این دنیای وارونه را باید از قاعده اش بر زمین گذاشت!

میزگرد کمونیست هفتگی به مناسبت اول مه، روز جهانی طبقه کارگر

کمونیست هفتگی: از نظر شما مهمترین مطالبات و ادعا نامه کارگران در اول مه امسال در ایران حول چه محورهای باید تمرکزداشته باشد؟ اشکال و سنت مبارزاتی موثر طبقه کارگر در اعتراض روز جهانی کارگر کدام است، اعتصاب و تعطیلی کار، تظاهرات خیابانی، مراسم و جشن، گلگشت، گردهمائی خانوادگی ، تجمع محافل در محل کار یا تفریحگاها،… ؟

سلام زیجی: ادعا نامه طبقه کارگر در روزاول ماه مه و در مارشهای کارگری اساسا علیه کلیت نظام سرمایه داری و دولتهای مطبوع آنها و علیه نفس کار مزدی میباشد. این امر در عین حال میتواند در هر کشور معینی با طرح مطالبات سیاسی و اقتصادی طبقه کارگرهمراه و حول آن خواسته ها متحد شد وجزئی از پرچم مطالباتی سرخ طبقه کارگر و مارش اول مه باشد. کارگران و پیشروان کمونیست و سوسیالیست طبقه کارگر اعلام میکنند: کار مزدی و بهره کشی انسان از انسان ننگ بشریت است و چنین نظامی که بر این ننگ استوار است باید برچیده شود! در اول مه طبقه کارگر با پرچم کمونیسم کارگری مارکس به میدان میاید و اعلام میکند این نظام مبتنی بر استثمار وحشیانه، نابرابری و بی حقوقی انسان، عامل جنگ و ویرانی و آدمکشی و تروریسم، مسبب فقر و بیکاری و مرگ و تباهی،و نظامی که سود و چپاول و زور گوئی و دروغ و ریاکاری هدف و ماهیتش است باید با انقلاب اجتماعی ما کارگران و بشریت آزاده از سر راه برداشته شود.
در روزجهانی کارگر،کمونیستها و کارگران به همراه مردم آزادیخوا و برابری طلب متحدانه به میدان میایند تا یکبار دیگر شرط اول دستیابی به آزادی، رفاه، برابری و سعادت و خوشبختی واقعی جامعه بشری را پایان دادن به نظام حاکم سرمایه داری و تمام ارکان ایدئولوژیکی، فرهنگی، اخلاقی وخرافی آن را با صدا رسا اعلام کنند و برای تحقق این هدف والای انسانی کل طبقه کارگر و جامعه مترقی و آزادیخواهان را به اتحاد و اقدام مشترک فرابخوانند. خواست و پیام اساسی اول مه در جهان و ایران این است: این دنیای وارونه را باید از قاعده اش بر زمین گذاشت! انسانها باید و حق دارند از امنیت، رفاه و همه آزاد یهای سیاسی و اجتماعی برخوردار باشند. براى اینکه بتوان امنیت ، آزادی، رفاه همگانی و در شان انسان را متحقق کنیم باید نظام اجتماعی حاکم، نظامى که با آزادى، برابرى و رفاه همگانی در تناقض قرار دارد و با فلسفه وجودی آن همخوانی ندارد با انقلاب کمونیستی و با قهر و قیام کارگری به زیر کشید!
اول مه در ایران نیز با همین ادعا نامه و با پرچم نه به نظام سرمایه داری و دولت حامی و حافظ آن، جمهوری اسلامی، به میدان خواهد آمد. گسترش بیشترخود آگاهی طبقاتی کارگران،اتکا آنها به مجامع عمومی و تشکلیابی توده ای و شورائی کارگری در همه مراکز کار، همبستگی کارگران شاغل و بیکار، اتحاد و همبستگی با همه توده های تحت استثمار و سرکوب شده میتواند موجب ایجاد صف متحد و قدرتمند اجتماعی در صفوف کارگران در اول مه امسال علیه حکومت قرون وسطائی و ضد کارگری و ضد آزادی گردد. تامین این مهم امر اول و اساسی کمونیستها و فعالین حزبی وجنبش کمونیزم کارگری و پیشروان صف زنان و جوانان آزادیخواه ایران است.
