"روز اول ماه مه ١٨٨٦ در شهر شیکاگو اعتصاب ها و راهپیمائی هایی همراه با تظاهرات برپا شد. کارگران در خیابان "هی مارکت" فریاد می زدند: هشت ساعت کار، هشت ساعت تفریح و استراحت، هشت ساعت خواب. سرمایه داران شبح انقلاب را جلوی چشم های شان می دیدند. پاسبان ها بی هیچ اخطاری به کارگران حمله کردند و جمعیت را زیر آتش گرفتند و عده ای کشته و زخمی شدند. صدها نفر را بازداشت کردند، اما فقط کسانی را به دادگاه می فرستادند که برای هشت ساعت کار روزانه مبارزه می کردند. جمعه ١١ نوامبر رهبران جنبش را دار زدند. آن روز ثروتمندهای شیکاگو از ترس به خود می لرزیدند. دراولین یکشنبه بعد از اعدام، هزاران کارگر جنازه ها را در قبرستان والدهایم دفن کردند. اما هدف هنوز سر جای اش بود: مبارزه برای هشت ساعت کار روزانه و شرایط انسانی تر کار، مبارزه برای برقراری مناسبات انسانی تر میان انسان ها ادامه داشت و هنوز هم ادامه دارد."
(مری جونز، زنی از طبقه کارگر آمریکا)

***************

و بار دیگر اول ماه مه فرا می رسد و کارگران سراسر جهان، بافنده ها، فلزکاران، معدن چیان، برپا کننده گان ساختمان ها و آسمان خراش ها و همه ی آنان که با کار و تولید ثروت و نعمت در زندگی، رفاه و آسایش را برای جوامع بشری به ارمغان می آورند به استقبال روز جهانی کارگر می روند. کارگران در این روز ابزارها را رها می کنند، از پشت ماشین ها و میزهای کار بیرون می آیند، بیغوله ها و خانه های شان را ترک می گویند و با شانه های تکیده و استوار، در خیابان ها رژه می روند. در اول ماه مه، کارگران این سازنده گان تاریخ جوامع انسانی و صاحبان اندیشه های بلند، پرچم جنبش مطالباتی خود را در برابر مناسبات سرمایه سالار حاکم بر جهان به اهتزاز در می آورند. آنها بار دیگر با تظاهرات گسترده ی خود در سرتاسر دنیا، اعتراض خود را به نابرابری و تبعیض، فقر و گرسنگی، ریاضت کشی اقتصادی و سرکوب سیاسی، جنگ و خشونت و تمامی مصائب و نابسامانی های نظام سرمایه داری اعلام می دارند و فریاد آزادی خواهی و برابری طلبی را رسا و رساتر می کنند.

کارگران! هم طبقه ای ها!
پس از گذشت ١٢٨ سال از کشتار کارگران در شهر شیکاگو و خواست ها و مطالبات انسانی و برحق آنان، امسال نیز در شرایطی به استقبال اول ماه مه می رویم که نظام سرمایه داری هم چنان در چهار گوشه جهان شرایط زندگی را برای طبقه کارگر و بخش های وسیعی از بشریت امروز سخت و سخت تر کرده است. تشدید بیش از پیش تضاد طبقاتی و افزایش درآمد و ثروت اقلیتی از سرمایه داران و صاحبان قدرت و مُکنت و متقابلاً استثمار و بهره کشی اکثریت عظیمی از جامعه، خود نمایشی از چهره عریان و آشکار بربریت و توحشی است که نظام گندیده و متعفن سرمایه داری، برای اکثریت قریب به اتفاق بشریت، به ویژه در ربع آخر قرن بیستم و قرن بیست و یکم به ارمغان آورده است. تا آن جا که بر طبق آخرین آمارها، در شرایطی که بیش از یک میلیارد نفر از مردم جهان در زیر خط فقر امرار معاش می کنند، دارایی تنها ٦٧ تن از ثروتمندان جهان، معادل دارایی نیمی از فقرای کره زمین است.
