رزم پرشور کارگران بر جاده ی شکوهمند رهائی انسان مبارک باد!

اول ماه مه، روز جهانی کارگر، روز همبستگی، روز اتحاد و جشن کارگران جهان است. کارگران ایران به عنوان جزئی از ارتش میلیاردی کارگران جهان، هر سال به استقبال این روز می روند. اما وضعیت کارگران در ایرانِ تحت حاکمیت استبداد دینی حافظِ نظم سرمایه، بسیار سخت و مشقت بار است. اگر کمرکارگران ایران زیر بار فشار استثمار سرمایه انگلی و چپاولگر خصوصی و دولتی خم شده است و شرایط بشدت نامناسبی را تحمل می کنند، اوج گرفتن تحریم های ویرانگر کشورهای امپریالیستی این فشار را چندین و چند برابر کرده است. گسترش تحریم ها به حوزه های بانکی، اعتبارات، بیمه ها و حمل و نقل کالاها و جلوگیری از تحویل کالاهای واسطه ای و سرمایه ای، بخش بزرگی از فعالیت های اقتصادی کشور را فلج کرده است. پیش از آن نیز اجرای فاز اول حذف یارانه ها و تکیه دولت و «برادران قاچاقچی» بر واردات بی حساب و کتاب کالا، کمر بخش تولید را در هم شکسته بود. در متن چنین شرایطی است که در سال ۱۳۹۰ بر اساس داده های مقامات حکومتی یا نزدیک به رژیم، بیش از ۱۰۰ هزار کارگر در نزدیک به هزار واحد تولیدی از کار اخراج شده اند. اخراج های گسترده در شرایطی صورت گرفته که نزدیک به ۸۰ درصد واحدهای تولیدی کشور با بحران جدی در سامان دادن به تولید روبرویند و خطر تعطیلی و یا کاهش شدید تولید آن ها را تهدید می کند. در هم شکستن کمر بخش تولید در کشور که حضور سنگین شمشیر اخراج را بالای سر کارگران آویخته است، وقتی با عدم پرداخت حقوق کارگران همراه می شود، زندگی کارگران را در شرایط تورم لجام گسیخته و موج فزاینده ی گرانی کالاها و خدمات و کاهش ارزش پول ملی، مصیبت بارتر می سازد. در چنین وضعیتی، کل کارگران و زحمتکشان و بویژه کارگران بخش تولیدی کشور، زیر سنگنین ترین فشارها قرار داشته و اهرم های مقاومت شان در برابر تهاجم سرمایه و دولت حافظ و حامی آن روز به روز کاهش می یابد.
ارتش کارگران ایران، اما تنها از کارگران بخش صنعت و تولید تشکیل نشده است. اگر کارگران این بخش در شرایط دشواری بلحاظ سازمانیابی و مقاومت سازمانیافته و اعتراض متشکل و هم آهنگ روبرویند، کارگران بخش خدمات از امکانات بیشتر و گسترده تری برای مقاومت در برابر تعرض سرمایه و دولت قرار دارند. بخش خدمات در کشور که شریان های اصلی کل اقتصاد و زندگی اجتماعی را سامان می دهد، از چنان قدرت، وزن و اهمیتی برخوردار است که اگر کارگران این بخش سازمان یابند و به اعتراض متشکل و هم آهنگ روی آورند، می توانند چرخ های حرکت در کشور را از کار بیاندازند. ارتش میلیونی معلمان، پرستان، کارگران خدمات شهری، کارگران سیستم حمل نقل زمینی، هوائی، دریائی، کارگران سیستم مخابرات و شبکه های اطلاع رسانی و رسانه ها، کارگران بخش خدمات هنری و فرهنگی، و دیگر بخش ها، نیروی لایزالی است که ارتش نیروی کار و زحمت و مزد و حقوق بگیران را تشکیل می دهند. این ارتش اگر متشکل شود و سازمان یابد و بصورت هم آهنگ روی خواسته های بیواسطه و یا عمومی متمرکز شود، می تواند از چنان نیروئی برخوردار گردد که هیچ قدرتی را یارای مقاومت در برابر نباشد. اعتصابات سراسری بخش خدمات در کشورهای پیشرفته سرمایه داری در مقاطع تنظیم قراردادهای جمعی یا اعتراضات سیاسی، آنچنان فلج کننده و قاطع است که غالبأ راهی جز تسلیم برای کارفرمایان و دولت باقی نمی گذارند. چنین قدرت قاطعی ناشی از وزن کارگران متشکل در اتحادیه های رشته ای و سراسری است. کارگران ایران نیز اگر سازمان یابند و بصورت متشکل برای احقاق حقوق خود مبارزه کنند، هیچ قدرتی در برابرشان تاب مقاومت نخواهد داشت.
