اول ماه مه روز همبستگی جهانی کارگر است، روز اعتراض طبقه و قشری استثمار شده از سوی نظامهای سرمایه داری و بورژوازی. در این نوشته ابتدا نگاهی به تاریخچه و چگونگی شکل گیری این روز گرامی می اندازیم و در ادامه به تحلیل چگونگی استثمار کارگردر نظامهای سرمایه داری می پردازیم.

⚙️⚙️⚙️⚙️ تاریخچه اول ماه مه
اول ماه مه ،شورش کارگران امریکایی در سال ١٨٨٦ درشیکاگوی آمریکاست.ده ها سال است که همه کشور های جهان به استثنای آمریکا و کانادا این روز رو به عنوان روز همبستگی جهانی کارگران جشن میگیرند. آمریکا و کانادا نخستین دوشنبه هر سپتامبر (شهریور) به عنوان روز کارگر مراسمی برپا می کنند. کارگران اعتصابی در شیکاگوی آمریکا خواستار تعدیل شرایط کار و کاهش ساعات کار از ۱۲ به ٨ ساعت بود، و برای به اجرا در آمدن این خواسته شان در گوشه و کنار دست به تظاهرات زدند و در ۱۲۰۰ کارخانه و کارگاه اعتصاب صورت گرفت. شمار کارگران معترض در شیکاگو بیش از شهر های دیگر بود که تقریبی ۹۰۰۰۰ نفر تخمین زده شد. در چهارمین روز اعتصاب و تظاهرات کارگران و هوادارانشان در میدان بیده جمع شدند، و شروع به راهپیمایی کردند. سخنرانان بر روی یک گاری بزرگ چهار چرخ سوار بودند و شعار میدادند.پس از طی مسافتی پلیس اطراف چهار چرخ را محاصره کرد و خواستار متفرق کردن تظاهرکنندگان شدند، که در این میان انفجاری صورت میگیرد و یک مامور پلیس کشته وچند کارگر و پلیس زخمی میشوند.
این حادثه باعث میشود که پلیس اقدام به تیر اندازی کند و کشتار صورت گیرد. آمار کشته شدگان اعلام نشد ولی اسامی مجروحان در دسترس است. پلیس با اعمال خشونت موفق به متفرق کردن کارگران شدند.
با انتشاراخبار مربوط به این تظاهرات به سایر کشورها، در گوشه و کنار جهان مراسم یادبود برگزار و هر ساله تکرارشد، به تدریج اول ماه مه به روز جهانی همبستگی کارگران جهان نام گرفت.

⚙️⚙️⚙️⚙️⚙️⚙️⚙️⚙️ ماهیت نظام سرمایه داری
نظام سرمایه داری در ذات خود و ناچارا در همه جای دنیا، طبقه ای با گسستگی زیاد با تضادها و ستیز های درونی است. ریشه اختلافات و تضادهادر چگونگی پخش اضافه ارزشهایی که ماحصل استثمار طبقه کارگر است. بورژوازی بنا به ماهیت خود به دنبال سود بیشتراست و مقدار سودی که هر سرمایه داربصورت جداگانه بدست می اورد، خالص اضافه ارزشهایی نیست که لزوما کارگران مورد استثمار وی تولید کرده اند، بلکه سهمی از کل اضافه ارزش تولید شده توسط توده های کارگر جامعه و دنیاست که تحت تاثیر عواملی چون ترکیب ارگانیک، و چگونگی استفاده از تکنولوژی مدرن، درجه باوری کار اجتماعی، موفقیت انحصاری وقدرت رقابت به تصرف وی در می آید. این عوامل باضافه ولع هر چه بیشتر در ساختار قدرت سیاسی، نقش هر چه موثرتر دربرنامه ریزی تولیدی و اجتماعی سرمایه، منشا جدال درونی سرمایه دار در هر کشور و در سراسر جهان است.
تولید سرمایه داری اساسا ودر ذات خود، تولید هر چه بیشتر و به هر شکل و متوسل شدن به هر راهکار حتی به بهانه نابودی کل بشریت است. اصولا صاحبان سرمایه با تمام تلاش خود میکوشند تا به شرایط تولیدی سودآورتری دست یابند و این شرایط سود آوری را از دست رقیب خارج سازند.
نکته مهم در رقابتهای نظام بورژوازی این نکته است که قشر سرمایه دارعلیرغم تمام اختلافات و رقابتهای درونی، آمادگی کامل برای قتل عام دیگران به محض اینکه در مقابل طبقه کارگرو جنبش دارد و در سریعترین زمان ممکن یک روح واحد در قالبهای متعدد وکثیری، متحد میشوندو به قولی(انجمن متحد اخوت) شکل میگیرد، و این از ویژگیهای ذاتی سرمایه داری و بورژوازی است.

