جهان کنونی در چنگال بنیادی ترین تناقض خویش میان کارو سرمایه دست وپا میزند وهجوم نئولیبرالیسم وارزان سازی نیروی کار دیرگاهیست که با عقب راندن طبقه کارگروحمله به دستاوردهای مبارزاتی ونظری ـ تشکیلاتی اش زندگی میلیونها انسان را به تباهی کشانده و امکان مقابله را ازسوی آنها به حد اقل رسانده است. تاکید بر ملیت ومذهب و .. بعنوان اهرم های تفرقه در صف کارگران وزحمتکشان به جنگهای خانمان برانداز دامن میزند ورقابت برسر تصاحب ارزش اضافی ومافوق سود را تسهیل میکند. صف پراکنده کارگران در سطح جهان بستری برای غارت تولیدکنندگان جهان فراهم کرده است. سرمایه داری جهانی تلاش میکند ماهیت ضد کارگری خودرا پشت این هجوم پنهان کند وبا ساختن معادله بد وبدتر از خط مقدم جنگ فاصله ای ایمن بگیرد. خیل عظیم فعالین وتئوری پردازان مقابله علیه اشکال سرمایه اسیر این معادله اند وبه اسانی سیستم سرمایه داری که مادر همه بحرانها ، جنگها ، و.. است را به مقا بله علیه شکلی از سرمایه تقلیل میدهند. اما نئولیبرالیسم ، دولتی ، خصوصی و.. همه اینها اشکال بروز سیستمی هستند که لابلای چرخهایش پیکرهای در هم شکسته میلیونها کارگر و زحمتکش خرد میشود . اول ماه مه روز صف آرایی هیچ بودگان ومعترضان به این سیستم مرگ آفرین است. سیستمی که بخش عظیمی از سکنه جهان را درچنگال بیکاری ، شدت طاقت فرسای کار و دستمزد های ناچیز که کفاف زندگی را نمی دهند از زندگی ساقط کرده است. سیستمی که کسب وکارش مرگ است وسلاح های کشتار بخشی از مردم را توسط بخشی دیگر تولید وبه نوبت مرگ را میان سکنه جهان تقسیم میکند وسود های نجومی این اقدامات غیر انسانی را به شمارش می نشیند.
اگر چه در چنین شرایطی اول ماه مه همواره برای طبقه کارگر روز مهمی بوده است ، اما امسال برای طبقه کارگر ایران وحتی خاور میانه که دیرگاهیست خورشیدش براجسادمردم طلوع و درخون غروب میکند این روز از اهمیت خاصی برخوردار است . سان دیدن وسرو سامان دادن به قوای خویش در دل بحران های عظیم اجتماعی وآماده شدن برای پاسخ گویی به ملزومات مبارزات حاد طبقاتی ضرورتی عاجل است. رژیم سرمایه داری اسلامی ایران با عظیمترین بحران حیات خویش روبرو است .کارگران وزحمتکشان به حرکت در آمده اند واعتصابات واعتراضات کارگری اوج نوینی یافته است . اهرم های مذهبی برای سرکوب وارعاب و کنترل جمعیت کارایی خودرا از دست داده اند وتوسط کارگران وزنان وجوانان به هیچ و سخره گرفته میشوند. دیوار ترس یا صبر و انتظار بیش از هروقت به فقرو گرسنگی وفشارهای اجتماعی ـ اقتصادی و معیشت مردم قد نمی دهد. خیابان وکارخانه ها زیر پای معترضان میلرزند.
آرزوی تغییر در هوا میچرخد .صدای در هم شکستن استخوانهای قدرت حاکم بگوش میرسد. اما چرا فرو نمی ریزد این بنای نابهنگام ؟ ! بنایی که با فرو ریختنش امکان تحولات عظیم در منطقه دور از تصور نیست. اول ماه مه وروز همبستگی جهانی کارگران قرار است فطب نمای تعیین زمان فروپاشی این بنای پوسیده ودورنمای آلترناتیو آن باشد. زیرا تنها آلترناتیو رهاییبخش برای این حکومت یک قدرت کارگریست . اگر طبقه کارگر این فرصت را در نیابد هیچ تغییری نه تنها در منطقه بلکه در ایران رخ نخواهد داد. از همین حالا آلترناتیو های بورژوایی برای کسب قدرت خود را آماده میکنند . وحدت میکنند ، با سرمایه داری جهانی وارد گفتگو میشوند، قول و وعده میدهند، از آزادی و دموکراسی داد سخن میدهند، در حالیکه چیزی جز سرمایه داری یعنی سود ونیروی کار ارزان مبنای ساختمان بنای آینده شان نیست. دعوا با آنها از همین جا آغاز گشته است. اگر مبنای تعیین مزد زندگی کارگری باشد . اگر زنان به شما اجازه ندهند تا حقوق های نصف مرد وچهاربرابر زیر خط فقر به آنها بدهید . اگر رفاه مورد تقاضای کارگران بمعنای واقعی یعنی ساعات پرداخت شده فراغت از کار باشد .اگر طبقه کارگر حق تشکل داشته باشد و نگذارد استثمارش کنید . اگر بیمه های بیکاری و.... امنیت شغلی و طرد قراردادهای سفید امضا و....... که خواست ابتدایی کارگران است عملی شود ؟ چگونه میخواهید رقابت کنید وسرمایه هایتان را افزایش دهید؟ شاید میخواهید مثل خمینی بگویید خدعه میکنید وقول آب و برق مجانی وآزادی میدهید؟ این حربه دیگر نخ نما است! شما هیچیک از این امکانات را نمی توانید فراهم کنید. این کارها را تنها حکومتی میتواند انجام دهد که مبنای کارش سود و استثمار نباشد . یعنی تنها یک دولت کارگری میتواند این وعده ها رابدهد. دولتی که خود طبقه متشکل کارگران باشد . اول ماه مه باید با مبارزه برای چنین دولتی تعریف شود . در این روز باید آمادگی چنین دولتی را برای تصرف قدرت محک زد و نبض این دولت آینده را گرفت. طبقه کارگر باید بتواند پیشوای آزادی ونفی استثمار باشد .باید چهره زنانه و مردانه اش برابر باشند وهمراه باخود مردان وزنان را از حقوق اجتماعی برابر برخوردارکند. زیرا منفعتی در سلطه بر دیگری ندارد. اول ماه مه آرایش قوا و جدال برای چنین دنیائیست ! چگونه میتوانیم اول ماه مه را به ملزومات ساختن این دنیای نوین نزدیک کنیم ؟ یقینا با قدرت نمایی در توقف چرخهای تولید .دوری از مراسم دولتی و فرمایشی و دفاع از خواسته ها و مطالبات جنبش های اجتماعی و آزادیخواهانه و رهبری آنها بسوی پیروزی.

سرنگون باد جمهوری اسلامی      برقرار باد جمهوری شورایی

زنده باد آزادی      زنده باد سوسیالیسم