اول ماه مه روز جهانی کارگر، در راه است. اول ماه مه یکی از بزرگترین نقطه عطف های تاریخی جنبش کارگری جهانی است. این روز، روزی است بسیار گرامی و متعلق به میلیاردها انسان در سراسر دنیاست که باید ارج اش نهاد و گرامی اش داشت! اول ماه مه، روز یادآوری اتحاد و همبستگی جهانی میلیاردها انسان هم سرنوشتی است که توسط سرمایه و اربابان سرمایه، استثمار و تحقیر می شوند! روز جشن، نمایش و قدرت نمایی کل طبقه کارگر دنیا از هر رنگ و نژاد و ملیتی در صفوفی سازمانیافته و منسجم علیه سرمایه در ابعادی جهانی است! روز اعلام کیفرخواست مشترک کارگران جهان علیه سرمایه و سیستم و حکومت های پاسدار سرمایه است! روز ارزیابی سالانه از میزان آمادگی کل طبقه کارگر برای تصرف قدرت سیاسی و اعلام حکومت کارگری است! روز نوید دادن به اعلام لغو کار مزدی و استثمار انسان توسط انسان است! روز نوید دادن آغاز نوعی از زندگی انسان هاست که در آن «هرکسی به اندازه توانش کار خواهد کرد و به هر کسی به اندازه نیازش خدمات و رفاه تعلق می گیرد!» روز نشان دادن آن افقی است که انسان محور است! هر ساله در روز اول ماه مه، در سراسر جهان میلیونها زن و مرد کارگر و کار کن و مزد بگیر قلمرو تولید و اقتصاد و فرزندان آنها؛ در مراکز کار، در خیابانهای شهرها، در مزارع و در هر جایی که امکانش را فراهم کرده باشند گرد هم می آیند و جشن می گیرند. قدرت و همبستگی کارگری خود را به نمایش می گذارند. به تعرضات بورژوازی و مصائبی که سرمایه برای بشریت آفریده است اعتراض می کنند. مطالبات سیاسی و اقتصادی شان را مطرح می کنند و شایستگی خود را برای خلع ید از سرمایه و تصرف قدرت سیاسی و برپایی حکومت کارگری اعلام می کنند! این روز گرامی، به همه کارگران در سرتاسر دنیا گرامی باد! یاد و خاطره همه آن کارگرانی که با مبارزه و جانبازی خود این نقطه عطف تاریخی جنبش کارگران را، به ثبت رسانیده اند؛ و یاد و خاطره همه آن کارگران پیشرو و جانبازی که در طول ۱۲۰ سال اخیر در پاسداری و پایداری این یادگار کارگران، جان باختند؛ گرامی باد! این روز را باید در گرامی داشت همه این جانبازان و همه آن کارگرانی که بر اثر فقر و گرسنگی و بیماری، زندگی شان تباه و عمرشان کوتاه و جوانمرگ شده اند؛ برپا ساخت. این روز را باید به یاد همه آن کارگرانی که بدلیل سختی کار و ناامنی محیط کارشان در:
کارخانه ها، مراکز کار و تولید، مزارع، اعماق زمین، تونل ها، فراز آسمان خراشها، جانشان را از دست داده اند، برپا کرد. اول ماه مه یادگار ارزشمندی است از همبستگی کارگری، که در هر کشوری به فراخور سوابق و سنت مبارزاتی و زور و توان کارگران آن کشور، جایگاه، قرب و منزلت خود را دارد. حاصل این سنت دیرین کارگری، به همت کمونیست ها و کارگران پیشرو هر دیاری، تشکل های مستقل کارگری، و به حساب آمدن طبقه کارگر آن دیار در معادلات اجتماعی است. جنبش کارگری جهانی توانسته است رسمیت این روز را بعنوان «روز کارگر» و به عنوان روز تعطیل عمومی، به بورژوازی جهانی تحمیل کند. در این روز همه جا کارگران گرد هم می آیند، کارناوال شادی برپا می کنند و با اعتراض به سرمایه و مصائب ناشی از سیستم سرمایه داری، همبستگی طبقاتی خود رابا کارگران سراسر دنیا به نمایش می گذارند. اول ماه مه یک روز معمولی نیست. این روز، روز آن میلیونها انسان بیکاری در سرتاسر دنیاست که گرسنگی می کشند! روز آن یک میلیارد انسان گرسنه ای است که روزانه بابت کار شاق شان در گوشه گوشه این دنیا، تنها یک دلار مزد می گیرند! روز مطالبه همه مطالبات طلبکاران اصلی جامعه از صاحبان سرمایه و دولت سرمایه داران است! این روز، روز ضدیت و اعتراض جدی به ستم جنسی و نابرابری زن و مرد در هر گوشه ای از این دنیا و روز مبارزه برای برابری کامل زن و مرد، روز اعتراض به قوانین شریعت و احکام دینی در کشورهای اسلامی و مبارزه برای لغو آنها، روز مبارزه برای آزادی زنان شجاعی است که به جرم مبارزه برای احقاق حقوق پایمال شده شان در بندند و شکنجه می شوند! این روز، روز مبارزه برای جدایی دین از دولت و دستگاه قضایی و سیستم آموزشی حکومت های مذهبی است! این روز، روز اعتراض به اعدام و سنگسار و شکنجه و تحقیر است! این روز، روز ضدیت با جنگ و اشغال، روز ضدیت با سیاست های جنایتکارانه دولت های فاشیستی، روز ضدیت با تروریسم دولتی است! این روز، روز اعتراض به کاشتن مین و روز مبارزه برای جمع آوری و خنثی کردن فوری میادین مین گذاری شده در سطح جهان است! این روز روز اعتراض به تخریب محیط زیست است! این روز، روز اعتراض به خیلی چیزهای دیگر و روز مبارزه برای مطالبات بازهم بیشتری است!
