خطاب به كارگران ایران

به مناسبت اول ماه مه روز جهانی كارگر

" صورت مسئله با چنین درجه ای از سنگدلی و بیرحمی در برابر ما قرار دارد: یا جدالِ بی امان یا مرگ، یا جنگ خونین یا عدم و نیستی." (جورج ساند نقل شده در كتاب فقر فلسفه اثر كارل ماركس)

زنان و مردان كارگر!
ما در جامعهای زندگی میكنیم كه ستم و استثمار و شكافِ طبقاتی، نابرابریِ جنسیتی و ملیتی بیداد میكند.
جامعهای كه در آن، اقلیتی انگل و مفتخور در قالبِ نهادها و بنیادهای دولتی و مذهبی و شخصی تمامی منابع و ثروت كشور را در انحصار خود قرار داده و قدرت كنترل كار همهگان را در دست گرفته اند.
جامعهای كه 20 درصد اقشارِ مرفه آن، بيش از 80 درصدِ ثروتِ كشور را در اختیار دارند. و در آمد 10 درصدِ فوقانی 17 برابرِ 10 درصدِ فقیر جامعه است.
جامعهای كه حكومتش غرق در فساد است. دزدیهای سرانِ مملكت زبانزد خاص و عام است. طبق گفتهی مقامات كشور: «حجم پروندههای فساد مالی، برابر با نصف بودجه كل كشور است.»
جامعهای كه در آن آپارتمانِ مُجلل یکی از آقازاده ها در شمال شهر تهران 20 میلیارد تومان یعنی تقریبا برابر با حقوق ماهیانه 50 هزار كارگر خرید و فروش می شود.
جامعهای كه نزدیك به 40 درصد جوانان آن بیكارند و از هیچ آیندهای برخوردارنیستند و میلیونها تن از آنان به اعتیاد آلوده اند.
جامعهای كه زن در آن بَرده است. یكی از افتخارات حكومت اسلامی آن است كه توانسته فحشا را عمومیت بخشد، 600 هزار زن تن فروش تولید كند و بخشی از آنان را به كشورهای حاشیه خلیج صادر كند. جامعهای با حکومتی بیمار که سِقطِ جنین را غیرقانونی کرده و سالانه دهها هزار زن را به سوی سقط جنین مخفیِ بدون امکانات بهداشتی و درمانی و در نتیجه مرگ و میر میراند.
جامعهای كه در آن اقلیتهای ملی و مذهبی از هیچ حقی برخودار نیستند. رسماً فرزندان بهاییها از حق تحصیل در دانشگاه محرومند. افغانیها از حق اقامت برخوردار نیستند و فرزندانشان از شناسنامه و حق تحصیل محرومند. عربها از زمینهایشان رانده میشوند، آذریها از حق تحصیل به زبان مادری خویش برخوردار نیستند و كُردها همانند دیگر ملل تحت ستم از حق تعیین سرنوشت خویش محرومند.
جامعهای كه در آن سالانه 8 میلیون پرونده قضایی تشكیل می شود و بطور رسمی روزانه 2 نفر توسط نظام قضایی اعدام می شوند و تعداد بسیار بیشتری مخفیانه اعدام می شوند. جامعهای كه صنعتاش در حال نابودی و روستاهایش در حال ویرانی است. هر ساله چند صد هزار تن آواره شهرها می شوند. جامعهای كه حتی طبیعت در آن به فغان آمده است. مزارع، جنگلها، رودخانهها و دریاچهها در حال فنا هستند. و روزانه چند هزار نفر در اثر بیماریهایِ ناشی از آلودگی هوا در شهرهای بزرك از بین می روند.
جامعهای كه مردم از هیچگونه حق دمكراتیك و آزادی سیاسی و تشكل برخوردار نیستند. رادیو تلویزیون و رسانه هایش محل اشاعهی ارتجاعیترین افکار است.
جامعهای كه مظهر عقبماندگی و خرافه مذهبی در منطقه و جهان است.
آیا زندگی در چنین جامعهای شایستهی ماست؟
اگر نمیخواهید بیش از این زیربارِ چرخهای ستم و استثمار لِه شوید!
اگر نمیخواهید به قول ماركس به موجوداتی كِرِخ، بیحس، ناتوان، مفلوك، فرسوده، افسردهحال، كُند ذهن و علیل همچون ابزار تولیدی در آیید!
اگر نمیخواهید هر روز با كار خود حلقههای زنجیر خود را ببافید و سرمایه را تحكیم كنید!
اگر نمیخواهید آیندهی فرزندان تان تباه شود!
اگر نمیخواهید بیش از این تحقیر شوید و حِقارتِ روابط احتماعیِ خفقان آور میان آخوند با جامعه، كارفرما با كارگر، مرد با زن، پدر با فرزند، ایرانی با افغانی و فارس با كرد و تركمن، آذری و بلوچ و عرب را پذیرا شوید.
اگر نمیخواهید بیش از این در اشك و خون غرقه شوید! پس بپاخیزید!
اگر فكر می كنید، با صبر بیشتر شاید دلِ حاكمان به رَحم آید!
اگر فكر میكنید توانگران دخلِ مِسكینانند، و اگر فرصتی به آنان دهید بحران اقتصادی كه سراپای جامعه را فراگرفته از سر می گذرد، سخت در اشتباهید! آنان تصمیم خود را گرفته اند، آنان پشیزی برای زندگی ما ارزش قایل نیستند. منطق آنان سود است و روش شان برای گذر از بحران تخریب. هم اكنون با اجرای طرح هدفمند كردن یارانه ها یك چهارم بر قیمت نان افزودهاند، قیمت گاز را هشت برابر كرده اند، نزدیك به 50 درصد بر قیمت مسكن افزودهاند. بیجهت نیست كه خامنهای اعلانِ جهادِ اقتصادی كرده است. او آشكارا علیه زندگی ما فرمان جهاد داده است.
اگر فكر میكنید، با سفت كردن كمر بندهای خود و تحمل گرسنگی و سختی و باهزار قرض و قوله مخارج تحصیل یكی دو تن از فرزندان خود را میتوانید تامین كنید تا آنان به جایی برسند و شما را از این دایره فلاكت رها كنند، در اشتباهید. دیگر برای تحصیلكردگان هم شغلی در كار نیست. به زندگی عزیر ابو زید تحصیلكردهی دانشگاهی در تونس نگاه كنید كه حتی حق دستفروشی هم نداشت و مجبور شد خود را به آتش كشد. به میلیونها دختر و پسر تحصیلكرده بیكار در ایران و مصر نگاه كنید كه از هیچ شانسی برخوردار نیستند.
اگر فكر میكنید فریاد رِسی از میان حكومتگران پیدا خواهد شد و فرمان شُل كردنِ بندهای بَردهگی را خواهد داد، اسیر توهمید!
اگر فكر میكنید امثال موسوی و كروبی به نجات شما خواهند آمد، خود را فریب می دهید!

