و تجمع شرکت نمودند و علیه اخراج ها و کاهش دستمزدها شعار سردادند.
ایتالیا صحنه راهپیمائی و تظاهرات ده‌ها هزار کارگر این کشور بود. این تظاهرات در تورین به درگیری با پلیس این کشور انجامید. کارگران ایتالیائی در تظاهرات اول ماه مه خواستار پایان بخشیدن به سیاست‌های اقتصادی موسوم به ریاضت و مقابله با بیکار سازی شدند. نرخ بیکاری در این کشور به حدود۱۲ درصد رسیده است و ۴۰ درصد جوانان بیکاراند. در میلان تظاهرکنندگان فریاد می زدند: "ما کار می خواهیم".
اسپانیا که پس از یونان با وخیم‌ترین بحران اقتصادی در اروپا دست به گریبان است ، نرخ بیکاری از ۲۷ درصد نیز تجاوز کرده است و تعداد بیکاران که در ۲۰۰۷، ۹/۱ میلیون بود اکنون به ۲/۶ میلیون رسیده است و ۵۷ درصد جوانان بیکاراند، تظاهرات در ۸۲ شهر این کشور برگزار شد. طبق ارزیابی اتحادیه‌ها، متجاو ز از یک میلیون در سراسر کشور در تظاهرات اول ماه مه، شرکت کردند. تنها در دو شهر مادرید و بارسلون حدود صدهزار تن تظاهرات و راهپیمائی کردند. سیاست ریاضت را محکوم کردند. بر روی برخی پلاکاردهای آنها نوشته شده بود: "برای حقوق‌تان بجنگید" "نان و مسکن به بهای عادلانه" "کلاهبرداران، پول من کجاست؟" "رفرم‌ها غارتگرانه‌اند" "ریاضت خانه خراب و هلاک می کند"
در پرتغال نیز هزاران نفر در تظاهرات شرکت کردند و سیاست‌های ریاضت را محکوم کردند.
در آلمان که در مقایسه با دیگر کشورها وضعیت اقتصادی مساعدتری دارد، بر طبق گزارش اتحادیه ها حدود ۴۲۵۰۰۰ نفر در ۴۰۰ مراسم درسراسر کشور شرکت کردند.
در روسیه نیز حدود ۵/۱ میلیون نفر، درجشن اول ماه مه شرکت کردند.
در دیگرکشورهای اروپائی نیز تظاهرات در سطحی محدودتر انجام گرفت.
در مراسم اول ماه مه امسال، ترکیه عرصه درگیری شدیدی میان کارگران و پلیس ضد شورش بود. رژیم اسلام‌گرای ترکیه به گزارش فرانس پرس ۲۲ هزار پلیس را بسیج کرده بود تا به مقابله با کارگران بپردازد. لذا تجمع کارگران را در میدان تقسیم استامبول که کارگران به رسم احترام به قربانیان سال ۱۹۷۷،همواره مراسم اول ماه مه را در این میدان برگزار می‌کنند، ممنوع اعلام کرد. اما اتحادیه‌ها زیر بار این زورگوئی رژیم نرفتند و هزارتن به سوی میدان هجوم بردند. پلیس فاشیست ترکیه با پرتاب گاز اشک آور و ماشین‌های آب پاش تلاش نمود که کارگران را متفرق کند. لذا تظاهرات به درگیری با پلیس انجامید که تا شب ادامه یافت. ده‌ها تن از کارگران مصدوم و متجاوز از ۷۰ تن دستگیر شدند.
اول ماه مه امسال، قاره آسیا عرصه تظاهرات و درگیری‌های گسترده بود.
در اندونزی ده‌ها هزار کارگر در جاکارتا با تظاهرات در مقابل کاخ ریاست جمهوری، خواهان خلع ید از سرمایه‌داران و محاکمه و مجازات مقامات فاسد شدند. کارگران خواستار افزایش دستمزد و مقابله با طرح دولت برای قطع سوبسیدها و افزایش بهای حامل‌های انرژی گردیدند. تظاهرات در دیگر شهرهای این کشور نیز برپا گردید.
در فیلیپین هزاران کارگر در مانیل، اطراف کاخ ریاست جمهوری تظاهرات کردند و تصاویر اکینو و اوباما را به آتش کشیدند. در چندین شهر دیگر فیلیپین نیز تظاهرات برپا گردید. کارگران مطالبه افزایش دستمزد و قراردادهای ثابت کار را مطرح کردند.