بدون تردید وجود چنین فاصله های عظیم طبقاتی، خود، نتیجه استمرار مناسبات نابرابر و پوسیده سرمایه داری و به تبع آن سیاست های استثمارگرانه و ظالمانه ی حاکم بر دنیا است، که امروزه، به ویژه از طریق توصیه های نئولیبرالی صندوق بین المللی پول و بانک جهانی، به دولت ها دیکته شده و از این طریق به خورد مردم کارگر و استثمار شده ی جهان داده می شوند. توصیه هایی که از دولت ها می خواهد تا بار سنگین بحران های اقتصادی و اجتماعی ناشی از تناقضات ذاتی این نظام و پیامدهای ویرانگر و ضدکارگری آن را با حذف سوبسیدها و کاهش هزینه های عمومی، بر دوش کارگران و اکثریت مردم به جان آمده و زحمتکش جامعه بگذارد.
در یک چنین مناسبات و البته در سایه ی یک چنین سیاست ها و توصیه هایی است که به ویژه در اوضاع و احوال کنونی جهان، از یک سو روزانه و ساعت به ساعت، بر دارایی ها و ثروت بی حساب و نجومی سرمایه داران افزوده می شود واز دیگرسو، فقرا (همه ی آنان که کار می کنند و با کار و تولید خود به کره ی خاکی و هر آنچه در اوست جان و هستی می بخشند) هر روز فقیرتر و بی چیز تر شده و به خانه خرابی و فقر مطلق کشانده می شوند. همچنین در پی اِعمال یک چنین سیاست هایی است که امروزه جنگ های قومی ـ مذهبی و تخاصمات منطقه ای و انواع فجایع انسانی ناشی از آن ها، همچون خرید و فروش مواد مخدر و گسترش اعتیاد و فحشاء، قاچاق انسان، کشتار کارگران در محیط های کار و نابودی محیط زیست و انواع مصائب و ناfسامانی های اجتماعی و در یک کلام برده داری مدرن، به جزء جدائی ناپذیر جهان پیرامونی تبدیل شده است!

کارگران! انسان های آزادی خواه و عدالت طلب!
امسال در حالی به استقبال روز جهانی کارگر می رویم که کارگران در ایران با یکی از ارزان ترین دستمزدهای موجود و متداول در جهان، امرار معاش می کنند. معنای تعیین حداقل دستمزد کارگران به میزان ٦٠٩٠٠٠ هزار تومان، در دنیای واقعی این است که تک تک آحاد کارگران باید به اشکال مختلف برای جبران مافات و کمبودهای عدیده ی زندگی، تن به اضافه کاری بدهند تا شاید بتوانند در مقابله با غول گرانی و تورم ایستاده گی نموده و به زندگی خود و خانواده های شان تنها دوام و بقا بخشند. مضاف بر این که به تعویق افتادن دستمزدها، بیکارسازی و اخراج کارگران، مرگ های فجیع و ناگوار در مراکز و محیط های کار و همراه با آن تهدید و احضار و دستگیری و زندانی کردن کارگران توسط سرمایه داران و عوامل آن ها در مراکز و دستگاه های سرکوب، امروزه به رویه ای مرسوم در جامعه تبدیل شده است.
علاوه بر این سرمایه داران از تمامی ظرفیت های قانونی و فرا قانونی برای تحمیل انواع بی حقوقی و ستم به طبقه کارگر ایران بهره می برند. اما کارگران از حق اعتصاب و حق ایجاد تشکل های مستقل و متکی به خود کارگران و حتی حق بیان آزادانه نظرات و باورهای خود محروم می باشند. کارگران و فعالان کارگری همچنین از اعلام نظر در باره سیاست های اقتصادی دولت منع می شوند تا سرمایه داری بتواند روند انباشت سرمایه را به قیمت فقر و فلاکت خیل عظیم مزد بگیران تحت ستم و استثمار جامعه ادامه دهد. کارگران همچنین از برگزاری راهپیمائی ها و مراسم آزادانه و مستقل روز جهانی کارگر، برای اعلام خواست ها و مطالبات خویش نیز، محروم هستند و تنها حق دارند که در مراسم های فرمایشی دولتی و کارفرمایی شرکت کنند. در سال های اخیر بسیاری از کارگران و فعالین کارگری را صرفاً به خاطر دفاع از بدیهی ترین حقوق و مطالبات کارگران، از جمله به خاطر شرکت در مراسم های مستقل این روز و طرح خواست ها و مطالبات طبقاتی طبقه کارگر در اول ماه مه، دستگیر و روانه ی زندان ها کرده اند و به شلاق، تبعید و حبس هایی طولانی مدت محکوم نموده اند.
