امسال هم کارگران جهان در شرایطی به استقبال اول ماه مه می روند که بحران ریشه دار سرمایه داری جهانی در شکل نئولیبرالیسم آن نه تنها کاهشی نیافته بلکه دامنه وعمق آن در سطح جهان، خود را بصورت: بیکاری، کارنیمه وقت، سطح نازل دستمزد، عدم امنیت شغلی، و بطور کل فقر دائم که برخاسته از شیوه تولید سرمایه داریست گریبان کارگران و کلیه زحمتکشان جهان را گرفته است. و رهائی از این وضعیت، جز با اتحاد و همبستگی کارگران سراسر جهان و نبرد بی امان کار و سرمایه در جهت زوال این نظم ستمگرانه ممکن نیست.
رژیم جمهوری اسلامی که حلقه ای از زنجیرۀ جهان سرمایه داری ست، از قافلۀ نئولیبرالیسم عقب نماند و وفادارترازهمه خط به خط دستورهای بانک جهانی و صندوق بین المللی پول را اجراء می کند. از وقایع مهمی که امسال در راستای همین سیاست اجرا شد،(حذف یارانه ها) بود. این یعنی حمله مستقیم به زندگی و معیشت کارگران، و تودۀ عظیمی از زحمتکشان، که در اثر بیکاری و کم درآمدی، و با توجه به بحران موجود، در زیر خط فقر زندگی می کنند. از آن گذشته رژیم با لاپوشانی کردن تورم افسارگسیخته در ایران حتی به آمار دروغین خود وفادار نماند. و با افزایشی ٩% در صدی به حداقل دستمزد زیر خط فقر کارگران، زندگی آنان را از آنچه بود، بدتر کرد.
از وقایع مهم چند ساله اخیر در جنبش کارگری، در گیریهای ایجاد تشکلهای مستقل کارگریست که هنوزهم ادامه دارد.اعتصابات نیز یکی از حربه های مبارزات کارگران را تشکیل میدهد و در دوره اخیر اعتصاب بیش از ده هزار کارگر مجتمع های پتروشیمی ماهشهر و بندر امام، افکار عموم را به خود مشغول داشته است. در این میان نیرویی از کارگران پیشرو جهت گرفتن حق مسلم خود، در بند زندانهای رژیم جمهوری اسلامی گرفتار آمده اند. و برخی را بیکار و از کلیه حقوق اجتماعی محروم کرده اند. و عده ای را با قید آزادی مشروط و با جریمه های سرسام آور نقدی، بلاتکلیف نگه داشته اند.
این نشان میدهد که رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی خصلت استبداد و دیکتاتوری را با جوهره ی مذهب در آمیخته است و طبقات و مبارزه ی طبقاتی را که محصول مناسبات جامعه سرمایه داری است و برخاسته از تضاد کار و سرمایه است، به رسمیت نمی شناسد. تجربه بیش از سی سال از حاکمیت جمهوری اسلامی که مملو از جنایت است و چون همیشه ثابت میکند که رژیم مذکور با خصلت مذهبی و سرمایه دارانه ، اصلاح پذیر نخواهد بود.
سئوال این است آیا کارگران ایران برای خواستها و حقوق مسلم خود که فقط با ایجاد تشکل های مستقل خویش دست یافتنی است، خشونت طلبند؟ و اگر نیستند پس چرا رژیم جمهوری اسلامی عامدانه و آگاهانه و با ترس از فروپاشی در غالب دولتی نظامی و امنیتی ، هر خواست اجتماعی از اقشار مختلف جامعه را با سرکوب ، زندان و اعدام پاسخ میدهد.
کارگران که خود مولود نظام سرمایه داری و قطب مخالف آنند. یکی از شروط رهائی خود از قیود سرمایه را آزادی های وسیع اجتماعی می دانند. و در این مورد در تحولات اجتماعی پیشگامند. نمونه های آن را در تحولات و جنبش های آزادی خواهانۀ شمال افریقا و بخصوص تونس به خوبی می توان مشاهده کرد. جنبش نان وآزادی که درشمال آفریقا در حال شکل گیری ست ، ریشه در اتحادیه های کارگری تونس دارد.
اما در ایران و بنابه شرایط موجود گرچه کارگران هنوز نتوانسته اند بعنوان یک طبقه متشکل و در صفی مستقل نقش مؤثر خود را بعنوان پیشتاز مبارزات اجتماعی به ثبوت برسانند، اما همراه و همگام با دیگر اقشار مختلف اجتماعی و با حفظ استقلال طبقاتی، برای آزادی و دموکراسی وحقوق خود مبارزه می کنند.
سرنگون باد رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی
تشکل های مستقل کارگری را به نیروی خود ایجاد کنیم
کارگر زندانی آزاد باید گردد
زنده باد آزادی - زنده بادسوسیالیسم
کمیته موقت اول ماه مه ٢٠١١ - پاریس