امسال در حالی به پیشواز گرامیداشت اول ماه مه، روز جهانی کارگر، می رویم که جمهوری اسلامی ایران فشار بر فعالین کارگری و فعالین سایر جنبش های رادیکال را گسترش داده است. در همین حال اعتراضات و مبارزات کارگران روند رو به افزایش خود را همچنان طی می کند، بطوریکه هر روز شاهد تجمعات اعتراضی کارگران در مناطق مختلف کشور هستیم. چنین رویکردی عمیق تر شدن مبارزات کارگران علیه رژیم اسلامی و سرمایەداران را نشان می دهد و بیانگر آنست که کارگران با آگاهی بیشتر و عزم راسختری این مبارزە را پیش می برند.
رژیم سرمایەداری جمهوری اسلامی نیز با علم به قدرت طبقه کارگر در ایجاد دگرگونی اساسی در جامعه از تمام گزینەهای سرکوب، دستگیری، زندان، شکنجه و اعدام استفاده می کند تا مانع از گسترش دامنە اعتراضات کارگری شود. به همین دلیل است که، در آستانه اول ماه مه و در هراس از لبریز شدن کاسه صبر کارگران و دیگر اقشار فرودست جامعه، فشار بر فعالین جنبش های رادیکال را شدت بخشیده است. در حال حاضر شمار زیادی از فعالین و رهبران جنبش کارگری ایران به اتهام دفاع از حقوق کارگران در زندانها محبوس و زندانی اند. شمار بیشتری یا با قید وثیقه آزاد شده اند و بشدت تحت کنترل دستگاههای امنیتی قرار دارند و یا اینکه از هرگونه حقوق اجتماعی محروم گردیده اند.
واقعیت این است که رژیم جمهوری اسلامی در بحران عمیق اقتصادی و عدم مشروعیت سیاسی به سر می برد و فشارهایی را که به فعالین جنبش کارگری و فعالین دیگر جنبش های رادیکال وارد می آورد تلاش مذبوحانەای است در راستای بقاء حاکمیت خود. کارگران هم، با دستمزدهای چندین مرتبه زیر خط فقر، که حتی پایەای ترین نیازهای زندگی را هم تامین نمی کند و پرداخت آنها روال روتین ندارد، راهی بجز مبارزه علیه سرمایەداران و رژیم حامی آنها ندارند. از این جهت است که کارگران، با وجود خطر زندان و اعدام، دامنه اعتراضات خود را بیش از پیش گسترش می دهند.
البته سرکوب وحشیانه جمهوری اسلامی محدود به فعالین کارگری نیست. فعالین دیگر جنبش های رادیکال، دگراندیشان و آزادیخواهان نیز از تعرض ماشین سرکوب و جنایت رژیم در امان نماندەاند، بطوریکه فعالین این عرصەها نیز مداوما” به جوخە اعدام سپرده می شوند، تعداد بیشتری به حبس طولانی مدت محکوم می شوند و آنهایی هم که در معرض زندان و اعدام قرار نمی گیرند زیر تیغ کنترل دستگاه های امنیتی از یک زندگی انسانی محرومند.
شکی در آن نیست که این وضعیت زمانی می تواند تغییر کند که مبارزه کارگران در اقصی نقاط کشور به هم پیوند داده شود و بتواند حمایت جهانی را برای خود کسب کند. واقعیت این است که زمینه های ذهنی، اقتصادی و شرایط سیاسی برای چنین تغییری به درجات زیادی در جامعه ایران فراهم است. بحران اقتصادی، ناتوانی رژیم از بهبود شرایط زندگی مردم، گسترش اعتراضات عمومی و کارگری و نفرت روز افزون از رژیم نشانەهایی از مساعد بودن شرایط برای بوجود آوردن تغییرات اساسی در جامعه می باشند. البته برای تحقق چنین امری اقدامات عملی، هدفمند و فعالیت های گسترده ای ضروریست. فعالین کارگری، نیروهای چپ و کمونیست و مدافعان مبارزات کارگران، چه در داخل و چه در خارج از ایران، لازم است به چنین فعالیت هائی روی بیاورند. در این راستا از جمله شعار آزادی زندانیان سیاسی و کارگران زندانی یکی از آن شعارهایی است که می تواند نقش بسزائی در پیشبرد این مبارزه ایفا کند. آزادی کارگران زندانی می تواند برداشتن گام مهمی در راستای متحد شدن طبقه کارگر و ایجاد تشکلهای مستقل کارگری و برخورداری از حق اعتراض و اعتصاب باشد. اول ماه مه فرصت مناسبی است تا در سطح جهانی وضعیت مبارزاتی طبقه کارگر ایران را مورد توجه جهانیان قرار بدهیم و شعار آزادی فعالین کارگری در رژەها و مراسم های مربوط به این روز برافرازیم. در شرایطی که وسایل ارتباط جمعی و رسانه های آزادیخواه در بسیج افکار عمومی نقش چشمگیری دارند فعالیت های خارج کشور می تواند نقش مهمی در تقویت مبارزات کارگران ایران ایفا کند.
تشکیلات خارج از کشور حزب کمونیست ایران در آستانه اول ماه مه ٢٠١٥ با برافراشتن شعار آزادی کارگران زندانی و زندانیان سیاسی و حمل تصاویر آنها در رژه جهانی اول ماه مه شرکت خواهد کرد. ما دیگر نیروهای مدافع جنبش کارگری ایران را به همکاری و اتحاد عمل در این زمینه فرا می خوانیم و کارگران جهان و افکارعمومی مترقی و آزادیخواه را به حمایت بین المللی از جنبش کارگری ایران، بخصوص کارگران زندانی، دعوت می کنیم.
کمیته خارج ازکشورحزب کمونیست ایران
١٦ آوریل٢٠١۵