اول مه است، روز اتحاد جهانی طبقه کارگر و ندای قدیمی و ضروری کارگران جهان متحد شوید. در این روز در مقابل نگاه میلیاردها انسان در اقصی نقاط جهان، تفاوت پایه ای دو طبقه و دو جنبش و دو صف متمایز در مقابل هم برجسته میشود. در روز جهانی کارگر در بسیاری از کشورها و شهرها از یک طرف شاهد مارشها و متینگهای کارگران و انسانهای کارکن و معترض به استثمار و ستم سرمایه داری و در صف مقابل شاهد مقاومت و ایستادگی دولتها و دم و دستگاه سرکوبگر حافظان نظم سرمایه هستیم. به وضوح واقعیت دو قطبی متمایز و ریشه دار متقابل بورژوازی و پرولتاریا و متحدانش را در جهان شاهدیم. پروپاگاند قطبها و دولتهای کاپیتالیستی و ایدئولوگها و مبلغان مواجب بگیرشان برای حقنه کردن جهان چند قطبی کاپیتالیستی بی ثبات و سیال در خدمت به حاشیه راندن واقعیت کشمکشهای مستمر طبقاتی و سیاسی آشکار این دو قطب متخاصم طبقاتی است. براین اساس در عصر فراوانی و پیشرفت سرسام آور صنعت و تکنولوژی و جهانی شدن سرمایه، شاهد گسترش شکاف حاد فقر و ثروت هستیم. تحمیل دایمی فقر میلیاردی و تراکم سرمایه و ثروت اجتماعی در دست اقلیت معدود سرمایه داران متکی به دولت و کل ابزارهای سرکوب خصلت پایه ای و سبعانه نظم استثمارگرسرمایه داری است. علیه این وضعیت و ستمگری سرمایه تشدید جدال طبقاتی و سیاسی گاه نهان و عمدتأ آشکار اجتناب ناپذیر است. اول مه فراخوانی است به طبقه کارگر جهانی با اتحاد و تشکل و تحزب خود این دنیای وارونه را بر قاعده اش بگذارد. به سیطره نظم سرمنشأ استثمار و ستم و جنگ و فجایع نظام کاپیتالیستی پایان دهد.
دولتهای سرمایه داری در همه کشورها زدن بیسابقه دستمزدها و تحمیل ریاضت کشی اقتصادی و سلب اعمال اراده مستقیم طبقه کارگر را به سیاست معمول خود تبدیل کرده اند. همزمان با هجوم اقتصادی معیشتی، عقب گردهای فکری و سیاسی و فرهنگی را تحمیل میکنند. بالا گرفتن جهالت مذهبی، مردسالاری، نژاد پرستی، قوم پرستی و ناسیونالیسم و راسیسم و فاشیسم، و گسترش تروریسم افسار گسیخته و جنگ و کشتار تا پایمال کردن حقوق اولیه انسان و سقوط شأن فرد در جامعه و رها شدن هستی و زندگی میلیونها انسان لازمه ادامه حیات انگلی نظم سیاه سرمایه است. اول مه فرصتی جهانی برای به مصاف کشیدن این نظام سراپا جنایت است.
در یکسال گذشته ادامه اعتصابات و اعتراضات کارگری و اجتماعی در کشورهای اروپایی و چهارگوشه جهان، عکس العملی ضروری و برحق در مقابل تعرض افسار گسیخته بورژوازی بود. به ویژه اعتصابات و اعتراضات کوبنده و قدرتمند کارگران و مردم آزادیخواه فرانسه وارث کمون پاریس در دو ماهه اخیر نوید بخش دور تازه ای از نبرد طبقاتی با قطب نمای برچیدن بساط نظم سراپا فاجعه بار کاپیتالیستی در قلب اروپای غربی است. این نبرد و مبارزه درخشان موجب ترس و نگرانی حاکمان بورژوایی در فرانسه و اروپا و جهان شده است. مبارزات قهرمانانه کارگران فرانسه علیه سرمایه داری الگویی است که طبقه کارگر جهانی در مبارزات خود در کشورهای مختلف از تجارب و درسهای آن باید بیاموزند و در اعتراضات خود بکارگیرد و عمیقا از آن حمایت کنند.
