بار دیگر اول ماه مه ، روز جهانی همبستگی کارگران همه کشورهای جهان فرا رسیده است. روز اتحاد و مبارزه کارگران ، روز نشان دادن قدرت و ظرفیت انقلابی کارگران در سراسر جهان و روز دفاع از حقوق و مطالبات شان در برابر تمامی سرمایه داران، کارفرمایان و دولت های حامی شان است. اول ماه مه، روز ارج گذاری و تجدید پیمان با تمامی مبارزات و رشادت های کارگران سراسر جهان است. روز تاکید بر حقوق بنیادی و پایه ای تمامی انسان هائی است که در ازای فروش نیروی کارشان زندگی می کنند. حقوقی که کارگران در سراسر جهان برای به دست آوردن کوچکترین بخش آن مبارزات گسترده ای را پشت سر گذاشته اند.
سال گذشته ، سال تشدید بحران سرمایه داری، سال جنگ و ویران سازیهای گسترده ، سال تحریمها و مجازاتها علیه مردمان بسیاری از کشورها توسط نظم نوین سرمایه ، سال خانه خرابی میلیونها نفر از مردم اکراین ، سال تشدید بیکاری، گرسنگی و فقر و فلاکت دهها میلیون انسان در سراسر جهان، سال تشدید مسابقه تسلیحاتی و بالارفتن هزینه های میلیتاریستی در همه ی کشورها، سال ادامه ی بحران اقتصادی است که از ۲۰۱۸ تاکنون ادامه پیدا کرده است. این بحران که بر بستر حاکم شدن سیاستهای نئولیبرالی در همه کشورها، با خصوصی سازی منابع و ثروتهای اجتمایی و سلب مالکیت از تولیدکنندگان مستقل همراه بود، دهها و صدها میلیون خانواده کارگری را خانه خراب کرده، میلیونها نفر را به ارتش عظیم بیکاران و بی خانمانان افزوده، با مقررات زدایی، میلیونها کارگر رسمی بنگاههای عمومی و خصوصی را به اردوی غیر رسمی کارگران موقت و پاره وقت و سفید امضا فرستاده، سیل عظیمی از دهقانان را به حاشیه شهرها پرتاب کرده و شرایطی مشقت بار برای زندگی اکثریت عظیم مردمان به ارمغان آورده است. شرایطی که مبارزه برای تامین معاش و زندگی انسانی برای بسیاری از مردمان جهان، خصوصا جوانان به امری دشوار تبدیل شده است.

با سقوط شدید دستمزد ها در سطح جهان و انفجار فقر، شهرهای بزرگ به محاصره فقرا و بیکاران و رانده شده گان ساکن در شهرهای زاغه ای و حلبی آبادها در آمده است. با تحمیل سیاست نئولیبرال و مقررات زدایی ها و خصوصی سازی ها، اشکال کار غیر مزدی، از اجباری تا داوطلبانه و تا بردگی خالص احیا شده اند. بکارگیری کودکان خریداری یا اجاره شده در سنگین ترین کارها و در بدترین شرایط در سطح وسیعی از جهان به بیرحمانه ترین شکل احیا شده است. کارگران مهاجر غیرقانونی که در ازای یک پناهگاه و یک وعده غذا به انجام شاق ترین کارها رضایت میدهند، کارگرانی که ماهها بی حقوق و دستمزد ی به سخت ترین کارها تن میدهند را میتوان بر این لیست افزود. این تصویر کنونی جهان ماست که با نابرابریهای باورنکردنی اش، همه اشکال بهره کشی در همه دورانهای تاریخی را بار دیگر باز تولید کرده است.