***
گرامیداشت اول ماه مه در ایران همواره زیر برق سر نیزه حکومت های دیکتاتور، صورت گرفته است و هر ساله برگزاری مراسم های مستقل کارگران، با کارشکنی ارگان های حکومتی و اعمال خشونت نیروهای سرکوب رو برو بوده و عملاً ممنوع و مجازات داشته است. اما علیرغم این ممنوعیت، همواره کارگران و تشکل های مستقل کارگری کوشیده اند در هر شرایط ولو در محاصره نیروهای پلیس و پاسداران هم، این روز را گرامی بدارند! در کردستان گرامیداشت این روز تاریخی شکلی توده ای بخود گرفته است و علاوه بر کارگران، اقشار دیگری از جامعه نیز در مراسم های این روز شرکت می کنند و آن را گرامی می دارند. کارگران کردستان پیشگام سنت کردن این روز در سالها اخیر بوده اند و مراسم های اول ماه مه در کردستان بسیار شورانگیز برپا می شوند. سال گذشته علاوه بر شهرهای کردستان که سنت دار برگزاری مراسم های اول ماه مه در سال های اخیر می باشند، مراسم با شکوهی در پارک لاله تهران بر گزار شد که ده تشکل کارگری فراخوان آن را داده بودند. علیرغم اینکه نیروهای سرکوبگر جمهوری اسلامی، این پارک را به محاصره نظامی خود در آورده بودند و همه خیابان های منتهی به این پارک و مسیر توده وسیع چند هزار نفری کارگران را که بسوی محل برگزاری مراسم در راه بودند بسته بودند، و قبل تر از آنهم عده ای از فعالان کارگری را بازداشت کرده بودند؛ با اینحال یک جمعیت دوهزار نفری تا پایان مراسم و قرائت قطعنامه مشترک این ده تشکل، در برابر تعرض مهاجمان حکومتی ایستادند و سنت برگزاری این روز تاریخی را پر بارتر کردند. با اینکه در جریان تهاجم وسیع نیروهای سرکوب به شرکت کنندگان این مراسم، عده ای مجروح و عده ای هم دستگیر و روانه زندان شدند، اما از فردای همان روز، قطعنامه این روز کارگران، به عنوان یکی از دستاوردهای مهم سال، مبنای مبارزات کارگران در سراسر ایران شد و در طول این سال در بسیاری از مراکز کار و تولید، مبارزات رادیکالی برای تحقق بندهای همین قطعنامه صورت گرفته است. قدرت نمایی سازمانیافته کارگران در اول ماه مه سال ۸۸، چنان تکانی به جنبش کارگری داد که باید آن را در زمره یکی از اتفاقات بسیار مهم کارگری سالهای اخیر بحساب آورد. به باور من اگر چه جنبش توده ای جاری، طغیان خشم فرو خورده سی سال جنایت و سرکوب و تحمیل بی حقوقی به مردم است؛ اما اتحاد عمل مشترک ده تشکل مستقل کارگری سال ۸۸ در فراخواندن کارگران به شرکت در مراسم اول ماه مه پارک لاله و قطعنامه ۱۵ ماده ای آن، جرقه ای برای شعله ور شدن این خیزش توده ای بود! اکنون و بعد از این دستاورد بزرگ از برگزاری اول ماه مه سال گذشته، و در شرایطی که هنوز جنبش توده ای جاری مردم زنده است و با گذشت هر روز، از میزان توهم تودهای مردم به ''جنبش سبز'' کاسته می شود و خیزش توده ای مردم روند رادیکال تری بخود می گیرد، انتظار می رود که مراسم های اول ماه مه امسال پر شکوه تر، وسیع تر و همه گیرتر، برگزار شود.