در تایوان، متجاوز از ده هزارتن در تظاهرات خود اقدام دولت را در کاهش حقوق بازنشستگی و تلاش برای انداختن بار بحران بر دوش کارگران محکوم کردند. در هنگ کنگ نیز که اکنون کارگران بارانداز حدود یک ماه است در اعتصاب به سر میبرند، چندین هزار تن از کارگران، تظاهرات کردند.
در کامبوج هزاران کارگر نساجی‌ها در پنوم پن راهپیمائی کردند و به پائین بودن دستمزد اعتراض نمودند و خواهان افزایش تقریبا صد درصدی دستمزدها شدند.
در کره جنوبی نیز حدود ۵۰ هزار کارگر تظاهرات برپا کردند. در هند و ژاپن نیز ده‌ها هزار کارگر در تظاهرات و گردهم آئی‌ها شرکت کردند.
یکی از مهم ترین تظاهرات کارگران کشورهای آسیائی در ماه مه امسال در بنگلادش برپا گردید که ده‌هاهزار کارگر در آن شرکت کردند و خواستار مجازات مسببین کشتار اخیر کارگران در پی فرو ریختن ساختمان ۸ طبقه‌ای شدند که در جریان آن متجاوز از ۵۰۰ کارگر کشته و تعدادی مصدوم شدند. ۵ کارخانه نساجی در این ساختمان قرار داشت که متجاوز از دو هزار کارگر در آنها کار می‌کردند. تظاهرات کنندگان که جمعیت زیادی از آنها را زنان کارگر تشکیل می‌دادند، همچنین خواستار ایمنی محیط کار، پرداخت غرامت به بازماندگان قربانیان و بهبود وضعیت معیشتی کارگران شدند.
انحصارات اروپائی و آمریکائی به ویژه در رشته هائی از جمله نساجی و پوشاک، کارگران تعدادی از کشورهای آسیائی را با دستمزدهای بسیار ناچیز و محروم ساختن آنها از حقوق اولیه به کار گرفته‌اند و در حالی که حتا از ایمن سازی محیط کار خودداری می‌کنند که چندین نمونه از فجایع آن اخیرا در بنگلادش و پاکستان رخ داده است، سودهای کلانی به جیب می‌زنند. امروزه معروف‌ترین فروشگاه‌های پوشاک جهان، کالاهای‌شان را در کشورهائی با نیروی کار ارزان از نمونه بنگلادش، کامبوج، ویتنام، تولید می‌کنند.
در قاره آمریکا نیز از آمریکای شمالی گرفته تا آمریکای مرکزی و جنوبی تظاهرات و راهپیمائی ها و گردهمآئی ها برگزار گردید. مهمترین راهپیمائی در کوبا برگزار شد که برطبق گزارش خبرگزاری ها صدها هزار تن در این مراسم شرکت داشتند و اغلب لباس سرخ چاوز را بر تن کرده بودند.
در مکزیک تظاهرات وسیعی در شهرها برپا گردید و به رفرم سیستم آموزشی و خصوصی سازی اعتراض کردند.
در ونزوئلا، نیکاراگوئه، بولیوی و دیگر کشورهای آمریکای لاتین نیز تجمعات و راهپیمائی هائی برگزار شد.
در ده‌ها کشور دیگر جهان نیز کارگران روز اول ماه مه، روز همبستگی بین‌المللی خود را با راهپیمائی، تظاهرات و تجمعات، جشن گرفتند. تنها در معدود کشورهائی از نمونه ایران که رژیم‌های فوق ارتجاعی و استبدادی با اختناق و سرکوبی که حاکم کرده‌اند ، حق راهپیمائی اول ماه مه را از کارگران سلب کرده‌اند ، کارگران نتوانستند با راهپیمائی و تظاهرات توده‌ای، علنا روز اول ماه مه را جشن بگیرند. هرچند همواره کارگران ایران در تجمعات محدودتر و به اشکال مختلف، این روز را جشن می‌گیرند و همبستگی خود را با کارگران دیگر کشورهای جهان اعلام می‌دارند.
سازمان فدائیان (اقلیت)