- در ژوئن ١٨٦٨، کنگره ی آمریکا نخستین قانون فدرال ٨ ساعت کار روزانه در تاریخ آمریکا را تصویب کرد. این قانون ٨ ساعت کار را فقط برای کارگران مؤسسات دولتی به رسمیت می شناخت، که حتا آن نیز اجرا نمی شد.
- در سال ١٨٧٦، دیوان عالی ایالات متحد آمریکا با اعلام این که قانون سراسری برای ٨ ساعت کار روزانه لزومی ندارد و دولت فدرال می تواند با کارکنان خود قراردادهای جداگانه ببندد، مصوبه ی سال ١٨٦٨کنگره را لغو کرد.
- در اوایل دهه ی ١٨٨٠، با آن که شماری از کارگران آمریکا هنوز بر اجرای مصوبه ی کنگره پای می فشردند، اما بیشتر آنان دریافتند که تحقق واقعی ٨ ساعت کار روزانه در گرو نیرو و مبارزه ی سازمان یافته ی طبقه ی کارگر است.
- در سال ١٨٨۴، «فدراسیون حرفه های سازمان یافته و اتحادیه های کارگری آمریکا و کانادا» (که در ١٨٨١ تشکیل شده بود و در ١٨٨٦ «فدراسیون کارگران آمریکا» (AFL) نام گرفت) در مجمع خود قطعنامه ای را تصویب کرد که مقرر می داشت «از اول ماه مه ١٨٨٦ هشت ساعت کار روزانه باید به قانون تبدیل شود». - در ماه های پیش از اول ماه مه ١٨٨٦، هزاران کارگر در آمریکا مبارزه برای ٨ ساعت کار را در دستور کار خود قرار دادند و در همان زمان ٣٠ هزار کارگر به این خواست دست یافتند. - روز اول ماه مه ١٨٨٦، ده ها هزار کارگر در آمریکا به خیابان ها آمدند و خواست ٨ ساعت کار را فریاد زدند.
- مرکز اصلی جنبش ٨ ساعت کار شهر شیکاگو در ایالت ایلی نویز بود. از جمله ی اجزای این مرکز کارگران کارخانه ی «مک کورمیک» بودند که ماشین آلات کشاورزی تولید می کردند. این کارگران، که از ١٦ فوریه ی ١٨٨٦ در اعتصاب به سر می بردند، در اول ماه مه این سال به جنبش ٨ ساعت کار پیوستند.
- در بعد از ظهر روز ٣ مه ١٨٨٦، ٦٠٠٠ کارگر چوب بُری شیکاگو در جوار کارخانه ی «مک کورمیک» گردهمایی بزرگی برای ٨ ساعت کار برگزار کردند که صدها کارگر اعتصابی «مک کورمیک» نیز به آن پیوستند. سخنران این مراسم آوگوست اسپیس از رهبران کارگران شیکاگو بود. این سخنرانی همزمان بود با اتمام زمان کار اعتصاب شکنان کارخانه ی «مک کورمیک». کارگران اعتصابی این کارخانه همراه چند صد کارگر چوب بُر بر ضد این اعتصاب شکنان تظاهرات کردند و مانع خروج آنها از کارخانه شدند. در این هنگام بود که پلیس ضدشورش سر رسید و بدون هیچ هشداری با باتوم و اسلحه ی گرم به کارگران اعتصابی و چوب بُر حمله کرد. در نتیجه ی این حمله، یکی از کارگران کشته شد، پنج یا شش تن از آنان سخت مجروح شدند و شمار نامعلومی صدمه ی جزئی دیدند.
- ساعاتی پس از این حمله، در اعلامیه ای که متن آن را آوگوست اسپیس نوشته بود، کارگران به همایشی اعتراضی در میدان «هی مارکت» شیکاگو در عصر روز چهارم مه ١٨٨٦ فراخوانده شدند.