پیش بینی می شود که کارگران کمونیست و فعالان و رهبران کارگری ایران با کاردانی و درایتی که دارند، همزمانی این روز تاریخی و مهم با بحران اقتصادی جهانی و ویژگی اول ماه مه امسال را دریابند و نقش و تأثیر تعیین کننده ای در سازماندهی گردهم آیی ها و برگزاری مراسمها و مضمون گفتارها و سخنرانی ها و قطعنامه ها را، داشته باشند! پیش بینی می شود که کارگران کمونیست و فعالان کارگری متکی بر تجارب مبارزاتی تا کنونی خود و با اتکاء به تشکلهای شکل گرفته و در حال شکل گیری خویش و نیز متأثر از جنب و جوش های هم طبقه ای های شان در سراسر جهان، در تدارک برگزاری آکسیون ها و مراسم های قدرتمند و با شکوهی بوده باشند و با آمادگی لازم به میدان آیند و اول ماه مه امسال را با شکوهتر از هر سال برگزار کنند! چنین انتظاری با توجه به وجود و حضور فعالان و رهبران کاردان کارگری، و پیشینه برگزاری چنین روزی در سالهای اخیر بویژه سال گذشته، انتظار نا ممکنی نیست. در ایران که کارگران به مراتب بی حقوق تر از هم طبقه ای های خود در بسیاری از کشورهای جهان اند و عملاً از حق اعتصاب و تشکل محرومند، برگزاری مراسم های اول ماه مه در ابعادی وسیع، نه تنها زمینه و بستر اتحاد و تشکل کارگری و طبقاتی را هموارتر میسازد، که جبهه کار علیه سرمایه را نیز، تقویت میکند. همزمانی اول مه امسال، با ادامه بحران عظیم اقتصادی و با جنبشی توده ای که نزدیک به یک سال از عمرش می گذرد و همچنان زنده و جاری است، به کارگران ایران حکم می کند که همبسته تر از هر زمانی و رزمنده تر از هر دورانی و قاطعانه تر از گذشته اعلام همبستگی جهانی و طبقاتی خود را به نمایش بگذارند! این روز، روز پیوند و همبستگی جنبش های رادیکال اجتماعی با جنبش کارگری و روز در دست گرفتن پرچم: آزادی و برابری، رهایی کارگر، رهایی زن، و رهایی از ستم ملی است! این روز، روز اعتراض به در زندان نگه داشتن رهبران و فعالان کارگری، لغو احکام زندان تعلیقی کارگران و روز مبارزه برای «آزادی فوری کلیه زندانیان سیاسی» است! این روز روز مبارزه برای آزادی فوری رهبران سندیکای کارگران هفت تپه و سندیکای کارگران شرکت اتوبوسرانی تهران و حومه: «علی نجاتی، منصور اسانلو، ابراهیم مددی»، و همه فعالان کارگری دربند است! این روز، روز مبارزه برای به رسمیت شناسی حق تشکل و اعتصاب، روز مبارزه علیه بیکاری و بیکارسازی ها، و روز مبارزه برای تأمین بیمه بیکاری مکفی برای همه بیکار شده ها و کلیه افراد آماده به کار است! این روز، روز مبارزه برای لغو فوری قوانین ضد بشری و ارتجاعی اعدام و سنگسار و شکنجه، روز مبارزه برای آزادی فوری و بی قید و شرط همه محکومین به اعدام و روز فریاد برای آزادی معلم جوان و مبارز و محبوب محکوم به اعدام: «فرزاد کمانگر» است! این روز، روز محکومیت کار کودکان و دفاع از حقوق کودک است! این روز، روز مبارزه با مافیای تولید و توزیع مواد مخدر، روز اعلام بیزاری از این سوداگران مرگ است که یک سرشان به سپاه و بسیج و وزارت اطلاعات وصل می باشد! این روز، روز مبارزه با مافیای تجارت سکس و رواج فحشاء، روز اعلام بیزاری از سردسته های آنهاست که در سپاه پاسداران لانه دارند! این روز، روز ضدیت با تخریب محیط زیست است! این روز روز طرح مطالبات بسیار بیشتر از اینهاست! روز صدور قطعنامه هایی است که در برگیرنده کلیه مطالبات سیاسی، اقتصادی اجتماعی و رفاهی کارگران، زحمتکشان، زنان، جوانان و کودکان، می باشد! اول ماه مه امسال که همزمان با بحران عظیم اقتصادی جاری و خیزش توده