در مقابل این روند ، سال گذشته ، سال اعتصابات و تظاهرات گسترده کارگری در فرانسه ، انگلستان، آلمان ، آمریکا، کانادا ، هندوستان و … بسیاری از کشورهای جهان، سال مقاومت گسترده در مقابل سیاست نئولیبرال حذف بسیاری از خدمات اجتماعی و رفاهی مردم، سال افزایش سرسام آور قیمتها و کاهش سطح زندگی اکثریت عظیم مردم بود. افزایش اعتصابات و تظاهرات کارگری، با چشم اندازهای روشن وحدت مبارزاتی نیروی کار و زحمت، میتواند امیدهای تازه ای برای به شکست کشاندن سیاستهای میلیتاریستی و جنگ طلبانه سرمایه داری جهانی و قطب های متخاصم ایجاد کند. سیاست میلیتاریستی و مسابقه تسلیحاتی همه قدرتهای کوچک و بزرگ امپریالیستی ، با بودجه های هنگفت، جهان ما را با موقعیت بسیار وحشتناکتری روبرو خواهد کرد. اینک این مردم اوکراین هستند که با خانه خراب شدن، پناهندگی و هزار درد و رنج دیگر هزینه این رقابت را می پردازند. همانطور که مردم یمن، عراق، افغانستان، لیبی ، سوریه، مالی، اتیوپی ،صحرای غربی، چاد، سودان، بولیوی، ونزوئلا ، تاوان سیاستهای تهاجمی امپریالیستها را پرداخته و می پردازند.
ایران سالهاست که سرزمین اعتصابات و اعتراضات کارگری و حقوق بگیران است. این مبارزات در سالهای اخیر در جهان بی همتا بوده است ، کارگران و زحمتکشان با وجود پاندمی کرونا از میدان بیرون نرفتند و این یک استثنا قابل تحسین در سطح جهان بود که نشان از فشار و سختی های معیشت و بیزاری از حکومت و سیاستهای آن دارد. درین میان بخش آگاه تر فعالان کارگری که در سالهای گذشته با بردن شعارهای نان، کار،آزادی، با طرح اداره شورائی، ولو به شکل محدود ، بعنوان یک آلترناتیو کارگری در برابر نظم سرمایه داری حاکم، برگ زرینی به این مبارزات افزودند، اینک با ارائه منشور مطالبات حداقلی تشکلهای مدنی و صنفی،‌ با تاکید بر:

آزادی های بی قید و شرط سیاسی، آزادی فوری و بی قید وشرط زندانیان سیاسی، لغو فوری و همیشگی مجازات اعدام بعنوان جنایت سازمانیافته دولتی، الغای همه جرائم سیاسی ، اعلام بلادرنگ برابری کامل حقوق زنان با مردان در تمامی عرصه‌های سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی و خانوادگی، امحا و لغو بی قید و شرط قوانین و فرم‌های تبعیض آمیز علیه تعلقات و گرایش‌های جنسی و جنسیتی، به رسمیت شناختن جامعه‌ی رنگین کمانیِ “ال‌جی‌بی‌تی‌کیوآی‌ای‌پلاس”، جرم زدایی از همه تعلقات و گرایشات جنسیتی‌ و پایبندی بدون قید و شرط به تمامی حقوق زنان بر بدن و سرنوشت خود و جلوگیری از اعمال کنترل‌ مردسالارانه، امحا قوانین و هر گونه نگرش مبتنی بر تبعیض و ستم ملی و مذهبی و ایجاد زیر ساخت‌های مناسب حمایتی و توزیع عادلانه و برابر امکانات دولتی برای رشد فرهنگ و هنر در همه مناطق کشور و فراهم کردن تسهیلات لازم و برابر برای یادگیری و آموزش همه زبان‌های رایج در جامعه، بر چیده شدن ارگان‌های سرکوب، محدود کردن اختیارات دولت و دخالت مستقیم و دائمی مردم در اداره امور کشور از طریق شوراهای محلی و سراسری. عزل هر مقام دولتی و غیر دولتی توسط انتخاب کنندگان در هر زمانی باید جزو حقوق بنیادین انتخاب کنندگان باشد، ‌مصادره اموال همه اشخاص حقیقی و حقوقی و نهادهای دولتی و شبه دولتی و خصوصی که با غارت مستقیم و یا رانت حکومتی، اموال و ثروت‌های اجتماعی مردم ایران را به یغما برده‌اند. ثروت حاصل از این مصادره‌ها، باید به فوریت صرف مدرن سازی و بازسازی آموزش و پرورش، صندوق‌های بازنشستگی، محیط زیست و نیازهای مناطق و اقشاری از مردم ایران شود که در دو حکومت جمهوری اسلامی و رژیم سلطنتی، محروم و از امکانات کم‌تری برخوردار بوده‌اند، پایان دادن به تخریب‌های زیست محیطی، ممنوعیت کار کودکان و تامین زندگی و آموزش آنان و...و تاکید براین که جنبش کارگری ایران بر آن است تا برای همیشه به شکل‌گیری هرگونه قدرت از بالا پایان دهد و سر آغاز انقلابی اجتماعی و مدرن و انسانی برای رهائی مردم از همه اشکال ستم و تبعیض و استثمار و استبداد و دیکتاتوری باشد. پرچمی روشن برای متحد شدن اکثریت عظیم مردمان ایران ، برای سرنگونی انقلابی رژیم اسلامی، در مقابله با ائتلاف های رنگارنگ و پرسرو صدای سلطنت طلبان، کاخ نشینان و بورژوازی فربه ایران قرار داده است.

