روز جمعه پانزدهم اردیبهشت ۱۴۰۲ مراسمی به مناسبت اول ماه مه روز جهانی کارگر در رشت برگزار گردید. در این مراسم تعدادی از کارگران و بازنشستگان به همراه خانواده های خود و همچنین جمعی از فعالین کارگری، زنان و دانشجویان حضور داشتند. ابتدا مجری برنامه ضمن ارایه تاریخچه ای مختصر از جنبش و اعتراضات کارگری در سطح بین المللی و ایران به بیان معضلات فراوان طبقه کارگر و اقشار فرودست جامعه از جمله: کارتن خوابی، تن فروشی و روند رو به افزون حوادث کارگری در سالهای اخیر پرداخت . آنگاه حاضرین در مراسم به احترام جان باخته گان حوادث کارگری یک دقیقه سکوت نمودند. سپس یکی از بازنشستگان حاضر در مراسم سروده ای از خود را به مناسبت اول ماه مه روز جهانی کارگر اجرا نمود.
در ادامه یکی از حاضران درباره "مزد کارگران" و سرکوب هدفمند آن در چار چوب قانون کار با استفاده از موانع پیش بینی شده در راه ایجاد تشکل های مستقل کارگری و ساختار ضدکارگری تعریف شده در این قانون برای تعیین مزد موسوم به شورای‌عالی کار، با عنوان دروغین سه جانبه گرایی، و با بررسی روند غیر کارگری اصطلاحات قانون کار و آیین نامه های اجرایی آن در چهار دهه اخیر سخنانی ایراد کرد. وی اصلی ترین راه برون رفت از وضعیت به غایت اسفناک طبقه کارگر را، سازمان یابی و سازماندهی و حضور و زیست فعال و هدفمند و مستمر عنصر آگاه در میان طبقه کارگر برشمرد.
آنگاه شعر زیبای "غم نان اگر بگذارد" اثر شاعر بزرگ معاصر زنده یاد احمد شاملو توسط یکی از حاضران در مراسم خوانده شد.
سخنران بعدی مراسم یکی از فعالین حوزه زنان بود که به پدیده "کار خانگی" و ارتباط آن با سرمایه داری پرداخت. پس از این برنامه یکی از حاضرین که خود از بازنشستگان کارگری بود، شعر زیبای "ارتش گرسنگی" اثر زنده یاد "ناظم حکمت" را قرائت نمود.
سخنران پایانی، یکی از معلمین بازنشسته حاضر در مراسم بود که به روند "پاک سازی" و یا بهتر است بگوییم "خودی سازی" سازمان آموزش و پرورش در ۴ دهه اخیر پرداخت که چگونه با این سیاست امر شایسته سالاری در این نهاد به فراموشی سپرده شد و روند تخریب آن رو به فزونی گرفت تا جاییکه امروزه با نازل ترین سطح آموزشی در مدارس مواجهیم.
در پایان این بخش از برنامه سرودی جمعی از سوی دانشجویان در حمایت از جنبش اخیر خوانده شد.
در قسمت دوم و پایانی برنامه نقش طبقه کارگر در جنبش های اخیر مورد بررسی قرار گرفت که اغلب حاضرین در مراسم ضمن اذعان به فشار طاقت فرسای اقتصادی بر زحمتکشان طبقه کارگر و سرکوب شدید هیات حاکمه بر آنان و همچنین فقدان یک تشکل سراسری جهت سازماندهی طبقه کارگر، اعتقاد به حضور اقشار مختلف کارگران به شکلهای گوناگون در جنبش اخیر داشتند که کارگران علیرغم دادن هزینه های زیاد، دستاوردهای فراوانی نیز از جنبش اخیر کسب نمودند.