گزارش فعالیت های اول ماه مه ضد سرمایه داری ٢٠١٠ در مونترال- کانادا

صبح روز اول ماه مه حزب کمونیست انقلابی کانادا در تالار مرکز فعالیت های اشتراکی یکی از محله های مونترال، جلسه سخنرانی با شرکت نیروهای خارجی و کانادایی برگزار کرد که از رفیق جابر کلیبی نیز دعوت شده بود تا در این جلسه، در رابطه با کارگران ایران سخنرانی نماید. در زیر گزارش مختصری از این جلسه را می خوانید : جلسه در ساعت ١١ و نیم صبح روز شنبه، اول ماه مه آغاز شد، رفقایی از کانادا، فیلیپین، هائیتی و ایران سخنرانی کردند و هرکدام شرایط کارگران و زحمت کشان کشور خود را مطرح نمودند. در زیر ترجمه سخنرانی جابر کلیبی در مورد وضعیت جامعه ایران و شرایطی که کارگران در آن مبارزه می کنند را می آوریم:
با سپاس از رفقای حزب کمونیست انقلابی که به من این امکان را دادند تا در این روز تاریخی بزرگ چند کلمه ای در باره کارگران ایران و اول ماه مه در این کشور صحبت کنم. همانطور که می دانید، تظاهرات اول ماه مه در ایران مانند هر فعالیت اجتماعی و سیاسی دیگر، توسط جمهوری اسلامی ممنوع است، گرچه سال های گذشته و تنها توسط سازمان های اسلامی باصطلاح کارگری یا دقیق تر بگوییم دولتی، و در سالن های بسته امکان نوعی جشن کنترل شده توسط عمال رژیم وجود داشت، امسال اما حتا همان جشن های کنترل شده ی دولتی نیز ممنوع گردید. در پرتو حوادث چند ماه گذشته که به بهانه تقلب در انتخابات ریاست جمهوری مردم به خیابان ها ریختند و علیرغم کنترل سازمان یافته جناح باصطلاح اصلاح طلب، توده های مردم شعار های انقلابی علیه رژیم سردادند، حاکمان اسلامی به شدت نسبت به تظاهرات اول ماه مه امسال از خود حساسیت نشان دادند. زیرا آنها به خوبی به نقش و اهمیت طبقه کارگر در مبارزات اجتماعی واقف هستند و می دانند چنانچه کارگران به خیابان بریزند، همه معادلات اجتماعی، بویژه تناسب نیرو میان حاکمیت و توده های مردم بطور اساسی، تغییر خواهد یافت و شرایط مادی برای برچیدن نظام استبدادی سرمایه داری جمهوری اسلامی فراهم می گردد.
در شرایطی که همه برنامه های جناح باصطلاح اصلاح طلب رژیم که کوشید تا بر چنبش های اجتماعی ماه های گذشته کنترل خود را اعمال کند، به بن بست کامل رسیده و ماهیت ارتجاعی آن بیش از گذشته افشاء شده است، این تنها طبقه کارگر است که می تواند با بسیج نیروهای اجتماعی دیگر، جامعه را بسوی رهایی از زیر سلطه دیکتاتوری حاکم رها سازد.
وضعیت اقتصادی و اجتماعی طبقه کارگر ایران چنان نابسامان و فشارهای اقتصادی و سیاسی بر این طبقه چنان سنگین است که کارگران ایران اول ماه مه امسال را "روز اخراج کارگران" نام گذاری کرده اند. برای این که وضعیت عمومی کارگران ایران را دریابیم تنها به چند مورد به عنوان نمونه ای از آنچه که جمهوری اسلامی بسر کارگران و زحمت کشان آورده است، اشاره می کنیم:
طبق گفته های یکی از نمایندگان سرسپرده مجلس اسلامی ٢٠٠٠ کارخانه و مؤسسه تولیدی در بحران کامل بسر می برند و بزودی آن ها تعطیل خواهند شد. شما می توانید تصور کنید که در نتیجه این بیکار شدن که تنها یک نمونه از دهها مورد است، چندین هزار افراد خانواده کارگران و زحمت کشان که از هیچ حقوق اجتماعی برخوردار نیستند، به فقر و مذلت کشیده خواهند شد. باین وضعیت وخیم و باور نکردنی معیشت کارگران و زحمت کشان، ترور و خفقانی که همه اقشار مردمی جامعه را هدف قرار داده است اضافه کنید تا دریابید کارگران و زحمت کشان، دانشجویان و زنان، ملیت ها و آزادی خواهان ایران در چه شرایط فاشیستی و تحمل ناپذیری زندگی و مبارزه می کنند. بسیاری از فعالان کارگری سال هاست که در زندان و زیر شکنجه بسر می برند، ده ها فعال کارگری در شهرهای مختلف به دلیل سازماندهی روز کارگر در سال های گذشته هنوز در شکنجه گاههای رژیم زندانی هستند. هنگامی که سخن از سرکوب در جمهوری اسلامی می کنیم برای شما تصور چگونگی آن مشکل است زیرا دستگاه های سرکوب رژیم همه وسیل و شیوه های استبداد، فاشیسم، نازیسم و دیکتاتوری های تاریخ، از ابتدایی ترین تا مدرن ترین آن ها را یک جا در خود سازماندهی کرده است. با این همه، این دیکتاتوری و سرکوب افسار گسیخته، ماهیتاً دیکتاتوری و سرکوب سرمایه داری است. برای تضمین استثمار شدید کارگران و مزدبگیران، با توجه به شرایط بحرانی جامعه و تحرکی که طبقه کارگری و سایر زحمت کشان در مقابل رژیم سرمایه داران از خود نشان می دهد، راهی جز اعمال شدیدترین سرکوب وجود ندارد.
طبق منابع رسمی رژیم اسلامی، هرسال ٢٠٠ هزار کارگر به اردوی بیکاران افزوده می شود و نرخ بیکاری در سال گذشته ٧٠ در صد بالا رفته است. کارگران بسیاری مؤسسات ماههاست که حقوق خود را دریافت نکرده اند، ٨٠ در صد مزدبگیران زیر خط فقر قرار دارند و ...
با این همه و علیرغم فشارهای اقتصادی و سرکوب سیاسی و اجتماعی، کارگران ایران مرعوب رژیم نشده از هیچ کوششی برای کسب حقوق پایمال شده خویش دریغ نکرده اند. اساساً و پیش از هر چیز، این کارگران ایران بودند که علیه رژیم به مقاومت پرداختند، زیرا حاکمیت اسلامی اولین اقدام ضد مردمی اش، سرکوب شوراهای کارگری، دهقانی و ...، بود. تشکیل شوراها در میان کارگران، کشاورزان و بخش های مختلف اقتصاد، دانشگاهها، و مراکز صنعتی و اقتصادی از دست آوردهای قیام زحمت کشان ایران علیه رژیم شاهی بود. پس از آن زنان مورد یورش قرار گرفتند، دانشگاه و آموزشگاه ها به ترتیب تصفیه و اسلامیزه شدند. رژیم اسلامی به عنوان یک جریان ضد انقلابی، از همان ابتدا به سرکوب هر پدیده مترقی و هر اندیشه انقلابی پرداخت و در این راه از هیچ جنایتی اباء نکرد.
اول ماه امسال نقش تعیین کننده ای در تکامل مبارزه کارگران و رشد مبارزه طبقاتی خواهد داشت، زیرا همه برنامه ها و سیاست های اصلاح طلبان به بن بست رسیده و سرنوشت مبارزه اینک به عهده طبقه کارگر گذاشته شده است. مبارزان کارگران و مزد بگیران جامعه اما، سمت و سوی انترناسیونالیستی دارد و این گرایش در حافظه تاریخی جنبش کارگری ایران بطور محسوسی وجود دارد. از این رو ما به زودی در مقابل خود یک جنبش کارگری وسیع و انقلابی خواهیم داشت که همگام با پرولتاریای دیگر کشورها جبهه ضد سرمایه داری را وسیعتر خواهد کرد. همبستگی بین المللی کارگران تنها ضامن پیروزی آن ها در مبارزه علیه نظام چپاول گر سرمایه داری امپریالیستی خواهد بود.