ای مردم است، می طلبد که توده های هرچه بیشتری از شرکت کنندگان در این خیزش، زیر شعار: ـ کارگران جهان متحد شوید! - گرد هم آیند و با صدای رساتری خواستها و مطالباتشان را فریاد بزنند! برگزاری مراسم های اول ماه مه به اشکالی مستقل، و مستقل از ـ نمایشات فرمایشی خانه کارگر و ارگان های مشابه ـ ، بسیار مهم است! تردیدی نیست که فعالان و سازماندهندگان محلی تشخیص خواهند داد که چگونه این صف مستقل را حفظ کنند. ممکن است گروه ها و جمع هایی از کارگران بر اساس توازن قوای محل و به تشخیص فعالان محلی بخواهند مراسم این روز را بهر شکلی که امکانش را دارند برپا کنند، که در هرصورت قابل پشتیبانی اند؛ اما مطلوب ترین و مؤثرترین مراسم ها، مراسم های متمرکز و سازمانیافته و وسیع شهری خواهند بود. مراسم هایی که اتحاد عمل طیف های کارگری در آن قابل رؤیت باشد و کمیت بیشتری از کارگران را در برگیرد و خصلت سراسری و مهر هماهنگی با مراسم های دیگر شهرها را، بر خود داشته باشد. جا دارد در مراسم های اول ماه مه امسال، در گرامیداشت نقش و جایگاه آن عده از کارگرانی که تأثیری جدی در تثبیت و تداوم سنت برگزاری مستقل این روز تاریخی در ایران اختناق زده جمهوری اسلامی داشته اند، به گرمی یاد شود. در این روز و برای گرامیداشت نقش این تأثیر گذاران تثبیت سنت برگزاری اول ماه مه، لازم است از کارگر جانباخته «جمال چراغ ویسی» رهبر کارگری و سخنران مراسم اول ماه مه سال ۱۳۶۸ سنندج که در راه آرمان سوسیالیستی اش جانباخت، به گرمی تجلیل شود. جا دارد در مراسم های اول ماه مه امسال از رهبران کارگری و کارگران مبارزی که در سال ۸۳ در جریان برگزاری اول ماه مه سقز دستگیر و زندانی شدند؛ همچنین از چهره های کارگری به یاد ماندنی و مقاومی چون: محمود صالحی و... که به ''جرم'' برپایی و شرکت در اول ماه مه های سال های گذشته، زندان کشیده، شکنجه شده و شلاق خورده اند؛ به گرمی تجلیل شود. جا دارد در مراسم های اول ماه مه امسال، همه جا از رهبران و فعالان کارگری ایکه در چند سال اخیر مراسم های بزرگی در شهرهای کردستان، تهران، کرج و جاده های شمال برگزار کردند، به گرمی تجلیل شود. در مراسم های اول ماه مه امسال، لازم است رهبران و فعالان کارگری هر چه عریان تر پرده از گندیدگی نظام سرمایه داری و ''برکات'' همیشگی این نظام بر زندگی کارگر و زحمتکش بردارند و بحران های دوره ای کارکرد سرمایه را توضیح دهند. واقعیت این است که چنین مراسم هایی با چنان ویژگی ایکه ظرفیت این همه توقع و این همه مطالبه را در خود داشته باشند، برپا نخواهند شد؛ مگر با شرکت وسیع و پرشور اقشار وسیعی از کارگران و خانواده هایشان و پیشگامی کمونیست ها و کارگران پیشرو و همراهی انسان های شریفی که علیه استثمار و بهره کشی اند و آرزوی برابری انسان ها را در دل دارند. با شرکت وسیع در مراسم های اول ماه مه امسال، یک گام خود را به این آرزوی بزرگ ـ آرزوی برابری انسان ها ـ نزدیک کنیم! اگر سال گذشته با امضای ده تشکل کارگری مراسم اول ماه مه در تهران برگزار شد، امسال باید با حمایت آن توده عظیم مردمی که در میدان مبارزه اند، تشکل های کارگری بسیار بیشتری پیشگام برگزاری این مراسم شوند و توده های وسیع تری از کارگران، در گرامیداشت این روز گرد هم آیند و قطعنامه این روز به امضای ده ها تشکل کارگری برسد. قطعنامه امسال نه تنها لازم است بر مبارزه برای تأمین کلیه خواست ها و مطالبات کارگری تأکید ورزد، که ضروری است اولویت خواست ها را هم برشمارد. در قطعنامه امسال، لازم