کارگران! هم طبقه ای ها! اول ماه مه، روز گردهمایی و همبستگی، رزم طبقاتی و روز جهانی کارگر نزدیک است. این درحالی است که در طول یک سال گذشته مشکلات و سختی های بسیاری را پشت سر نهاده ایم. سرمایه داری برای برون رفت از بحرانی که دامنگیر آن بوده و هست، بنا به ماهیتش و نیز با سوء استفاده از پراکندگی و بی تشکلی ما، ابتدا مستقیما به زندگی و معیشت ما کارگران حمله نمود و در این روند، اخراج سازی و تعدیل نیرو، تحمیل قراردادهای موقت و سفید امضاء، بالا بردن سن بازنشستگی، تحمیل دستمزدهای زیرِخط فقر، خصوصی سازی و کوچک سازی صنایع و یورش به خواسته ها و مطالباتی که درگذشته با تلاش ومبارزه آن را به دست آورده بودیم را سرلوحه عملکرد خود قرار داد تا خود را از این معضل نجات دهد، و تبعات آن را که شامل: اخراج، بیکاری، ندادن دستمزد هایمان، سرکوب، زندان و ضرب و شتم اعتراضات و اعتصابات و هرچه خالی تر شدن سفره های خالیمان را ما کارگران تحمّل نمودیم؛ ما حتی شاهد تبصره ها و ماده قانونی هایی بودیم که قوانین موجود را به نفع کارفرمایان و سرمایه داران تغییر داد.
می دانیم که دامنه این بحران عمیق تر شده و زندگی ما کارگران را بیش از پیش تهدید می کند. اگرچه با اعتراضات و اعتصابات خود به اَشکال گوناگون تلاش های زیادی را در سراسر جهان علیه این مصائب سرمایه داری انجام داده ایم، اما متاسفانه هنوز نتوانسته ایم آن چنان که باید متحد و متشکل شویم و اعتراضات و اعتصابات پراکنده و منطقه ایِ خود را یکپارچه و هماهنگ کنیم واین ضعفِ ما بوده و هست ...
کارگران و هم طبقه ای ها! ما باید برای دفاع از زندگی و کارمان، برای جلوگیری از اخراج و بیکار شدن، برای ایجادِ کار و بیمه بیکاری برای صف طویل بیکاران و برای اعتراض به دستمزدهای کم و یا بهتراست بگوییم برای تغییر وضعیت زندگی مان که اکنون تنها "زنده ماندن" است، متحد و متشکل شده و در روز جهانی کارگر، خواست ها و مطالبات خود را فریاد زنیم و تشکل های طبقاتی مان را ایجاد نماییم. اگر ما کارگران تنها یک روز دست از کار بکشیم، جهان را فلج خواهیم کرد! چرا که این دنیا را ما با دستان خود ساخته ایم، بی آن که سهمی از آن داشته باشیم و اگر متحد و متشکل باشیم، توانمند می شویم؛ قدرت ما در اتحاد و همبستگی ماست و اگر همه با هم دست در دست و هم صدا باشیم، خواست ها و مطالباتمان را به سرمایه داری تحمیل خواهیم کرد.
پس باید درکنارِ هم، خواهان زندگی انسانی و در شانِ انسان امروزی با امکانات و رفاه متناسب با آن باشیم و در سراسر دنیا متحد با دیگر هم طبقه ای هایمان، در مراسم هایِ اول ماه مه دست به اعتراض علیه فقر، بیکاری، دستمزد های کم و قراردادهای موقت و سفید امضاء و دیگر جنایت های سرمایه داری زنیم و حقِ اعتراض و اعتصاب و حق ایجاد تشکل و.... را به عنوان مهم ترین و فوری ترین نیاز طبقاتی امروزمان خواستار شویم. نباید فراموش کنیم که همبستگی ما در قالب تشکل های طبقاتی تنها ابزار واقعی ما در مبارزه علیه سرمایه داری و در مسیر دست یافتن به خواسته های انسانی مان است.
وفا قادری -
۴ اردیبهشت ٨٩
کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکلهای کارگری