یورش وحشیانه ی نظام سرمایه داری به نیروی کار برای برون رفت از بحران ساختاری، همچنان ادامه دارد و اگر رقابت های سرمایه در عرصه ی بازار و مبادله و مصرف، در میز مذاکره و سهم بری بیشتر به تضادها و اختلاف های درونی منجر می شود، اما در مورد چپاول کارگران همواره با یکدیگر توافق دارند و برای افزایش نرخ استثمار هزاران توجیه با رنگ و لعاب علمی می تراشند، مقوله ی دستمزدها را با تورم تعیین می کنند که تولید کنندگان ثروت جهان را فریب دهند، امروز، در آستانه ی اول ماه می، قدرت خرید کارگران با چهل سال پیش قابل مقایسه است، شدت بیکاری در همه جای جهان، مبارزات طبقاتی را کاهش داده است، زندان های کشورهای پیرامونی، پر از فعالان جنبش کارگری است که به آزار و شکنجه ی آنان می پردازند و آخرین نمونه ی بارز آن در ایران، تهاجم وحشیانه به بند ٣۵٠ زندان اوین است که چون همیشه وحشی گری را به اوج رسانده است، اگر سندیکاها و اتحادیه های تقلبی کارگری در کشورهای توسعه یافته، به مشاوران حاکمان سرمایه تبدیل شده اند و به چانه زنی مشغولند، در کشورهای پیرامونی در قرن بیست و یکم، حتا کارگران از داشتن تشکل محرومند و برای خواست ها و مطالبات ابتدایی خویش، سال ها باید در زندان ها رنج بکشند و شکنجه و اعدام شوند.
فرآیند طبیعی نظام سرمایه داری یعنی فقر و فلاکت، ادعای اعلام پایان تاریخ با نظام سرمایه داری، توسط نظریه پردازان سرمایه یعنی سرکوب عریان، دمکراسی دروغین سرمایه داری یعنی نابرابری و ازخودبیگانگی. اما مبارزات طبقاتی در نهاد جامعه، پرده ی عوامفریبی ها را شفاف کرده است و کارگران جهان هر روز که می گذرد به هویت طبقاتی خویش بیشتر پی می برند. اگر روند این مناسبات، در تکامل تاریخ لازم بوده است، اما برای پایان دادن به این نظم سراسر نابرابر، کافی نیست. طبقه ی کارگر برای مبارزه با نظام سرمایه داری، هر گونه تحرک و کنشگری خویش را اگر در چارچوب "سرمایه ستیزی" بررسی کند، آنگاه به آسانی ترفندهای سرمایه را یکی پس از دیگری با مبارزات خود به کناری خواهد نهاد، ارتش بیکاران را هم سرنوشت های خود خواهد پنداشت و هر مقوله ای در جامعه ی جهانی را با میزان سنج خود، یعنی منافع طبقاتی کارگران خواهد سنجید و برای سرنگون کردن این نظم موجود، منطق سرمایه را به چالش خواهد کشید. آن روزی که طبقه ی کارگر تصمیم گرفت که در شیوه تولید، دخالت کند، آن روز که کارگران صنعتی، قراردادهای موقت را زیر سوال ببرند، آن روز که کارگران جهان به حمایت از هم طبقه ای هایشان در چهارگوشه جهان بپاخیزند، آن روز که کارگران ایران، بصورت متحد به دفاع طبقاتی از کارگران افغانستانی بپاخیزند، آن روز که کارگران ایران تشکل مستقل سراسری خود را بوجود آورند و ... آنگاه خواهند توانست چرخ تولید سرمایه را بازدارند و اتحاد کارگران جهان در عمل متحقق خواهد شد و دنیا را دگرگون خواهند ساخت.
پیش به سوی مبارزاتی که با پرچم "سرمایه ستیزی" در عرصه ی درک و عمل، به مبارزات طبقاتی جان بخشد و اتحاد کارگران جهان، معنای واقعی یابد تا رهایی انسان دست یافتنی باشد.

زنده باد اول ماه مه

نابود باد سیستم جهانی سرمایه داری

زنده باد سوسیالیسم

زنده باد آزادی

s.mouvement@gmail.com