توهمات را بدور افكنید، به فكر انقلاب باشید!
باری دیگر انقلاب ضرورت خود را از گلوی انسان های درد و رنج كشیده فریاد زده است. مردم کشورهای عربی با جسارت و جانبازی فصل جدیدی را در عرصه مبارزات رهائی بخش گشوده اند. آنان با مبارزه قهرمانانه خود بر افسانه «پایان تاریخ» و «جنگ تمدن‪ها» مهر باطل زدند؛ عصری را که قرار بود با «جدال میان دو توحش» (توحش امپریالیستي و توحش بنیادگرایی اسلامی) رقم خورد، به مصاف طلبيدند. «با دست خود گیریم آزادی در پیكارهای بی امان» اين است پیام مردم بپاخاسته جهان عرب! هر چند مبارزات آنان به ثمر نرسیده و راه دراز و پر پیچ و خمی پیش رو است اما از روحیه و عزم شان باید آموخت. این وظیفه كارگران و مردم ایران است كه با سرنگونی جمهوری اسلامی به یاری شان شتابند. جمهوری اسلامی مهمترین منبع الهام بنیاد گرایان اسلامی در منطقه بوده است و سرنگونی آن وظیفه ی انترناسیونالیستی پرولتاریای ایران است. ناكامی ما در به ثمر رساندن انقلاب 57، نقش مهمی در غلبه ضد انقلاب دینی بر جنبشهای رهاییبخش منطقه داشته است. سرنگونی حكومت اسلامی در ایران ادای وظیفه ی ما نسبت به انقلاب جهانی است.

