فرا رسیدن روز جهانی کارگر را به طبقه ی کارگر و مبارزین راه آزادی و برابری تبریک و شادباش میگوئیم! در روز جهانی کارگر، پرچم سوسیالیسم و کیفرخواست کارگران یعنی پرچم انقلاب ضد کاپیتالیستی مارکس را به اهتراز در می آوریم! در اول مه، یکبار دیگر روی تعهد خود برای پایان دادن به نظام بردگی مزدی و ضد انسانی سرمایه داری، و پیکار برای تحقق یک جامعه ی آزاد، برابر، مرفه و شورایی و سوسیالیستی پای خواهیم فشرد!
تمامی اشکال نظام سرمايه دارى، اعم از دمکراتیک، ملی، مذهبی، فاشیستی، و غیره مسبب و عامل بقاء کليه ی مصائب گريبانگير انسان امروز است. استثمار، فقر و گرسنگی، بيکارى، محروميت، تبعيض و نابرابرى، بى مسکنى، ناامنى اقتصادى، اختناق و سرکوب سياسى، جهل و خرافه و عقب ماندگى فرهنگى، فساد و جنايت، و جنگ و کشتار همه و همه محصولات گريز ناپذير اين نظامند. سخنگويان بورژوازى در انکار اين حقيقت ادعا ميکنند که اين مصائب را سرمايه دارى ابداع نکرده است و تمامی اينها مقدم بر سرمايه دارى وجود داشته اند. به عبارت دیگر، اظهار می دارند که این رنج ها کمابيش قدمتی به قدمت تاریخ جوامع بشرى دارند. آنچه در اين ميان پرده پوشى ميشود اين است که همه ی اين دردها و محروميت ها در جوامع بورژوایی، محتوا و معناى جديدى متناسب با نيازهاى جهان سرمايه دارى يافته اند و هر روز از نو در متن سرمايه دارى مدرن امروز به عنوان اجزاء لايتجزاى اين نظام تولید و باز توليد ميشوند. آری، منشاء این آلام در قرن حاضر و در این جهان وارونه، محصول اقتصاد و اخلاقيات قرون وسطى یا پیش از آن نيست بلکه محصول مناسبات استثمارگرایانه ی سرمایه داری است. سیه روزی و فلاکتی که سهم جمعیت کثیری از انسانها در دنیای امروز است، حاصل برآورده شدن نيازها و ملزومات این نظام حاکم بر جهان می باشد. نیازها و ملزوماتی که در خدمت تأمین منافع طبقات فرادست میباشند.
از اینرو روز جهانی کارگر، روز اعتراض جهانی به کلیه ی مصائبی است که سرمایه داران و دولت های سرمایه داری برای بشریت ساخته اند. سیستم سیاسی - اقتصادی مسلط در این عصر علیه سعادت، امنیت، رفاه و آزادی شهروندان و آرمانهای انسانی عمل میکند. آنان این اعمال غیر انسانی سیستم را همواره با بهانه هایی از قبیل حفظ امنیت، دفاع از “کشور و میهن “، دفاع از “ملت و خاک و زبان”، دفاع از “فرهنگ و دین و نژاد”، وغیره، توجیه کرده اند. آنها میخواهند واقعیت جنایتکارانه ی این نظام طبقاتی و بردگی مزدی را که بانی مرگ و میر هر روزه ی انسانها و تهدیدی جدی برای حیات کل این کره خاکی است، پنهان کنند!
در ایران تحت حاکمیت رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی هم نه تنها شاهد چهره ی کریه و ضد انسانی نظام سرمایه داری هستیم، بلکه با یک رژیم قرون وسطایی به غایت ضد کارگر، ضد زن، ضد آزادی، و آدمکش نیز رو به رو هستیم. رژیم سرمایه داری ای که هر ساله دستمزدهای چندین مرتبه زیر خط فقر را با زورگویی به طبقه ی کارگر که از داشتن حق تشکل، تحزب، اعتصاب و اعتراض محرومند، تحمیل میکند. سرنگونی و نابودی فوری این رژیم نه تنها وظیفه ی کارگران و سوسیالیست ها و کمونیست ها میباشد، بلکه امر هر انسان آزادیخواه و انقلابی ای نیز هست.
