یکسال دیگر تحت حاکمیت سرمایه گذشت و زمین گرم تر و آلوده تر و نابرابرتر شد. «آکسفام» اعلام کرد که طی سالهای پس از بحران اخیر (۲۰۰۹ تا ۲۰۱۴) دارایی یک درصدی ها از ۴۴ به ۴۸ درصد کل ثروت جهان افزایش یافت؛ و پیش بینی کرد که در سال ۲۰۱۶ ثروت یک درصدی ها بیش از کل ۹۹ درصد باقی جمعیت جهان خواهد شد! در سالی که گذشت اعدام و زندان در کشورهایی نظیر ایران گسترش یافت. ارتش ها بر زرادخانه های خود افزودند و مهاجرین بیشتری در دریا غرق شدند. بحران حکومتی بورژوازی عیان تر شد و جنگ و جنایت دول سرمایه داری و جنبش های مذهبی و قومی مناطقی چون عراق و سوریه و یمن و غیره را در وحشت و نابودی فرو برد. امید بر این زمین اسیرسرمایه داری تنها در جایی جرقه زد که صف ۹۹ درصدی ها از زندگی و آزادی دفاع کرد؛ از جمله در یونان بر علیه ریاضت کشی اقتصادی، در کوبانی و پاریس در برابر داعش و اسلام سیاسی، و در ایران علیه اسید پاشی حکومت اسلامی و برای افزایش دستمزد!
در ایران اول مه در شرایطی فرا میرسد که فضای جدید اعتراضی گسترده ای در جامعه شکل گرفته است که محور آن را اعتصابات کارگران، معلمان و پرستاران برای افزایش دستمزد شکل میدهد. جمهوری اسلامی زیر فشار اعتراض عمومی جامعه، تناقضات درونی خود و موقعیت بین المللی رو به وخامتش ناگزیر شده است تا از»انرژی هسته ای حق مسلم ماست» به «نرمش قهرمانانه» عقب بنشیند. این وضعیت، بحران مزمن جمهوری اسلامی را در نقطه عطف تعیین کننده ای قرار داده است. با «توافق لوزان» جمهوری اسلامی در راهی بی برگشت قدم گذارده که در هر حالت همه تناقضات اقتصادی، سیاسی، حکومتی و ایدوئولوژیک آن تشدید خواهد شد. جمهوری اسلامی بی تردید کوشش خواهد کرد تا ورشکستگی اقتصادی اش را بردوش کارگران و مردم بشکند؛ با اعدام و فضای رعب جلوی اعتراض مردم را بگیرد و تناقضات درونی خودش را تخفیف بدهد؛ و برای جایگزین کردن شعارهای ضد آمریکایی معمولش، انبان ارتجاع ناسیونالیسم ایرانی – شیعی را زیر و رو کند. بعبارت دیگر جمهوری اسلامی برای بقاء و حل تناقضات خود دست به تلاشی مضاعف خواهد زد، اما در همانحال جامعه ایران را به پرتگاهی مهیب تر سوق میدهد. آن نیرویی که میتواند جلوی این روند را بگیرد و آنرا معکوس کند، یعنی بحران جمهوری اسلامی را به نفع جامعه حل کند، همان نیرویی است که در هر گوشه کنار از اعتصابات معلمان و کارگران تا مقابله با اسیدپاشی و حجاب، از برپایی اجتماعات فرهنگی و هنری در دانشگاه تا دفاع از محیط زیست و حق حیوانات بپاخاسته است. در مرکز این جنب و جوش شورانگیز نیروی کارگر و چپ جامعه قرار دارد که با شعار «معیشت، منزلت حق مسلم ماست» خود نقش اساسی در عقب راندن جمهوری اسلامی به موقعیت فعلی داشته است.
اول مه امسال فرصت مغتنمی است تا این صف آزادیخواهی و برابری طلبی برای ایفای نقشی فعال در شکل دهی آینده سیاسی ایران آماده شود. باید از این سنت قدیمی و جهانی کارگران استفاده کرد و اتحاد و تشکل کارگران و همه مردمی که دراستثمار و نابرابری نفعی ندارند را تحکیم بخشید و گسترش داد. بویژه باید بر این تاکید کرد که با عقب نشینی های جمهوری اسلامی و فضای اعتراضی جدید موقعیت مساعدتری برای گسترش مبارزه جهت متحقق ساختن شعار «معیشت و منزلت» و کنار زدن بختک جمهوری اسلامی فراهم شده است. بطور مشخصتر، اول مه فرصتی است برای تحکیم اتحاد جهت گسترش اعتصابات و اعتراضات برای افزایش دستمزدها. فرصتی است جهت تقویت مبارزه برای آزادی کارگران زندانی و همه زندانیان سیاسی. فرصتی است برای بسط اعتراض علیه مجازات اعدام و ماشین آدم کشی جمهوری اسلامی. فرصتی است برای تاکید بر برابری بی قید و شرط زن و مرد و گسترش مبارزه برای الغاء عملی حجاب. فرصتی است برای اعلام انزجار علیه هرگونه تلاش جمهوری اسلامی برای دامن زدن به نفرت های قومی و مذهبی. در یک کلام اول مه فرصتی است برای قد برافراشتن طبقه کارگر بعنوان نماینده توده های عظیم مردم در برابر نظام اسلامی سرمایه در ایران و جلب بیشترین بخش های جامعه به مبارزه برای سوسیالیسم و رهایی انسان!
زنده باد اول ماه مه!
حزب کمونیست کارگری ایران
۳۱ فروردین ۱۳۹۴، ۲۰ آوریل ۲۰۱۵