اول ماه مه است; روز جهانی کارگر. گزافه نیست اگر بگوییم از سیصد و شصت و پنج روز سال، بیش از سیصد و شصت روز آن پایکوب سرمایه­داران، استثمارگران ریز و درشت، ستاره­های رسانه­ای، مدیران وُ کلّاشان وُ قلّاشان وُ مفتخوران وُ «کارآفرینان» است و تنها یک روز، روز طبقه­ی کارگر جهانی است، روزی که در خاستگاه خود به خون سرخ کارگران رنگین شده است.
در این روز، در هر جای این جهان ستم­زده، جهان «متمدن»، هر جا که مجال دم زدنی هست، کارگران از زن و مرد، دست از کار می کشند، کوی و برزن را از جشن و پایکوبی و سرودِ شادی خود سرشار می کنند، به خیابان­ها می­آیند، راهپیمایی می­کنند و فریاد بر می­آورند:
«آهای! این ماییم، ما را ببینید ، ثروت این جهان و آنچه در اوست از دسترنج ماست. ما این جهان سراسر فقر و تبعیض و بهره کشی را نمی­خواهیم. نمی­خواهیم در هراسِ از دست دادن کار و نان ، عمری را در اضطرابِ «چه کنم چه کنم»، سر کنیم. ما به صد زبان امّا به یک صدا فریاد می­کنیم، ما جهانی را نمی­خواهیم که به ساده­ترین زبان، عرصه­ی «کار کردن خر و خوردن یابو» است. همه­ی ثروت و مکنت این جهان از گوشت وُ خون وُ رگ وُ پی ماست. ما حق داریم از همه­ی مواهبی برخوردار شویم که برازنده­ی انسان آزاد و برابر و مدرن است. با ما تنها از آزادی و برابری و جهان نو سخن بگویید. مسلّم بدانید زبان ستم و سرکوب و تبعیض در ما نمی­گیرد. بیهوده نکوشید این جهان کهنه­ی رو به زوال را بزک کنید.» در ایران امّا ماجرا یکسر رنگی دیگر گونه دارد. در سرزمینی که حدّاقل دستمزد کارگر، مطابق آمار رسمی، چهار برابر پایین­تر از خط فقرِ سیاه است و پرداخت همین دستمزد ناچیز گاه شش ماه و هشت ماه و بلکه یک سال به تعویق می افتد، پاسخ هر اعتراض حق­طلبانه و هر اعتصاب کارگری ، سرکوب است و سرکوب است و سرکوب. کارگر از حق ایجاد تشکل­های مستقل و آزاد محروم است و کارفرمایان و گردنه­گیران دین­پناه، غرق در ثروت و ناز و نعمت در حال انفجارند… و سرانجام، حاکمیت هر سال می کوشد با اعلام «هفته­ی کار و کارگر» به هر بهانه و به لطایف الحیل، روز اول ماه مه را لوث کند و از به خیابان آمدن کارگران به ضرب چماق سرکوب جلوگیری کند.
کانون نویسندگان ایران ، کانون کارگران فکری و فرهنگی، روز اول ماه مه را به همه­ی کارگران ایران و جهان شادباش می­گوید و بر خواست همیشگی خود، حق آزادی بیان کارگران و حق ایجاد تشکل­های آزاد و مستقل کارگری، پای می­فشارد.