ناگفته پیداست که کارگران بهیچوجه نمی توانند و نباید در قبال این همه ستم و بی حقوقی ساکت بنشینند و تنها شاهد و ناظر خاموش و "سر به راه" وقایع و اتفاقات پیرامونی باشند. کارگری را که بر اثر حرص و ولع سیری ناپذیر سرمایه و سودجویی بی حد و حصر مشتی سرمایه دار به روز سیاه نشسته است، نمی توان صرفن با حربه ی تهدید و ارعاب و سرکوب و زندان، بر سر جای خود نشاند و وادار به سکوت کرد. کارگران قطعاً در مقابل این بی عدالتی ها و تعرضات ساکت نخواهند نشست. همان گونه که تاکنون ساکت ننشسته اند. آنان بارها و بارها اعتراض خود را نسبت به شرایط سخت و ذلت بار زندگی نشان داده و همواره به دفاع از حقانیت راه خویش و حرمت آن برخاسته اند. اگر چه هر گونه اعتراض و حق طلبی آنان همواره با تهدید و بازداشت و زندان پاسخ گرفته است.
ما كارگران دیگر در مقابل این وضعیت ضد انسانی و فلاکت بار و گسترش لحظه به لحظه عمق و دامنه آن سكوت نخواهیم كرد و اجازه نخواهیم داد که بیش از این ما را به بازی بگیرند و حق حیات و هستی ما را به تباهی بكشانند. از نظر ما تداوم وضعیت موجود، سوق دادن زندگی و معیشت میلیونها کارگر و خانواده هایشان از خط فقر به خط مرگ است. ما تعرض به زندگی و معیشت خود را بر نخواهیم تافت و متحد و یکپارچه در مقابل فقر و فلاکت و بی حقوقی تحمیل شده بر ما و خانواده هایمان ایستادگی خواهیم کرد. ما تولید كنندگان اصلی ثروت و نعمت در جامعه هستیم. داشتن یك زندگی انسانی، مطابق با بالاترین استانداردهای حیات بشر امروز، حق مسلم و خدشه ناپذیر ماست. ما برای تحقق این امر خطیر، تلاش خواهیم کرد تا تمامی موانع پیش ِ روی را، با اتكا به مبارزه و قدرت ِ اتحاد و همبستگی مان و همچنین برپایی تشكل های مستقل و طبقاتی، از سر راه برداریم. باید به وضعیت موجود خاتمه داده شود. ما کارگران دیگر تحمل اینهمه بی حقوقی و بی حرمتی به زندگی و معیشت خویش را نداریم. ما اعلام می کنیم که متحد و یکپارچه در مقابل آن ایستادگی خواهیم کرد.