در این راستا ضروری است علیه بخشی ازمهمترین معضلاتی که جمهوری اسلامی به طبقه کارگر ایران و جامعه تحمیل کرده است بطور روشن و شفاف در شکل مطالبه فوری آنرا برجسته و به پلاتفرم مطالباتی بخش های مختلف طبقه تبدیل کرد و حول آن به میدان آمد. از جمله :١- مردود اعلام کردن تصمیم شرم آور “حداقل دستمزد تعیین شده برای سال ٩٣ توسط شورایعالی کار جمهوری اسلامی . باید خواهان تعیین حداقل دستمزد از جانب نمایندگان منتخب خود کارگران شد، در شرایطی که خود مقامات دولتی خط فقر را یک میلیون و‌هشصد هزار تومان اعلام کرده اند، نباید به کمتر از ٢ میلیون تومان حداقل دستمزد رضایت داد. ٢-حق برخورداری فوری برای ایجاد تشکلهای توده‌ای طبقه کارگر، مستقل از دولت و کارفرما، و تلاش فوری برای ایجاد آن ٣-حق اعتصاب و اعتراض کارگری۴- آزادی بدون قید و شرط فعالیت سیاسی۵- برابری فوری زن و مرد،۶- بیمه بیکاری مکفی برای همه بیکار شدگان ، ٧-تعطیلی اول مه ٨- آزادی زندانیان سیاسی، از جمله فعالین کارگری در بند ٩- گرفتن فوری دستمزدهای معوقه.
با اتحاد و صلابت طبقاتی و رهبری درست و مسئولانه حول این مطالبات میتوان پروسه قبل و بعداز روز اول ماه مه را به یک روند پر جنب جوش اعتراضی و متحد کننده جنبش طبقه کارگر علیه دولت وسرمایه داران ایران تبدیل کرد، و در روز جهانی کارگر، اول مه ی در شان طبقه کارگر ایران برگزار نمود.
اما در رابطه با اشکال و سنتهای مختلف اعتراض روز جهانی کارگر، ضمن استقبال از هر اقدامی علیه سرمایه داری و کارفرما ودولت شان و هر شکلی از جشن و گردهمائی وهمبستگی کارگری ولو در ابعاد کوچک، اما بنظر من باید از داده ها و سنتهای رایج و کم توقع ومحدود نگرانه تاکنونی عبور کرد. روز کارگر و اعتراض و جشن آنرا به چند نمایش و اکسیون کوچک نباید تقلیل داد! خفقان و سرکوب واقعی است اما این عدم حضور قدرتمندطبقه و افق و تلاش محدود ما است که سرکوب و خفقان توانسته ما را به عقب براند. کمونیستها و فعالین پیشرو طبقه باید متوجه این مهم باشند که دولتها و گرایشات راست و جنبشهای طبقات غیر کارگری توانسته اند به مرور زمان افقها، مطالبات و سنت های اعتراضی سوسیالیستی و کمونیستی کارگران را نیز مانند خود کمونیسم و نفس ضدیت طبقه کارگر با سرمایه و کار مزدی به مسیرهای منطبق و بی زیان برای نظام طبقاتی حاکم سرمایه سوق دهند و بیش از پیش مهر و نقد عمیق طبقاتی و خصلت ضد کاپیتالیستی وآرمان خواهی کمونیستی و آزادی بشر از چنگ سرمایه داری را تضعیف و حاشیه ای تر کرده اند. این روند بطور برجسته ای حتی در روز جهانی کارگر و مارش اول ماه مه در اقصی نقاط جهان به روشنی دیده میشود و ایران هم بنظرم با وجود ویژه گی های خاصی که دارد از آن روند مستثنی نیست. برای مثال حتی از زبان بهترین فعال کارگری و کمونیستی می شنویم که قدرت طبقه کارگر”تنها در خیابانها” است، واول ماه مه یعنی رژه رفتن در میادین. این “انقلابیگری” کارگری کاری به این ندارد که با وجود همه اهمیت ریژه رفتن خیابانی، در این سنت، اولا همه ،کارگر و غیر کارگر، میتوانند رژه بروند و فراتر و مهمتر از آن، رژه ای که همنوا و وصل یا همزمان با خواباندن چرخ تولید و اعتصابات و سر کارنرفتن حداقل بخش موثر طبقه ،از جمله در روز اول مه همراه نباشد، با وجود تمام اهمیتی که در مارش های خیابانی نهفته است، نمیتواند به تنهائی و بلاواسطه نه قدرت عظیم کارگر را به نمایش بگذارد و نه چالش و خطر جدی برای بورژوازی و طبقه حاکمه باشد.