تنها كسی سزاوار آزادی است كه بداند چگونه آنرا به كف آورد!
انقلاب واقعی امری آگاهانه است. مهمترین وجه انقلاب آن است كه بدانیم چه می‪خواهیم و چگونه باید آنرا بدست آوریم. انقلاب واقعی به قدرت رساندنِ دار و دسته‪ی ستم‪ِگرِ جدید به جای قبلی نیست. آن‪گونه كه در سال 1357 اتفاق افتاد. انقلاب یعنی زیر و رو كردن جامعه؛ بزیر كشیدن دولت ارتجاعی و تغییر همه‪ی روابط تولیدی استثمار گرانه، همه‪ی روابطِ اجتماعیِ ستم‪گرانه و همه‪ی افکار سنتیِ ارتجاعیِ محافظ این روابط. برای تغییر این نظم اجتماعی ارتجاعی نیاز است كه ستم‪دیده‪گان و استثمار شده‪گانِ جامعه صاحت قدرت سیاسی شوند. فقط با اعمال قدرت انقلابی است كه می توان قدرت ارتجاعی را بزیر كشید و جامعه را در جهتی كیفیتاً نوین سازمان داد؛ در جهت نفیِ بهره كشی انسان از انسان. «بدون كسب قدرت سیاسی همه چیز توهم است.» این حكمی است كه پرولتاریای روسیه تحت رهبری لنین در سال 1917 به اجرا گذاشت و توانست تغییرات اساسی در آن کشور و کل جهان بوجود آورد.
هیچ ستمگری حاضر نیست به زبان خوش از قدرت دست بشوید. ارتشهای ارتجاعی برای ممانعت از قدرتگیریِ مردم ساخته و پرداخته شده اند. بی جهت نیست كه در اوج خیزش مردم در مصر و تونس، تمام هَم و غَمِ مرتجعین و قدرتهای امپریالیستی حفط ارتش این کشورها و خرید آبرو برایشان بود. «قدرت سیاسی از لوله تفنگ بیرون می آید»، این هم آموزه ای است كه پرولتاریا و ستمدیدگان کشور چین تحت رهبری مائوتسه دون بدان عمل كردند و قدرت نوینی را بنا نهادند و بندهگی و بردگی را در پُرجمعیت ترین كشور دنیا برانداختند. طبقه كارگر و مردم بدون داشتن ارتشی از آنِ خود، غیر ممكن است كه به اهداف خود دست یابند. آزادی را جز در پرتو آتش قهر انقلابی و یورش دلیرانه به كاخ بیداد و ستم نمی توان بكف آورد.