⚙️⚙️⚙️⚙️⚙️⚙️⚙️ سرمایه ستیزی کارگران
با نگاهی به مطالب بالا و با توجه به ماهیت نظام سرمایه داری که بدنبال کسب سود بیشتراست انهم ازطریق استثمار نیروی کار به فلسفه و لزوم سرمایه ستیزی کارگر بیشتر پی میبریم
سرمایه ستیزی خود جوش کارگری ریشه در رابطه خرید و فروش نیروی کار دارد.سرمایه محصول مستقیم استثمار کارگر است،سرمایه دار برای اینکه به سود مطلوب خویش دست یابد ، کارگر باید از هستی خود ساقط گردد،هر ریالی که به سرمایه کارفرما اضافه میشود ریالی است که از معیشت، رفاه ومایحتاج رشد فکری و جسمی کارگر کسر میگردد.
هر چه سرمایه بیشتر رشد کندکارگر به فرسودگی بیشتری   میغلتد، هر چه سرمایه نیرومند شود، کارگر پر شتابتر به سقوط نزدیک میشود.لزوم سرمایه ستیزی کارگردر اینجا عینیت بهتری مییابد که یکی فربه ترو یکی نحیفتر می گردد و این تضادی شرمگین برای انسان معاصر است که در قالب سرمایه خود را نشان میدهد.
مارکس در اشاره به جنگ و ستیز توده های کارگر با سرمایه بر سرکار روزانه میگوید." قرنها باید بگذرد تا بر اثر توسعه شیوه تولید کاپیتالیستی کارگر داوطلبانه حاضرشود، یعنی شرایط اجتماعی وادارش کند تا سراسر عمر را، قوه کار کردنش را در مقابل وسایل عادی زندگی، تمام حقوق انسانیش را در مقابل یک کاسه آش بفروشد. اصولا نفس فروش نیروی کار ، نه امر مورد علاقه کارگر که صرفا تحمیل قهری سرمایه بر کارگر میباشد.
کارگر از سر تامل و رغبت راضی به معامله نشده است.بلکه نیاز واحتیاج به زنده ماندن ، وی را به قبول آن مجبور ساخته است و این قبول یا تمکین قرنها وقت گرفته است. اینکه چه میزان کار کند، کار روزانه اش، بهای نیروی کارش وهمه آنچه مربوط به فروش نیروی کار اوست،موضع جنگ میان کارگر و سرمایه است واز همین زاویه است که سرمایه دار به دنبال کسب قدرت سیاسی و حضور در اجرای قدرت است تا با این حضور به خواسته های خود از طریق عمال قدرت بر سر مراجع تصمیم گیری و قانونگذاری دست یابد.اینجاست که به لزوم توجه به اول ماه مه روز همبستگی جهانی کارگران پی میبریم. 
هدف کارگر بهبود استاندارد زندگی خود است و یکی از راه های اصلی که ممکن است به آن تحقق یابد، از طریق افزایش واقعی دستمزد است.
هدف کارفرما رساندن افزایش سود خود به حداکثر ممکن است، کارگر و کارفرما ،در ورود به یک رابطه در دوره تولید اهداف متضادی دارند و از آن جهت که کارگر مزد خود را از کارفرما و کارفرما سودش را از نیروی کارگر می گیرد، یک درگیری همیشگی بین آنها وجود دارد.
کارفرمایان وجود ارتش بیکاران را بیشتر ترجیح میدهند که بتوانند با استفاده از تهدید به اخراج، دستمزدها را پایین نگه دارند. این شرایطی است که در تمام کشورها ی سرمایه داری از جمله ایران با آن روبرو هستیم. ترس از اخراج سبب شده که برخی از کارگران متقاعد شوند به پذیرش سیاست کنترل دستمزدها.
تمام دستمزدهای کارگران اساسا توسط نیازهایشان تعیین میشود، اما دستمزد کارفرما که سود ساخته شده توسط کارگر می باشد به هیچ وجه رابطه ای با نیاز فردی کارفرما ندارد. منبع سود کارفرماکیست و چیست؟؟؟ منبع آن کارگر و چیستی و چگونگی آن استثمار کارگر است.

   به امید پیروزی تمام کارگران و مزدبگیران جهان