من میگویم برعکس، بیشترین قدرت طبقه کارگر بدوا در کارخانه و مراکز کار و در اعتصاب و تعطیل کردن مراکز کار و چرخ تولید نهفته است. بدون چنین اتفاقی قدرت در “خیابانها “نیزهر چند باشکوه اما هنوز جدی ومتحد کننده و تعیین کننده و موثر در تغییر تناسب قوا نیست. طبقه ای که به سرمایه داری می گوید “نه”، منشا درد و رنجش نظام کار مزدی است و این درست در قلب کارگاهها و کارخانه ها و در میان ابزارکاراست که مستقیم و هر روزه احساسش میکند، همانجا به فرمان کارفرما و دولت مورد بهره کشی و استثمار و تحقیر قرار میگیرد، نان و مزدش را می دزدند و به گرو میگیرند، آری درست در همین جهنم باید گفت نه! بس است! دیگر تحمل نمیکنم! و کل ماشین قدرت و زوگوئی و سود جوئی سرمایه دار و دولتش را همانجا باید فلج کند و پیام اول مه خود رااز همانجا به آنها و به کل جامعه باید صادر کرد. کارگر معترض و متشکل در قدم اول باید نفرتش را نسبت به همین سیستم و اساسا با خواباندن کار و ماشینهای تولید ابراز کند. با خواباندن چرخ تولید به این نظام وارونه “نه” روشن خود را بگوییم و سودجویی کور و ظالمانه اش را به چالش بکشیم و گلوی سرمایه و دولتش را محکم با دستان متحد خود فشار دهیم .
اگر کارگران، از جمله در ایران، در روز اول مه، کل چرخ تولید را بخوابانند، کلید برق را پائین بکشند، لوله نفت را ببندند، موتور اتوبوس و قطار و هوپیما را خاموش نگاهدارند و…، نه تنها قدرت اجتماعی و طبقاتی خود را به رخ جهان خواهند کشید که تناسب قوا را با سرعت تغییر خواهند داد و لرزه بر پیکره فاسد دولت و سرمایه دار انگل خواهند انداخت، همه مجبور میشوند با احترام بیشتری به کارگر نگاه کنند و ما هم مطالبات خود را با قدرت بیشتری میتوانیم طلب کنیم و از حلقومشان بیرون بکشیم.
از اینرو فراخوان و توصیه جدی من به همه فعالین کمونیست و پیشرو طبقه کارگر ایران این است که به این مهم توجه جدی داشته باشند. با تمام قدرت تلاش کنند اول مه امسال با تعطیلی مراکز کار وتوقف چرخ تولید شروع شود و مهر طبقاتی برجسته خود را به اول مه امسال بکوبیم. طبعا و همزمان برگزاری تجمعات و مارشهای بزرگ کارگری در میادین بزرگ شهرها و همچنین بر گزاری مراسم و جشن های بزرگ همبستگی و جشن و سرور را باید با تمام قدرت و متحدانه و بدون تفرقه تدارک دید و برای برگزاری آنها تلاش کنیم. اما ابهت، قدرت و رمز هر نوع پیشرفت و تجمع و مراسم های اعتراضی و همچنین جشنهای همبستگی کارگری از نظر من درگرو خواباندن چرخ تولید، به تعطیل کشاندن کامل مراکزکارگری در روز اول مه است. بر بستر چنین تلاش و اقدام قدرتمند اعتراضی طبقه کارگر میتوانیم همزمان با قدرت به مراتب بیشتری مارش خیابانی و مراسم و جشن های همبستگی کارگری خود را در ابعاد گسترده و در شهرهای متعدد برگزار کنیم. این تنها مسیری خواهد بود که میشود نظام سرمایه داری و جمهوری اسلامی را حتی برای یک روز هم شده به استیصال کشاند و دست کثیف و سرکوبگرانه و ظالمانه اش را بر سر طبقه کارگر و جامعه کوتاهتر کرد.زنده باد اول ماه مه!

(این میزگرد به مناسبت اول مه سال ٩٣ صورت گفته بود. بجز مورد میزان خط فقر، که امسال بیش از سه میلیون تومان اعلام شده است، اساس این گفتگو معتبر و یک سیاست کمونیستی کارگری را نمایندگی میکند، کارگران را فراخوان می دھیم در این چھار چوب اتحاد طبقاتی خود را حفظ کنند و اقدامات عملی روز کارگر را در ایران سازمان دھند. در رابطه با حداقل دستمزد بردگی تحمیل شده سال جاری نیز طبقه کارگر ایران ضمن مردود اعلام کردن تصمیم جنایتکارانه شورایعالی کار، ضروری است حول این مھم با اعلام مطالبه مشترک در اول مه سال ٩۴ به میدان بیایند.) فروردین ٩۴