بیش از بیست سال است که روز جهانی کار (١١ اردیبهشت) هر ساله بوسیله "کمیته موقت برگزاری اول ماه مه در پاریس" سازماندهی می شود و در این روز تاریخی مطالبات و اهداف طبقاتی کارگران در برابر نظام سرمایه داری برجسته می گردد. در یک کلام اول ماه مه ، مصاف عدالتخواهی استقلال طلبانه اردوگاه کار در برابر نیروی ستمگر سرمایه است. روزی که اعتراض و نیز توان طبقاتی کارگران که آفریننده ی ثروت جهانی است و در دنیایی نابرابر، ارزش های اجتماعی شان بوسیله صاحبان سرمایه مصادره می گردد، در تمامی جوامع بنمایش گذاشته میشود.
فریادهای رسای کارگران در سراسر جهان، نوید به دنیایی بهتر و دیگر است. دنیایی که از فقر و درمانده گی، بیکاری، جنگ و کشتار برای تقسیم و تسلط هر چه بیشتر بر نیروی سرمایه و نابرابری بدور مانده و پیام آور عدالت، برابری و عشق انسانی است. اینهمه، اهدافی است که ما هر ساله بدان پایبند بوده و قاطعانه از آن دفاع می نمائیم.
ولی امسال، روز جهانی کارگران از ویژه گی های قابل توجه ای برخوردار بود. زیرا از یک طرف دنیای سرمایه در بحران عظیمی قرار دارد و از طرف دیگر، ایران در تلاطمات جنبش های عظیم اعتراضی مردمی بود. اعتراضاتی که بمراتب و در روند بروز آن از "سبزینه های" ساخته و پرداخته بخشی از حاکمیت سرمایه داری جمهوری اسلامی می کاهد و سرنگونی نظام مذکور را در میادین نبرد به فریاد می آورد و نیز بمراتب نقش تاریخی کارگران را نه بعنوان افراد و آحاد و صفت شهروندی، بلکه با تکیه بر رسالت طبقاتی در جامعه برجسته می سازد و زمانی که ابتکارات و اقدامات رهبران متنوع "جنبش سبز" بی نتیجه می مانند و به بن بست می رسند، از روی ترفند سر به چاپلوسی کارگران می نهند. ابتدا موضع آقای موسوی در این زمینه وسپس اشاعه آن بوسیله نیروهای دیگری که خارج از حاکمیت اند و از این رهبران معلوم الحال دفاع می نمایند، پیش برده میشود.
ولی نمایند گان و فعالین کارگری که سالهاست در پی ایجاد تشکل های مستقل کارگری فعالیت می نمایند و در این مسیر، هزینه های گزافی را در رابطه با مطالبات و مبارزه ی عدالت جویانه خویش پرداخته و نیز می پردازند، بار دیگر با قطعنامه های مشترک، خواسته های مستقل طبقاتی کارگران را بعنوان نیرویی عظیم و قدرتمند اجتماعی به همراه متحدین خویش از جنبش های معلمین، زنان، پرستاران، دانشجویان، جوانان و نهادهایی که برای حقوق کودکان مبارزه می کنند، در صحنه اجتماعی اعلام نمودند. از طرف دیگر "شورای برگزاری مراسم روز جهانی کارگر ـ سال ٨٩" با فراخوان به تظاهرات و گرامیداشت روز جهانی کارگران، همه ی ترفندهای لیبرالی و نئولیبرالی را خنثی کردند. در نتیجه ویژه گی مراسم اول ماه مه در خارج از کشور از دو اندیشه ی کاملا" متفاوت و متضاد سرچشمه می گیرد که پاریس نیز به دلیل همان شرایط لیبرالی و نئولیبرالی، بیش از پایتخت های دیگر جهان با آن روبروست. تا جایی که دو کمیته با اهداف متضاد بطور جداگانه شکل گرفتند که توضیح آنرا ضروری می دانیم.
واقعیت اینست که مطابق با سنن هر ساله، کمیته سال قبل، فراخوان به جلسه برگزاری مراسم اول ماه مه را می دهد تا با بحث و انتخاب جدید اعضا کمیته، تدارکات روز جهانی کارگران سازماندهی شود. ولی در جلسه امسال از طیف های مختلف (با حفظ صفت فردی) با بحث های جدیدی روبرو شدیم که اهداف کلیدی ما را منحرف می ساخت. زیرا در کنار مطالباتی که در رابطه با طبقه کارگر جهانی و نیز ایران طرح می شود، سه شعار محوری، پایه و اساس مراسم اول ماه مه را در همه ی سالها تشکیل می دهد که عبارتند از:
١ـ سرنگون باد رژیم جمهوری اسلامی
٢ـ زنده باد آزادی
٣ـ زنده باد سوسیالیسم.