آنچه غیرقابل انکار است بدون این صف بندیهای اعتراضی، دنیای موجود تاریکتر و غیر قابل تحملتر میبود. نبردهای اعتصابی و اعتراضی موجود علیرغم غیاب افق سوسیالیستی و تحزب کمونیستی لازمه ساقط کردن سرمایه داری و بنیادنهادن نظم نوین کارگری و شورایی، در عین حال این واقعیت ریشه دار را یادآور میشودکه، “زندگی واقعی و عمل روزمره توده های وسیع مردم همواره حاکی از یک امید و باور عمیق به امکانپذیری و حتی اجتناب ناپذیری یک آینده بهتر است”.
امسال طبقه کارگر ایران در شرایط ویژه و انقلابی به استقبال اول مه میرود. خیزش انقلابی هفت ماهه اخیر بسیاری تجارب و دستاوردهای رادیکال را به دست داده و تناسب قوای مساعدتری را برای ابراز وجود کارگری و توده ای در یازدهم اردیبهشت، روز جهانی کارگر فراهم کرده است. براین اساس توقع و انتظار اینست جنبش کارگری و رهبران و پیشروان آن همانند نیروی رهبر تحولات مبارزاتی و سکانداران به دست گرفتن سرنوشت جامعه به میدان آیند. پرچم آزادی و برابری و رهایی جامعه را به دست بگیرند. کیفرخواست سراسری و کوبنده کارگری را علیه نظم موجود سرمایه داری نمایندگی کنند. صفوف طبقه کارگر و اردوی کار را علیه شندرغاز مستمری تحقیرآمیز تعیین شده توسط جمهوری اسلامی تحت نام “دستمزد حداقل” و برای تحقق “دستمزد مکفی و رفاه همگانی” متحد کنند. انتظار اینست در اجتماعات و سخنرانیها و قطعنامه های کارگری بر دستاوردهای رادیکال خیزش انقلابی هفت ماهه و بر همبستگی و اتحاد مبارزاتی مهمی که در اعتراضات و جنبشهای اجتماعی رادیکال در این مدت به وجود آمده پافشاری کنند. بر تداوم اعتراضات برحق علیه تضییقات اقتصادی و سیاسی، علیه دستگیریها و سرکوب، علیه بازداشت و به اسارت گرفتن فعالین کارگری و توده ای و بر آزادی فوری همه زندانیان سیاسی تاکید شود. در اول مه امسال جامعه را باید فراخوان داد در مقابل فاجعه بکارگیری گاز شیمیایی علیه فرزندانمان در مدارس ایستاد. با اعتراضات اجتماعی و گسترده جمهوری سلامی و عوامل آن را از این جنایات فاشیستی و شبهه نازیستی پشیمان کرد.
نهایتأ در اول مه اعلام کنیم، اگر سکان اداره جامعه به دست ما کارگران افتد، با امکانات و ثروت عظیمی که خود خالق آنیم، آزادی، برابری، رفاه همگانی همه شهروندان را تامین میکنیم. اگر حاصل کار خود ما، تولیدات و ثروت جامعه در اختیارمان باشد، دنیای بهتر و زندگی بهتری را ایجاد میکنیم. اگر قدرت دست ما کارگران باشد، با همین پول و ثروتی که هزینه دم و دستگاه عریض و طویل دولتها و پارلمانها و ارتشها و نیروهای سرکوبگر نظامی و جنگها و نهادها و موسسات خرافه مذهبی و ملی و غیر مذهبی میشود، فقر و گرسنگی و بیکاری و بیماری موجود را فورا پایان میدهیم و زندگی شایسته انسان امروزی برای همه شهروندان جامعه را تامین میکنیم.

زنده باد اول مه!

زنده باد انترناسیونالیسم کارگری!

زنده باد آزادی، برابری، حکومت کارگری!