اول مه فرا می رسد و بحران اقتصاد جهانی در تداوم خویش، وضعیت معیشتی و نیز امنیت شغلی طبقه کارگر را بیش از پیش دشوارتر می سازد. در کنار اینگونه مشکلات خانمانسوز؛ فشار طاقت فرسا برمبنای ریاضت اقتصادی، جنگ، خشونت و کشتار، گریبان طبقه کارگر را به ویژه در خاورمیانه و آفریقا گرفته است.
نظام سرمایه داری جهانی در سرکوب و به کجراه کشاندن مبارزات طبقه کارگر در اقصی نقاط مختلف تنها نیست و از آنجا که از مواضع انقلابی و منافع مستقل طبقاتی کارگری در هراس مداوم بسر میبرد از جبهه ی رفرمیست های سوسیال دموکرات که از روی ریا و فریب، شعار کارگری را سر می دهند و دشمن تغییرات بنیادی و انقلابی می باشند و به لغو مالکیت خصوصی اعتقادی ندارند، بهره گرفته و در دوره های نهایی و حساس، مبارزه کارگران علیه ظلم سرمایه را سد می کنند.
در این میان طبقه کارگر ایران بعنوان بخشی از طبقه کارگر بین المللی، در رابطه با مطالبات طبقاتی، مبارزه ی خود را هر سال بیش از سال های گذشته، غنای بیشتری می بخشد و به همان اندازه بر تجربیات خویش در میادین مبارزاتی می افزاید. نبرد کارگران ایران علیه بیعدالتی مطلق، علیه امضاء قرارداد سفید کار و حقوق های معوقه، علیه سه جانبه گرایی در تعیین هر ساله ی حداقل دستمزد به وسیله ی نهاد کذایی وابسته به حکومت "شورای عالی کار" ادامه دارد. حکومتی که فعالین کارگری را به دلیل سازماندهی در طرح مطالبات طبقاتی دستگیر می کند و به زندان های طولانی مدت محکوم می سازد. از این نظر است که فعالین جنبش کارگری ایران، همواره شعار تشکل مستقل کارگری را تبلیغ می نمایند که میبایست در هر حوزه و نیز واحدهای تولیدی و خدماتی بوجود آید. سندیکای کارگران شرکت واحد تهران و حومه، سندیکای کارگران نیشکر هفت تپه، سندیکای کارگران فلزکار مکانیک، سندیکای کارگران ایران خودرو، کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری، اتحادیه آزاد کارگران ایران، کمیته پیگیری ایجاد تشکل های کارگری و بسیاری دیگر در زمره ی تشکل های مستقل کارگری قرار دارند، که باید یاری رسان یکدیگر در مبارزات طبقاتی باشند. همانطور که کمک های همه جانبه ی کمیته هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری را در ارتباط با سندیکای نیشکر هفت تپه را نمیتوان از یاد برد و این نمونه ای از همبستگی عملی کارگری است.
طبقه کارگر ایران در سال گذشته مبارزات همه جانبه و گسترده ای را پشت سر گذاشته است. بعنوان نمونه فقط در اعتراض به حداقل دستمزد برای سال ٩٣ که ٦٠٩ هزار تومان حساب شده بود و با خواست افزایش دستمزد و اجرای طرح طبقه بندی مشاغل، بطور کلی ٢٧٠٠٠ کارگر اعتصاب نمودند. نوع دیگری از اعتراض به حداقل دستمزد و افزایش آن، تحریم غذا بوده است که در واحدهای تولیدی و خدماتی صورت پذیرفت. برای مثال فقط در "ایران خودرو" ٢٠٠٠٠ کارگر غذا را تحریم نمودند و در اشکال دیگر برای افزایش دستمزد، ٩٢٠٠ کارگر معترض و اعتصابی شرکت داشتند.
در مورد عدم پرداخت دستمزد، یعنی حقوق های معوقه، حق مسکن، حق سنوات، حق قائله مندی، عیدی، پاداش و حق بیمه مشکل کارگران نسبت به سال ٩٢، ده درصد افزایش داشته است و تعداد کارگرانی را که دستمزد های معوقه داشتند، آمار آن نسبت به گذشته ٨۵ درصد صعود می نماید و در مجموع ٣٩٨ واحد تولیدی و خدماتی معترض بودند و در دوره های متفاوت در سال ٩٣ بطور کلی ١١٦۵٢٨ کارگر به دلیل حقوق های معوقه و معضلات آن به تحصن و اعتصاب روی آوردند.
در سال ٩٣ تعداد ٨١ واحد تولیدی و خدماتی متوقف شده و مجموعا فقط در ۵٧ واحد، ٨٢٠٠٠ کارگر بیکار شدند. در مورد دخالت شرکت های پیمانکاری و قرار دادهای موقت کار، باید اذعان داشت که ٩٣ درصد از کارگران در ایران با قرارداد موقت به کار مشغولند و مطابق گفته علی ربیعی، وزیر کار، تعداد آن به ٧ میلیون می رسد. باید اضافه نماییم که ماده ۴١ قانون کار در چارچوب حداقل دستمزد چون همیشه روی سند قانون کار لم داده و اجرا نمی گردد و طرح استاد شاگردی نوین از طرف دولت احمدی نژاد به قوت خود باقی است و برنامه ی لغو کارگاه های زیر ١٠ نفر از شمول قانون کار، تغییری نکرده است.
معلمین که یکی دیگر از اقشار زحمتکش ایران است به دلیل فقر عظیم معیشتی مبارزه ی خود را سراسری نموده و با وجود کارشکنی های گسترده ی نظام سرمایه داری جمهوری اسلامی در پی ایجاد اتحادیه و تشکل مستقل است، که با مبارزات خسته گی ناپذیر، تحصن، راهپیمایی و اعتراضات وسیعی را سازماندهی می کنند و با طرح تشکل مستقل بطور عملی با نهاد های خود ساخته ی حکومتی مرزبندی دارند و متحد طبیعی کارگران می باشند.
طبقه کارگرایران با تمام مبارزات دلاورانه ای که برای کسب مطالبات کارگری در جامعه عملی میسازد، هنوز به دلیل خصلت طبقاتی وارتجاعی و دیکتاتوری رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی، که اول ماه مه روز جهانی کارگر را برسمیت نمیشناسد، قادر نیست در چنین روزی از مراسم برگزاری در چارچوب همبستگی بین المللی کارگری بهره گیرد و اعتراضات طبقاتی خویش را عنوان دارد و این عمق ددمنشی و دشمنی حاکمیت جمهوری اسلامی ایران علیه کارگران را به اثبات میرساند. بنابراین طبقه کارگرایران برای احقاق حقوق اولیه ی طبقاتی راهی جز ایجاد تشکل های مستقل کارگری ندارد تا قادر گردد با اتحاد و همبستگی وسیع تری اهداف خود را به نظام سرمایه داری تحمیل نموده و مدافع حقوق طبقاتی خود باشد.
زنده باد اول ماه مه، روز همبستگی بین المللی کارگران
سرنگون باد نظام سرمایه داری جمهوری اسلامی ایران
زنده باد آزادی، زنده باد سوسیالیسم
کمیته موقت برگزاری اول ماه مه در پاریس
١ اردیبهشت ١٣٩۴ ـ ٢١ آوریل ٢٠١۵