در چند هفته گذشته با اوج گیری تهدیدها، احضارها و دستگیری های گسترده بسیار روشن بود که نیروهای امنیتی اجازه نمی دهند که اول ماه مه مستقل در هیچ کجای ایران برگزار شود و در مقایسه با تمامی کشورها منحصر بفرد است. طبقه کارگر ایران جز تغییر بنیادی راهی در مقابل اش وجود ندارد، تمامی راهها امتحان شده است. سرکوبگر نه می خواهد و نه می تواند مسیرش را عوض کند.
امروز در دهها شهر تجمعات کارگری برگزار شد و طبقه کارگر مستقل از هر صنف توانست از هر امکانی برای رساندن صدا و خواسته هایش استفاده کند. هنوز نمی توان یک جمع بندی کلی از حرکات اعتراضی ارائه داد ولی با همین اخبار محدود می توان گفت که امروز در شهرهایی که اعتراضات برگزار شد نشان داد نه لباس شخصی ، نه ماشین های آماده برای دستگیری و نه نیروهای ویژه-نظامی امنیتی توان مقابله با غول طبقه کارگر را ندارند.
امروز صبح در تهران درست همانند سی خرداد شصت با تکنیک های جدید و دستگیری های گسترده اول صبح جلوی مجلس از تجمع تظاهرکنندگان ممانعت کردند. غافل از اینکه دهها هزار نیروی کار در گوشه و کنار خیابان با راه رفتن شان به نیروی سرکوب نه می گفتند. امروز حتی توقف چند لحظه موتور و یا ماشینی با شدیدترین حملات روبرو می شد. تلفن هر کسی برای لحظه ای بالا میرفت شخص بی درنگ دستگیر می شد، امروز برای شناسایی افراد فعال با استفاده از شیوه ها و امکانات گسترده پلیسی و امنیتی مانند دهه شصت استفاده شد تعقیب معترضین شناخته شده از درب منزل و حتی شناسایی در ماشین، دوربین های چهره شناس وعده بسیاری در اتاق های بسته در مقابل کامپیوتر بی سیم بدست هر حرکت را گزارش می دادند و تیم های بازجویی در ورودی و خروجی های مترو مستقر بودند، نیروهای امنیتی از هر نوع ابزار برای جلوگیری از برگزاری برنامه اول ماه مه استفاده می کردند. خستگی و نگرانی این نیروی سرکوب بسیار عریان بود. امروز تمامی دوربین های مدار بسته کار می کردند تا جامعه را همچنان بسته نگه دارند غافل از اینکه طبقه کارگر در مسیر یک دنیای باز حرکت می کند. طبقه کارگر می گوید مخارج سرکوب را باید صرف بهبود زندگی خود کارگران کرد باید نیروی سرکوب آموزش ببیند و در یک شغل دیگری مهارت اش استفاده شود تا شب بتواند در کنار خانواده اش جرات کند نام شغل اش را بگوید ، نه اینکه با زدن نان در خون طبقه کارگر به زندگی اش ادامه دهد.
امروز طبقه کارگر سر بلند است و حتی زمزمه های دروغ مراسم طیف عدالتخواه را باید به سخره گرفت و اهمیتی ندارد گرچه با اسم آزادی کارگران، طبقه کارگر از این بازی ها گذر کرده است و می داند سکوی این طیف در کنار منافع سرکوبگران است نه در کنار منافع کارگران.
طبقه کارگر ایران هر روز این سرکوب را در مسیر مبارزه خود تجربه می کند و می داند بهای مبارزه سنگین است اما این سرکوب به انگیزه مبارزه باید تبدیل شود.