ما ضمن محکوم کردن هر گونه تهاجم به مراسم های اول ماه مه و تاکید بر لزوم تشكل یابی، کسب آگاهی های طبقاتی و نیروی سازمانیافته و متشکل كارگران، یادآوری می کنیم که : به باور اعضا و فعالین این تشکل ها، رهایی از منجلاب گندیده و متعفن سرمایه داری به عنوان علت العلل همه ی نابسامانی ها و سیه روزی های طبقه کارگر و توده های تحت ستم و استثمار مردم، فقط و فقط از راه الغای کامل نظام سلطه و استثمار سرمایه متحقق خواهد شد و بس. اما تا آن زمان و از جمله در راستای تحقق این امر خطیر، کارگران و فعالین کارگری متشکل در این کمیته ها، به سهم خود، برای پیگیری خواست ها و مطالبات زیر و به کرسی نشاندن آن ها در حد توان تلاش و مبارزه خواهند کرد:
١ــ در حالی كه میزان تورم اعلام شده در سال ٩٢ توسط نهادهای رسمی دولتی (بانک مرکزی و مرکز آمار ایران) رقمی معادل ٦/٣٦ درصد و خط فقر اعلام شده از طریق همان نهادها، ماهانه رقمی معادل دو میلیون تومان را نشان می دهند، به اصطلاح "شورای عالی کار" معلوم نیست که بر چه اساسی و با کدام معیار منطقی و قانونی، حداقل دستمزد کارگران را در سطح تورم ٢۵ درصدی و میزان آن را ششصد ونه هزار تومان تعیین و اعلام نموده است؟ از جنبه های ضد کارگری و ضدانسانی این اقدام "شورای عالی کار" هم که بگذریم، این عمل حتی با قوانین مصوب و مورد پذیرش خود حکومت (ماده 41 قانون کار جمهوری اسلامی) نیز خوانایی و مطابقت ندارد! واقعیت این است که این اقدام ضدکارگری "شورای عالی کار" همانا تحمیل مرگ تدریجی برمیلیون ها کارگر و خانواده كارگری و در واقع توهین به مقام و منزلت کارگران است. با توجه به نرخ واقعی تورم و گرانی افسارگسیخته و سرسام آور کالاها و خدمات و انتظار صعود آن به سطوحی بالا تر از میزان موجود، تعیین این مقدار دستمزد برای کارگران (٦٠٩٠٠٠ هزار تومان، برای سال ٩٣) حتی کفاف مخارج چند روز کارگر و مزدبگیران تحت ستم و استثمار را هم نمی دهد. بر این اساس ما کارگران ضمن رد شیوه "سه جانبه گرایی ِ"تعیین حداقل دستمزد، توسط یک نهاد سرمایه داری ("شورای عالی كار") خواهان انحلال این به اصطلاح "شورا" و اعتراض و مبارزه متشکل و سازمانیافته ی كارگران برای افزایش دستمزدها از طریق دخالت نمایندگان منتخب و واقعی کارگران، با توجه به نرخ واقعی تورم و سطح معیشت متعارف و معمول زندگی، حتی در همین نظام ها و جوامع (نظام ها و جوامع سرمایه داری) هستیم.
٢ــ برپایی تشكل های مستقل كارگری و حق اعتراض و اعتصاب، تجمع، تحصن و راهپیمایی و حق آزادی بیان، طبع و نشر و سایر حقوق سیاسی و اجتماعی، امروزه جزئی از حقوق مسلم و خدشه ناپذیر کارگران و همه ی آحاد مردم در سرتاسر دنیاست. ما کارگران خواهان برخورداری از تمامی این حقوق و مطالبات بوده و برای دستیابی به آن ها تلاش و مبارزه خواهیم کرد.
٣ــ دستمزدهای معوقه ی كارگران و خسارت های ناشی از آن باید فوراً و بدون هیچ عذر و بهانه ای به کارگران پرداخت شوند. عدم پرداخت دستمزدهای معوقه ی کارگران در واقع جُرم آشکاری است که می بایست مورد پیگرد قضائی قرار گیرد. چنین دستمزدهایی باید همراه با خسارت های ناشی از آن، تماماً به کارگران پرداخت شوند.
۴ــ ما خواهان لغو قراردادهای موقت و سفید امضاء و حذف شركت های واسطه ای و پیمانكاری، كه نتیجه مستقیم و بلافصل آن عدم امنیت شغلی کارگران و تمکین در قبال انواع ستمگری و بی حقوقی است، از محیط ها و شرایط کار کارگران هستیم. برهمین اساس، ما به سهم خود از كارگران شركت های پیمانكاری و كارگرانی كه با قراردادهای موقت مشغول به كارهستند می خواهیم که با ایجاد تشكل های مستقل و مرتبط با مسئله مورد نظر، دربرابر این وضعیت و این بی عدالتی بیّن و آشکار دست به اعتراض و مبارزه زده و عوامل سرمایه را مجبور به لغو این نوع قرار دادهای ذلت بار نمایند.