انقلاب نیازمند رهبری و افق و آرمان كمونیستی است!
انقلاب نیازمند نیروی رهبری كنندهای است تا سیاستها را تعیین، عزم و اراده ها را واحد و نیروها را هماهنگ كند. انقلابی كه متكی بر بینش، تئوری و سیاست انقلابیترین طبقهی دوران نباشد قادر به كسب پیروزی نیست. تنها طبقه ماست كه خواهان از بین رفتن خود و همهی طبقات دیگر بوده و رهاییاش در گرو رهایی بشریت است. این طبقه بدون تكیه به آرمان و دورنمای رهاییبخشِ كمونیسم قادر به رهبری انقلاب نیست. همهی تلاش طبقات استثمارگر دنیا آن است كه طبقه كارگر را از این آرمان و دورنما محروم كنند. اگر امپریالیستها تبلیغات منظم سیاسی و ایدئولوژیك و فرهنگی علیه كمونیسم به راه می اندازند و «مرگ كمونیسم» را اعلام می كنند، اگر جمهوری اسلامی با چماق دین و مذهب بر سر جامعه می كوبد تا ستمدهیدگان را مَنگ و مرعوب كند، به خاطر ترسی است كه از كمونیسم دارند. امپریالیستها و جمهوری اسلامی و باقی مرتجعین جهان، خوب می دانند كه طبقه كارگر بدون دورنمای روشن و آرمان انقلابی و رهایی بخش، اعتماد به نفس لازم برای مبارزهی پیروزمند را به دست نخواهد آورد. جمهوری اسلامی از زمان به قدرت رسیدن با استفاده از دین، تفرقه و انشعابی جدی در میان طبقه ما بوجود آورد. در مقابلِ این سیاست تبهکارانه باید تفکر دینی را بطور جدی نقد کرد و شرایط بهتری را برای اتحاد وسیع علیه جمهوری اسلامی فراهم کرد. رنگ و لعاب مذهبی زدن به مبارزات كارگری و صلوات فرستادنها و كوتاه آمدنهای سیاسی به اتحاد كارگران خدمت نمیكند بلکه تاثیرات فلج كننده بر آنان دارد. مسكوت گذاشتن كمونیسم و سانسور كمونیستها در محافل مبارزاتی كارگری همان چیزی است كه دشمنان بومی و خارجی طبقه كارگر می خواهند.
هیچ مبارزهای را نمی توان بدون وحدت توده ها و متشكل كردن آنان به پیروزی رساند. این را شما طی سالها مبارزهی حق طلبانه با پوست و گوشت خود احساس كردهاید. زمانی كه با هم متحد میشوید، نقشه میریزید و نقشه هایتان را ماهرانه به اجرا میگذارید و به پیروزیهای حتی كوچك دست مییابید، سرشار از امید و جسارت برای ادامه و گسترش مبارزه میشوید. هر جا دشمن را وادار به عقب نشینی كرده، ترفند و حیله اش را دَرهَم شكستهاید و به بخشی از مطالبات خود دست یافتهاید، بیش از پیش اهمیت سازماندهی و تشكل مستقل را دریافتهاید. اما زمانی كه صحبت از برانداختن رژیم و مقابله با توطئهها و مداخلات و تجاوزات امپریالیستی، و تحقق جامعهای عاری از ستم و استثمار نیاز به وحدت و تشکیلاتی کیفیتاً متفاوت است. نیاز به برنامه و استراتژی و تاكتیكهای مبارزاتی درازمدتتر است. نیاز به تعیین و تشخیص راهها و شیوههای مبارزاتی و تقسیم كارهایی است كه امكانِ عبور از مسیرِ پیچیدهی انقلاب را فراهم كند. نیاز به یك مركزِ رهبری كنندهی سیاسی، تشكیلاتی به نام حزب كمونیست است كه بر شناختِ علمی از مسائل ریز و درشتِ انقلاب و تجزیه و تحلیل مراحل مبارزاتی متكی باشد.
هم اكنون چنین مركزی در قالب حزب ما موجود است. هر چند این حزب، كوچك است اما مُصمَم است كه با تكیه به مردم، وظایف بزرگ بردوش گیرد و تلاش كند مُشکلِ رهبری انقلاب را حل كند. حزبِ ما نه تنها متكی بر دستآوردهایِ موجِ اولِ انقلابهای پرولتریِ جهان است بلكه تلاش دارد با جمعبندی نقادانه از دو تجربهی بزرگِ انقلاب سوسیالیستی در چین و شوروی و شكست آنها و جمعبَستِ علمی از تجارب انقلابی در ایران، قفل انقلاب ایران را بگشاید و راه را برای شكلگیریِ رهبریِ همه جانبه و قدرتمند كمونیستی باز كند.
همانطور كه تجربه خیزشهای اخیر در كشورهای عربی نشان میدهد سئوال این است كه آیا یک بار دیگر، مردمی که برای تغییر جامعه جان بر کف به پا خاسته اند، گوشت دم توپ و سرباز پیادهی جناح های مختلف طبقهی حاکم و مرتجعینِ شناختهشده و قدرتهایِ بزرگ خواهند شد یا برای منافعِ بنیادین خود خواهند جنگید؟ پاسخ ما اینست: همه چیز وابسته به آن است که در راس مبارزات مردم چه طبقهای، چه برنامهی سیاسی و کدام نیروی پیشاهنگ قرار میگیرد و آن را هدایت می کند. از این رو تقویت این حزب و گسترش نفوذ آن در جامعه وظیفه همه كسانی است كه دل درگرو پیروزی طبقه كارگر در ایران دارند.

حزب كمونیست ایران (ماركسیست - لنینیست - مائوئیست

اول ماه مه ١٣٩٠