است کارگران بر مبارزات تعرضی با شیوه های رادیکال تأکید ورزند. در قطعنامه امسال لازم است بطور شفاف فرصت طلبان جنبش سبز را که خیال دارند از تحرک کارگران بهره جویند و از جناح رقیب امتیاز بگیرند، افشاء کرد و گفت: جنبش کارگری هیچ درجه همسویی با سیاست های ''جنبش سبز'' ندارد. خود، جنبش مستقلی است و می خواهد در پیوند با دیگر جنبش های رادیکال اجتماعی از قبیل جنبش رادیکال زنان، جنبش دانشجویان سوسیالیست، جنبش انقلابی کردستان، کل جنبش توده ای را تقویت کند. بر بستر جنبش زنده و توده ای جاری و اوضاع و احوال سیاسی کنونی، زمینه برگزاری اول ماه مه امسال آماده تر از سال های گذشته است و این نقطه عطف تاریخی طبقاتی را، باید به یک نقطه عطف تحول مبارزات سیاسی هم، تبدیل کرد. در این روز لازم است زنان مبارز، معلمان، پرستاران، دانشجویان و جوانان سوسیالیست، انسان های آزادیخواه و برابری طلب، آماده باشند تا در پیوند با جنبش کارگری و به حمایت از مبارزات رهایی بخش کارگران، در این مراسم ها حضور چشمگیری داشته باشند. در این روز لازم است کارگران چنان با قدرت و اعتماد به نفس در مراسم های اول مه امسال ظاهر شوند، که جنبش توده ای جاری از این قدرت نمایی کارگران نیرو بگیرد و به فاز بالاتری ارتقاء یابد. این روز را باید به روز نمایش اتحاد عمل تشکل های کارگری، به روز اعلام کیفرخواست کارگران علیه استثمار جبهه سرمایه، به روز اعلام کمپین سراسری حول فوری ترین خواست های همین امروز کارگران تبدیل کرد. در این روز لازم است بسیار مؤکدتر از همیشه روی افزایش دستمزدها، بیمه بیکاری، توقف بیکارسازی ها، لغو قراردادهای موقت، ممنوعیت کار کودکان، آزادی رهبران و فعالان کارگری و دیگر زندانیان سیاسی، آزادی تشکل و اعتصاب، پرداخت فوری دستمزدهای عقب افتاده، تأکید ورزید. در سازماندهی مراسم های اول مه مه بشکل متمرکز در شهرها و با شرکت وسیع ترین طیف های کارگری، کمونیست ها و فعالان جنبش کارگری خطیرترین وظایف را به عهده دارند. در نتیجه تلاش خستگی ناپذیر فعالان جنبش کارگری می توان تشکل ها، سندیکاها، کمیته های کارگری و شبکه محافل کارگران را مستقل از هر درجه اختلاف نظری، در این روز گرد هم آورد. و یک کارناوال عظیم کارگری را راه انداخت و قدرت طبقاتی کارگری را به نمایش درآورد. در اول ماه مه امسال، کارگران لازم است اعلام کنند که در مبارزه علیه نقشه دولت سرمایه داران که خامنه ای فرمان اجرایش را در قالب پیام نوروزی اش با شعار: ''همت مضاعف و کار مضاعف'' داده است، با ظرفیتی بیش از آنچه تا کنون از خود نشان داده اند، سازمانیافته و متشکل به میدان خواهند آمد و حول خواست ها و مطالبات شان، مبارزاتی متحدانه، هماهنگ، زنجیره ای و سراسری در دستور خواهند گذارد! در مراسم های اول ماه مه امسال، کارگران لازم است به روشنی اعلام کنند که برای تحقق هر خواست شان چنان متحد و با قدرت یکپارچه ای در برابر سرمایه و این رژیم و این دولت ظاهر خواهند شد که دشمنان طبقاتی شان دریابند خطر جدی است و کارگران هیچ وعده و وعید و امروز و فردا کردنی را نمی پذیرند و همین امروز آنچه را که مطالبه می کنند، می خواهند! به پیشواز برگزاری هر چه با شکوه تر مراسم های اول ماه مه برویم و در این مراسم ها با صدور کیفرخواست مشترکمان علیه سرمایه، به سران و سرمایه داران این رژیم، اعلام کنیم که: امسال را با مبارزاتی متشکل تر و سازمانیافته تر و با بهره گیری از شیوه های رادیکال تر و مؤثرتر آغاز خواهیم کرد!
عطا خُلقی ۲۰ فروردین ۸۹