بطور مشخص بجای "سرنگون باد رژیم....." دو پیشنهاد طرح می گردد، یکی نفی "ولایت فقیه" و دیگری شعار "نه به جمهوری اسلامی" بعنوان آلترناتیو نهایی. از طرف دیگر حذف قطعی "زنده باد سوسیالیسم" با جای گزینی شعار "عدالت اجتماعی" پیشنهاد می گردد. در نتیجه با نظر اکثریت قابل توجه ای شعارهای سابق به اعتبار خود باقی ماندند و تصمیم گرفته شد که متحدانه حول سه شعار محوری، اول ماه مه سازماندهی و تبلیغ شود و لذا کمیته موقت جدیدی انتخاب گردید.
ولی پس از دو روز در کمال تعجب با سناریوی نوینی روبرو می شویم که در آن از تشکیل "کمیته هماهنگی ایرانیان برای اول ماه مه" خبر می دهد. قابل به توضیح است که کمیته موقت ما که از قبل انتخاب شده بود، از برگزاری جلسه و تشکیل کمیته دیگر اطلاعی نداشت. زیرا همان کسانی که پیشنهادات جدیدی را در تخالف با شعارهای محوری در جلسه ما داده بودند از سازمان دهندگان "کمیته هماهنگی ایرانیان...." و سناریوی تازه بودند. ولی پس از چند روز بما پیشنهاد شرکت در مراسم راه پیمایی خود را می دهند. بگذریم که طیف یاد شده حتی دستی از دور در رابطه با جنبش کارگری ایران ندارند و بعنوان نمونه در گزارش خویش "ابراهیم مددی" را که از اعضای هیئت مدیره سندیکای شرکت واحد است به سندیکای نیشکر هفت تپه نسبت می دهند و با آوردن سه شعار کاملا متفاوت "نه به جمهوری اسلامی ایران" ، "نه به حکومت مذهبی در ایران" و "سرنگون باد جمهوری اسلامی ایران" ما را نیز به درون جنبش رنگین کمان خویش که در برگیرنده طرفداران نگرش بورژوازی است، دعوت کردند.
ما چنین پیشنهادی را از دیدگاه مبارزه طبقاتی به سود طبقه کارگر که اکثریت جمعیت ایران را تشکیل می دهد، نپذیرفته و در نتیجه با تکیه بر سنت مبارزات هر ساله در چارچوب سه شعار محوری و نیز "زنده باد سوسیالیسم" وفادار ماندیم و صفوف کارگران و حامیان آنها را در مراسم اول ماه مه پاریس از سمومات لیبرالی و نئولیبرالی که مجموعه ای از نمادها و نشانه های آن با اهتزاز درآوردن پرچم های متفاوتی که هیچ ارتباطی به مراسم اول ماه مه کارگران ندارند دور و منزه ساختیم.
آنها در بهترین حالت، چالش های سیاسی نیروها و طیف های متفاوتی را که فقط برای دموکراسی بورژوایی سینه چاک میدهند و از شعار "زنده باد سوسیالیسم" هراس دارند را بجای رزم طبقاتی کارگران در روز اول ماه مه قرارمی دهند. از این نظر است که ما از دو طیف، دو نگرش، دو گفتمان و دو نیروی عمیقا" متفاوت می باشیم و راه خود را در خدمت اهداف سیاسی طبقه بالنده اجتماعی یعنی کارگران، تداوم خواهیم بخشید.
صفوف ما متحدانه با شعارهای سیاسی و مطالبات اقتصادی در رابطه با روز جهانی کارگر و توزیع قطعنامه مشترک نهادهای کارگری داخل کشور و نیز گزارش های "شورای برگزاری...." و بیانیه ما به زبان فرانسه در سطحی وسیع سازماندهی شده بود که برای اولین بار با موفقیت مورد پشتیبانی همه ی کسانی قرار گرفت که نگاهی به هیچ بخش از حاکمیت ندارند و خواهان دگرگونی اجتماعی اند.
کمیته موقت برگزاری اول ماه مه در پاریس
١٠مه ٢٠١٠