کارگران ایران، امسال در شرایطی روز جهانی کارگر را گرامی می دارند، که بر ضرورت تشکل و سازمانیابی مستقل خود بیش از پیش آگاهی یافته اند. ترس از گسترش تشکل های کارگری است که جمهوری اسلامی را به سیاست سرکوبگرانه علیه فعالان کارگری کشانده است. به بند کشیدن فعالان کارگری و رهبران سندیکائی کشور بیانگر ترس حکومت اسلامی از سازمانیابی کارگران ایران است. اما اگر کارگران دست در دست هم بگذارند می توانند در برابر فشار استثمار روز به روز فزاینده بایستند؛ موج اخراج ها را در هم بشکنند؛ شرکت های پیمان کاری را از سرراه بردارند؛ قراردادهای سفید امضاء و موقت را لغو کنند؛ حقوق معوقه ی خود را بازستانند؛ برای قانون کار مدافع حقوق کارگران به پا خیزند؛ در برابر تورم، و فلاکت دهان گشوده ی ویرانگر مقاومت کنند؛ و در یک کلام، برای یک زندگی شایسته ی حرمت انسانی مبارزه کنند. « چاره ی رنجبران وحدت و تشکیلات است».
کارگران در رزم خود علیه استبداد و سرمایه تنها نیستند. طبقه کارگران ایران، متحد کننده تمامی بخش های اجتماعی پیشرو کشور است. زنان کارگر، جوانان کارگر، کارگران ملیت های زیر ستم، حلقه های اتصال دهنده ی جنبش کارگری با ارتش میلیونی زنان، جوانان و ملیت های کشورند. کولبران کرد، قایق رانان عرب، ماهیگران چابهار، شالی کارهای شمال، قالی بافان یزد و کاشان، خودروسازان تهران و کرج، پرستاران، معلمان و کارگران خدمات شهری، رنگارنگی ارتش میلیونی مزد و حقوق بگیران کشور را نشان می دهند؛ ارتشی که اکثریت مردم را تشکیل می دهد و حق دارد و باید برای حق حاکمیت خود بجنگد. و چنین است که مبارزه برای مطالبات بیواسطه و جاری با مبارزه علیه ی استبداد جبار دینی گره می خورد. بدون این گره خوردگی و بدون ایجاد زمینه های هم آهنگی مبارزات توده ای ضداستبدادی و مطالباتی، در هم شکستن قدرت دولت اسلامی به امری محال تبدیل خواهد شد. وقتی چنین قدرتی برای در هم شکستن استبداد ایجاد نشود، زمینه ی طمع سلطه جویان امپریالیستی و مزدوران داخلی شان فراهم می شود. آن ها که بر اسب بی مهار تحریم های اقتصادی و تهدیدات جنگی سوارند، برای آوردن دمکراسی در این کشور تلاش نمی کنند. آن ها برای سوار شدن بر گُرده ی این ملت تحت ستم و مظلوم خیز برداشته اند. سازمانیابی توده های کار و زحمت یعنی اکثریت قاطع مردم این کشور، می تواند هم این خیز خطرناک قدرت های امپریالیستی را در هم بشکند و هم بساط استبداد دینی را ویران سازد. وقتی طبقه کارگر بتواند خود را به مثابه ی ملت سازمان دهد و به نیروی متحد کننده ی کل اکثریت مردم تبدیل شود، توان آن را خواهد داشت حکومتی از آنِ خود، حکومتی بر پایه آزادی های بی قید و شرط سیاسی، دمکراسی فراگیر و گسترده تر و سوسیالیسمی دمکراتیک بنیان نهد. راه دیگری برای خروج از بربریت سرمایه وجود ندارد. در این رزم پرشور بر جاده ی شکوهمند رهائی انسان، جشن کارگران مبارک باد!

گرامی باد اول ماه مه، روز همبستگی جهانی کارگران

زنده باد آزادی، زنده باد سوسیالیسم

سرنگون باد جمهوری اسلامی

هیئت اجرائی سازمان کارگران انقلابی ایران (راه کارگر)
۱۱ اردیبهشت ماه ۱۳۹۱ـ ۳۰ آوریل ۲۰۱۲