زنده باد اول ماه مه سوسیالیستی!

پس از پایان جلسه، در ساعت ٣٠/١ دقیقه، فعالان حزب کمونیست انقلابی در گروه های مختلف بسوی محل تظاهرات که ساعت ١٦ در مرکز شهر آغاز می شد، رهسپار شدند و در میان راه به پخش اعلامیه، گفتگو با مردم و تبلیغ سیاسی پرداختند.

تظاهرات در مونترال
اول ماه مه امسال نیز برای سومین سال متوالی، نیروهای چپ و ضد سرمایه داری، مستقل از سندیکاهای رسمی تظاهرات خود را برگزار کردند. این تظاهرات در چارچوب "اتحاد مبارزه ضد سرمایه داری" انجام گرفت و جز جریانات رفرمیست و سندکاهای رسمی، همه نیروهای کمونیست، آنارشیست و سازمان های انقلابی ملیت های مختلف در آن شرکت فعال داشتند.
هنگامی که حدود ساعت ١٦ تظاهر کنندگان به تدریج در محل تظاهرات گرد می آمدند، مواجه با نیروهای پلیس ضد شورش، اسب سوار و ...، شدند که محل را زیر کنترل شدید خود گرفته بودند. پلیس بطور غیر قانونی کیف ها و وسایل بسیاری از شرکت کنندگان را مورد بازرسی قرارداد. پلیس به بهانه های واهی سعی در ایجاد درگیری و اخلال در میان تظاهر کنندگان، بویژه اعضای حزب کمونیست انقلابی کانادا نمود که سرانجام با مقاومت شرکت کنندگان در تظاهرات، پرووکاسیون پلیس خنثا شد و تظاهر کنندگان در خیابان های اصلی مرکز شهر مونترال براه افتادند. لازم است یا آوری کنیم که از سه سال پیش که نیروهای چپ ضد سرمایه داری تصمیم گرفتند صف خود را از صف سندیکاهای رسمی جدا سازند، پلیس همواره کوشیده تا به تظاهر کنندگان حمله کند و مانع برگزاری تظاهرات گردد.
تعداد شرکت کنندگان امسال بیش از سال های گذشته بود و صدها نفر برای مدتی طولانی در خیابان های مرکز شهر مونترال به سخنرانی، پخش اعلامیه، خواندن سرود پرداختند و سرانجام در مقابل محل کار نخست وزیر آستان کبک عروسک او را به آتش کشیدند.

   

 

پروانه قاسمی

ghassemi2@yahoo.ca