سال ۱۴۰۱ سالی بود که بر بستر اعتراضات ، تظاهرات و اعتصابات گسترده ای که پیش از آن با بیش از ۴۱۹۰ حرکت شکل گرفته بود، همبستگی بزرگ سراسری در اول ماه مه ۱۴۰۱ رقم خورد. هر چند با سناریوی تبهکارانه حکومتی و دستگیریهای گسترده فعالان کارگری و معلمان روبرو شد، اما با مقاومت درخشان زندانیان سیاسی و بازداشت شده گان، این سناریوی امنیتی با شکستی مفتضحانه روبرو گشت. جنبش اعتراضی کارگران و زحمتکشان ایران علیرغم دستگیریها، ‌محرومیتها و هزینه های وحشتناک فعالان کارگری و اجتماعی در ابعادی تازه ، ادامه کاری خود را تضمین کرد و گسترش داد. بر اساس گزارش‌های انتشار یافته در سال گذشته شاهد بیش از دو هزار حرکات کارگری و اعتراضی در سراسر کشور در کنار جنبش پنج ماهه زن، زندگی، آزادی بودیم. با آغاز سال ۱۴۰۲ اعتصاب شکوهمند و سراسری کارگران پیمانی و پروژه ای نفت و گاز و پتروشیمی ها که از اردیبهشت ماه شروع شده ، همچنان با قدرت ادامه دارد ، همچنین شاهد افزایش حرکات اعتراضی، تجمعات، راهپیماییها، اعتصابات و اعتراضات بازنشستگان، پرستاران ، کارگران شهرداریها و… هستیم.

سال گذشته با تشدید فشارهای امنیتی و سرکوبهای مدنی و سیاسی، و با قتل فجیع و جنایتکارانه مهسا/ژینا امینی توسط اوباشان گشت ارشاد، جرقه ی انقلاب زن، زندگی آزادی زده شد. انقلابی بر ضد ستم، استبداد و استثمار، انقلابی که همه شهرها ، همه ی مردمان ایران را به هم وصل کرد و سرود زن - زندگی - آزادی، سرود همه ی مردمانی شد که علیه ، نابرابری، ستم ، سرکوب و جنایات حکومت اسلامی بپا خاسته بودند. صدها شهر از شمال تا جنوب ، از شرق تا غرب ایران یکپارچه سرود رهایی سر دادند، بیش از پانصد نفر به خاک و خون کشیده شدند، چشمهای پرفروغ صدها تن با آتش گلوله های جانیان نابینا گشت، صدها نفر مجروح و مصدوم شدند و دهها هزار به زندان افتادند ، اما صدایی از پشیمانی بر نخاست، این خروش بی همتا و فداکارهای بزرگ، همبستگی های جهانی را به خود جلب کرد. صدای همبستگی با زنان و دختران انقلابی در منطقه و سراسر جهان سر داده شد که چهره ایران و منطقه ی ما را دگرگون کرد. این مبارزات که بازتاب تشدید مبارزه طبقاتی و تلاش کارگران و حقوق بگیران ایران برای تغییر تناسب قوا و بخشی از حرکت عمومی در جهت برانداختن نظم موجود است، به قیمت فداکاری ها و دادن هزینه های سنگین از جانب فعالان کارگری و دیگر جنبش های اجتماعی، در متن سرکوب بی امان و پیچیده فاشیستی ارگانها و نیروهای رنگارنگ امنیتی رژیم جمهوری اسلامی، ممکن شده است.

بر زمینه ی این جنبش بزرگ اجتماعی و اعتصابات سراسری و امیدهای تازه است که به سال ۱۴۰۲وارد شده ایم. سالی که باید بر ضعف سازماندهی و نبود تشکلات مستقل و پایدار و سراسری کارگری، متمرکز شد و بر بستر همگرایی جنبش بخشهای مختلف کارگران و مزدبگیران ، بیکاران و فعالان جنبشهای اجتماعی ، خود را در نبردی که آغاز شده به سلاح وحدت و تشکیلات حول منشور مطالباتی تشکلهای مدنی و صنفی مجهز کنیم. نباید فراموش کرد که وظیفه ی ثابت و تخطی ناپذیر فعالان آگاه جنبش کارگری و جنبشهای اجتماعی ، تقویت این همگرایی ها، سازمان دادن تشکلهای مستقل و سراسری است. تشکیلات مستقل و سراسری کارگری ضرورت فوری و حیاتی برای پیروزی در نبردهای بزرگی که در پیش است!

زنده باد اول ماه مه روز همبستگی جهانی کارگران هم کشورها!

سرنگون باد رژیم سرمایه داری اسلامی!

زنده باد آزادی، زنده باد سوسیالیسم!