۵ــ اخراج و بیکارسازی کارگران توسط سرمایه داران در واقع یکی از راه های انداختن بار بحران سرمایه، بر دوش های کارگران و کسب سودهای نجومی و افسانه ایست. ماخواهان اقدامات دسته جمعی و متحد همه ی بخش های كارگری، علیه موج بیكارسازی و اخراج کارگران و مزدبگیران تحت ستم و استثمار و در همین رابطه پرداخت بیمه ی بیکاری مکفی، تا زمان اشتغال به کار مجدد این کارگران بر سر کار می باشیم.
٦ــ ما کارگران خواهان لغو هر نوع حکم اعدام و قطع فوری و بدون قید و شرط هرگونه اِعمال فشار نسبت به کارگران و فعالان کارگری، و همین طور، فعالان دیگر جنبش های اجتماعی و به طور مشخص قطع ِ تعقیب، تهدید، احضارهای مکرر کارگران و فعالان کارگری و بازداشت و زندانی کردن آن ها می باشیم. ما همچنین خواهان آزادی فوری و بدون قید و شرط همه ی کارگران زندانی ازجمله: رضا شهابی، شاهرخ زمانی، محمد جراحی، رسول بوداغی، بهنام ابراهیم زاده، محمد مولانایی، یوسف آبخرابات، واحد سیده و تمامی کارگران زندانی و زندانیان سیاسی و عقیدتی و همراه با آن، لغو احکام صادره علیه فعالان کارگری و فعالان سایر جنبش های اجتماعی و توقف پیگردهای امنیتی و قضایی، نسبت به آنان هستیم.
٧ــ ما کارگران خواهان اختصاص انواع بیمه های تأمین اجتماعی، از جمله بیمه های بازنشستگی و بیکاری و ... برای اکثریت قریب به اتفاق توده کارگران، به ویژه كارگران اخراجی و افراد آماده به كار، زنان خانه دار، كارگران از كار افتاده و دیگر آحاد جامعه هستیم. به باور ما، استفاده از مزایای بیمه های تأمین اجتماعی و دیگر امکانات آموزشی، بهداشتی و درمانی رایگان امروزه جزء حقوق مسلم و خدشه ناپذیر کارگران و عموم مردم زحمتکش و تحت ستم جامعه در بسیاری از کشورها به شمار می آید و پرداخت آن به عموم مردم کارگر نیز در ردیف پاسخ گویی به نیازها و ضروریات اولیه و مسلم هر جامعه ای است. بیمه های تأمین اجتماعی اگر می خواهد که به نحو مطلوبی از آن استفاده شود می بایست که به دست نمایندگان منتخب و واقعی خود کارگران و آحاد مردم زحمتکش جامعه اداره شود.
٨ــ ما خواهان برخورداری تمامی بازنشستگان از یك زندگی مرفه و بدون دغدغه اقتصادی هستیم و هرگونه تبعیض در پرداخت مستمری بازنشستگان را قویاً محكوم می كنیم.
٩ــ كارگران باید در محل كار خود از استانداردهای مربوط به ایمنی و بهداشت كار برخوردار باشند. به علاوه کلیه قوانین و استانداردهای جهانی مربوط به مشاغل سخت و زیان آور باید بدون قید و شرط و هرگونه عذر و بهانه ای، در مورد کارگران به مرحلۀ اجرا گذاشته شوند.
١٠ــ ما ضمن تأکید بر اتحاد و همبستگی بخش های مختلف طبقه کارگر و اعلام حمایت قاطعانه از مطالبات معلمان و پرستاران و سایر اقشار و بخش های این طبقه، از مبارزات عدالت طلبانه و برحق آنان جهت احقاق حقوق مسلم شان دفاع نموده و در حد توان برای دستیابی به آن حقوق و مطالبات، تلاش و مبارزه خواهیم کرد. ما همچنین پشتیبانی خود را از تمامی جنبش های آزادی خواهانه و برابری طلب، همچون جنبش دانشجویی و جنبش زنان و حق تشكل یابی آنان اعلام می داریم و دستگیری، محاكمه و به زندان افكندن فعالین این جنبش ها را قویاً محكوم می كنیم.