- عصر روز ۴ مه ١٨٨٦ بیش از هزار و پانصد کارگر در «هی مارکت» گرد آمدند. سخنران اول این گردهمایی آلبرت پارسونز از رهبران کارگری بود که پس از سخنرانی مراسم را ترک کرد. سپس آوگوست اسپیس و به دنبال او ساموئل فیلدن برای کارگران سخن گفتند. در میانه ی سخنرانی فیلدن بود که یگان ویژه ی پلیس ضدشورش سر رسید و از کارگران خواست متفرق شوند. فیلدن اعلام کرد تجمع کارگران مسالمت آمیز است و آنها هیچ کار غیرقانونی نکرده اند. در اثنای همین بگومگو بود که از میان جمع کارگران بمبی به طرف پلیس پرتاب شد که باعث کشته شدن یک پلیس و زخمی شدن ٦ پلیس دیگر شد، که آنها نیز سپس درگذشتند. چنین بود که پلیس بی درنگ کارگران را به گلوله بست، که شمار کشته شدگان و مجروحان آن هرگز معلوم نشد.
- موجی از سرکوب کارگران سراسر شیکاگو را فراگرفت. صدها کارگر دستگیر و به زندان افکنده شدند و از آن میان ٨ تن از رهبران و فعالان به محاکمه کشیده شدند، محاکمه ای که از ژوئن ١٨٨٦ تا نوامبر ١٨٨٧ به درازا کشید. رأی «دادگاه» عبارت بود از صدور حکم اعدام برای ٧ نفر و ١۵ سال زندان برای نفر هشتم (اُسکار نیبه)، که به تأیید دیوان عالی ایالت ایلی نویز رسید و با تقاضای ارجاع آن به دیوان عالی ایالات متحد آمریکا مخالفت شد. این رأی افزون بر جنبش کارگری آمریکا مورد اعتراض و مخالفت شخصیت ها و محافل مترقی و جنبش های کارگری در گوشه و کنار جهان قرار گرفت. با این همه، تنها تغییری که در رأی «دادگاه» به وجود آمد تقلیل حکم اعدام دو تن از اعدامیان(میشائیل شواب و ساموئل فیلدن) به حبس ابد در پی تقاضای عفو آنان بود. یک کارگر اعدامی دیگر (لویی لینگ) در زندان و یک روز پیش از اجرای حکم خود را کشت. ۴ محکوم به اعدام دیگر (آلبرت پارسونز، آوگوست اسپیس، آدولف فیشر و گئورگ اِنگل) در روز ١١ نوامبر ١٨٨٧ به دار آویخته شدند.
- در سال ١٨٨٩، کنگره ی بین المللی سوسیالیست ها، که در واقع کنگره ی مؤسس انترناسیونال دوم بود، به درخواست «فدراسیون کارگران آمریکا» روز اول ماه مه را روز جهانی کارگر نامید و کارگران جهان را فراخواند که در روز اول ماه مه ١٨٩٠ به خیابان ها بیایند و مطالبات خود را فریاد کنند. ﺑﺎ ﺁن ﮐﻪ ﻗﻄﻌﻨﺎﻣﻪ ی کنگره ی بین المللی سوسیالیست ها ﮐﺎرﮔﺮان را ﻓﻘﻂ ﺑﺮاﯼ اول ﻣﺎﻩ ﻣﻪ ١٨٩٠ ﺑﻪ ﺗﻈﺎهرات ﻓﺮا ﺧﻮاﻧﺪﻩ ﺑﻮد، اﻣﺎ کارگران جهان اﻳﻦ روﻳﺪاد را در ﺳﺎل های ﺑﻌﺪ ﻧﻴﺰ ﺗﮑﺮار کردند و ﺑﺪﻳﻦ ﺳﺎن روز ﺗﺎرﻳﺨﯽ اول ﻣﺎﻩ ﻣﻪ پدید ﺁﻣﺪ.
- در ٢٦ ژوئن ١٨٩٣، جان پیتر آلتگلد، فرماندار ایلی نویز، با صدور فرمان آزادی ٣ کارگر زندانی اعلام کرد هر٨ کارگری که به اتهام بمب اندازی و کشتار پلیس محاکمه شدند بی گناه بوده اند و باید از آنان اعاده ی حیثیت شود.