اول ماه مه، روزجهانی کارگر، در شرایطی فرامی رسد که کارگران ایران هنوز از ابتدایی ترین حقوق خود محرومند. حق داشتن تشکل مستقل کارگری خواسته ای است که کارگران ایران سال هاست برای دست یابی به آن مبارزه می کنند. تعدادی از نمایندگان کارگران، تنها به خاطر پای فشاری بر این حق مسلم و شناخته شده کارگری، در زندان های جمهوری اسلامی محبوس و تحت بدترین شرایط غیرانسانی به سر می برند.
بسیاری از کارگران ماه هاست که حقوق معوقه خود را دریافت نکرده اند. با توجه به بحران اقتصادی و تورم لجام گسیخته ناشی از حذف یارانه ها، این کارگران و خانواده های شان تحت سخت ترین شرایط اقتصادی قرار دارند. شرایط زندگی بخش اعظم این خانوارهای کارگری که زیر خط فقر زندگی می کنند، هر روز وخیم تر می شود.
رژیم سرمایه طی سال های گذشته نه تنها قوانین ضدکارگری زیادی را به تصویب رسانده، بلکه حتی در اجرای این قوانین نیز، به ضرر کارگران و به نفع سرمایه، جانب گیری می کند. قراردادهای موقت و قراردادهای سفیدامضا، شمشیر سرمایه داران بر سر کارگران برای تحت فشار قراردادن بیشتر آنان و ممانعت از تلاش آن ها برای احقاق حقوق اولیه شان است. این اهرم ها با هدف جلوگیری از اتحاد کارگران و عمل جمعی آنان مورد استفاده قرار می گیرند. چرا که همبستگی کارگران در مبارزه مشترک برعلیه سرمایه، طبقه کارگر را به نیرویی شکست ناپذیر تبدیل می کند، نیرویی که قادر به دگرگونی های اساسی در بنیان های فرسوده جامعه طبقاتی است.
از این رو روز اول ماه مه دارای اهمیت برجسته ای است. در این روز کارگران در تمام کشورهای دنیا، با به میدان آمدن و طرح مطالبات خود در برابر رژیم های سرمایه، همبستگی جهانی خود را به نمایش می گذارند. آنان مشت های خود را که نشان از عزم راسخ شان در فروپاشی نظم سرمایه است، بالا می برند و دست در دست هم برای تحقق مطالبات به حق خود، گام برمی دارند، و شعار همیشگی خود را تکرار می کنند که:

کارگران همه کشورها، متحد شوید!

اهمیت روز اول ماه مه امسال در ایران اما دو چندان است. مبارزه توده های ستم دیده منطقه در کشورهای عربی و آفریقایی مدتی است که جریان دارد و تداوم و رشد آن نویدبخش است. جنبش ضداستبدادی در ایران، بر بستر بحران عمیق اقتصادی و سیاسی فزاینده از یک طرف و ناتوانی دستگاه حاکمه در حل این بحران ها، و تحت تاثیر گسترش جنبش های منطقه بیش از پیش اوج می گیرد.
در این بستر جهانی و منطقه ای، کارگران ایران در این روز به میدان می آیند تا خواسته های خود به شرح زیر را اعلام داشته، با شرکت گسترده در مراسم این روز، بر عزم راسخ خود برای تلاش مشترک در راه رسیدن به این اهداف پای فشارند.

حق ایجاد تشکل های مستقل کارگری،
آزادی نمایندگان کارگران و لغو احکام صادره برعلیه آنان،
پرداخت حقوق های معوقه،
ممنوعیت اخراج و تضمین امنیت شغلی،
ایجاد اشتغال و پرداخت بیمۀ بی کاری برای تمامی کارگران بی کار
لغو قراردادهای موقت، پیمانی و سفیدامضا،
آزادی بیان وعقیده و حق اعتصاب،
افزایش دستمزد برای تامین یک زندگی شایسته‌ی انسان امروز
دستمزد برابر در مقابل کار برابر برای زنان و مردان،
افزایش متناسب حقوق بازنشستگان با نرخ تورم
رفع تبعیض و فشار و محرومیت نسبت به کارگران افغانی و سایر کارگران مهاجر در ایران
منع کار کودکان و ایجاد تسهیلات و امکان آموزش برای کودکان خیابانی