١١ــ ما خواهان برابری کامل حقوق زنان و مردان در تمامی شئونات زندگی اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، فرهنگی و خانوادگی، و محو كلیه قوانین تبعیض آمیز علیه آنان می باشیم. اعضا و فعالان تشکل های امضا کننده ی زیر، خود را در مبارزه زنان برای رسیدن به حقوق کامل شان با مردان، سهیم و ذینفع دانسته و از تمامی کارگران و توده های مردم عدالت طلب و آزادیخواه جامعه می خواهند که برای تحقق این امر خطیر و به کرسی نشاندن تمامی خواست ها و مطالبات ویژه ی زنان، به عنوان نیمی از جامعه، از هر طریق ممکن دست به فعالیت و مبارزه بزنند.
١٢ــ پدیده کودکان کار به شکل غیر قابل تصوری در حال گسترش است. نظام سرمایه داری با هدف پایین نگه داشتن سطح دستمزدهای کارگران جهت استثمار هرچه فزاینده تر آنان و از این طریق سوداندوزی بیش تر و بیش تر، تحت عناوین و بهانه های مختلف، این پدیده (کار کودکان) را در سرتاسر دنیا گسترش می دهد. کار کودکان باید ممنوع شود و هر طرحی برای رسمیت بخشیدن این پدیده، تحت هرعنوان و بهانه ای می بایست محکوم گردد. همه ی كودكان باید جدای ازموقعیت اقتصادی و اجتماعی والدین و نوع جنسیت و وابستگی های ملی و ن‍‍ژادی و مذهبی، از امكانات آموزشی، رفاهی و بهداشتی رایگان و یكسانی برخوردار باشند.
١٣ــ ما کارگران بخشی از طبقه كارگر جهانی هستیم و به سهم خود از حقوق و حرمت انسانی همه ی کارگران و بشریت عدالت طلب و آزادی خواه دفاع می کنیم. ما با اخراج و تحمیل انواع ستم و بی حقوقی نسبت به كارگران ِ ملیت های مختلف و به طور مشخص کارگران مهاجر افغانی مخالفیم و آن را اکیداً محكوم می كنیم. كارگران مهاجر افغان در ایران، تحت شرایط بسیار سخت و تأسف باری زندگی می كنند و از ابتدائی ترین حقوق و مطالبات انسانی خویش محرومند. ما ضمن محكوم كردن هر گونه ستم و تبعیض نسبت به این کارگران، خواهان برخورداری تمامی کارگران مهاجر، با هر ملیتی، از حقوق کامل شهروندی با مردم ایران و رعایت حرمت آنان می باشیم.
١۴ــ ما ضمن قدردانی از تمامی حمایت های کارگری بین المللی از مبارزات كارگران در ایران و حمایت قاطعانه از اعتراضات و خواسته های كارگران و توده های مردم به جان آمده در دیگر کشورهای جهان، خود را متحد طبقاتی تمامی بخش های طبقه کارگر و مبارزات برحق و برابری طلبانه آنان در سرتاسر دنیا دانسته و به ویژه در این روز بزرگ و تاریخی، بیش از هر زمان دیگر بر همبستگی بین المللی طبقه كارگر برای رهایی از مشقات نظام سرمایه داری تاكید می كنیم . ما در عین حال خواستار تقویت سازمانیابی و مبارزات هدفمند و با برنامه ی كارگران در سرتاسر جهان می باشیم.
ما همچنین معتقدیم که طبقه کارگر ایران می تواند در روز اول ماه مه ضمن استفاده از تمامی اشکال مبارزه و اعتراض بالاخص اعتراضات خیابانی در مقابل نهادهای سرمایه عدم تمکین به وضع موجود را فریاد کند.
١۵ــ اول ماه مه باید تعطیل رسمی اعلام شده و در تقویم رسمی كشور گنجانده شود. ما خواهان لغو هرگونه محدودیت در برگزاری مراسم این روز جهانی هستیم.