برعکس ادعاهای پوچ پوزیسیون و اپوزیسیون بورژوایی طرفدار غرب، هرگز نمیتوان با زبان خوش و یا صرفاً از راه “خشونت پرهیزی” ،”مبارزه ی مدنی” ،”رفراندوم” ، ” تجمعات خیابانی” ، و غیره این حکومت وحشی سرمایه داری - اسلامی تا دندان مسلح و تروریست را از سر راه برداشت. واقعیت این است که کارگران و سوسیالیست ها و کمونیست ها تنها با قدرت متشکل و سازمانیافته ی طبقاتی خود و قهر انقلابی قادر به سرنگونی کلیت آن و جمع کردن بساط جهل و جنایت در کشور هستند.
در ایندوره ی حساس شایسته است تا با چشمان باز به حقایق تلخ و کمبودهای جنبشمان بنگریم و از آن درس بگیریم. باید بیش از هر زمانی به مصاف پوپولیسم و دنباله روی چپ بورژوا و خرده بورژوای ناسیونالیست و رفرمیست برویم چراکه اینان به اندازه ی خود رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی مانع سر راه پیشروی جنبش طبقاتی و سوسیالیستی و دستیابی به آزادی و برابری اند!
در دوره ی کنونی که شاهد خیزش انقلابی و گسترده ی کارگران و توده های ستمدیده ایم. چنانچه بر بستر تحولات سیاسی جاری نتوانیم پرچم کارگری-شورایی و کمونیستی خود را به آلترناتیو پیروزی بر جمهوی اسلامی تبدیل نمایم و نتوانیم جامعه را حول آن گرد بیاوریم، شکست خواهیم خورد. واقعیت این است که جنبش ما از یکسو از جانب یک رژیم بورژوا - اسلامی تماماً ضد کارگری سرکوب میشود، و از سوی دیگر از طرف جریان اولترا راست (بورژوا - شوونیست - سلطنت طلب) و همچنین دیگر جریانات بورژوایی مانند “اتحاد جمهوری خواهان” ، “ملی گرایان”، و امثالهم که در قدرت گیری فاشیسم جمهوی اسلامی نقشی ضد انقلابی و مخربی ایفا کردند، تهدید میشود. بنا بر این، جنبش ما باید برای شکست دادن نقشه ها و ترفندهای آنان همزمان در دو جبهه بجنگد.
بدون شک، سال ١٤٠٢ میتواند سال بسیار سرنوشت سازی برای طبقه ی کارگر و مردم آزادیخواه و مبارز باشد. با در نظر گرفتن شرایط نسبتاً مساعد مبارزه ی طبقاتی در این مقطع که ناشی از خیزش چند ماه گذشته و شروع اعتصابات گسترده و امید بخش کارگران نفت و پتروشیمی در این هفته است، بایستی گام های بلندی علیه رژیم سرمایه داری حاکم و پوزیسیون و اپوزسیون بورژوایی و خرده بورژوایی آن برداشته شوند. مطالبات رادیکال ما در روز جهانی کارگر راه را برای تعرض کل جامعه بیشتر فراهم خواهد کرد. از این روی، ما بر این مطالبات در روز جهانی کارگر تاکید میکنیم:

اعلام حمایت کل طبقه از اعتصاب کارگران پروژه ای نفت و گاز و پتروشیمی ها، و ضرورت پیوستن به کارگران اعتصابی با دست کشیدن از کار و راه اندازی اعتصاب در مراکز مهم تولیدی و خدماتی کشور. طرح خواست افزایش فوری حداقل دستمزد سال ١٤٠٢ به ٢۵- ٣٠ میلیون تومان و تلاش متحدانه به منظور لغو مصوبه ی دولت و شورایعالی کار در این رابطه! پرداخت به موقع دستمزدهای کارگر ان. توقف فوری اخراج و بیکارسازی ها. پرداخت بیمه ی بیکاری برای همه ی افراد بیکار و آماده بکار.
دستمزد برابر در ازای کار برابر برای زنان. پایان دادن به تبعیض و رفتار غیر انسانی با کارگران مهاجر. آزادی زندانیان سیاسی و کارگران و فعالین کارگری و معلیمن بازداشت شده. توقف فضای سرکوب و امنیتی در مراکز کار و تولید. برخورداری کارگران از حق بدون قید و شرط تشکل و اعتصاب و تحزب. لغو فوری کار کودکان. افزایش فوری حقوق باز نشستگان. تعطیلی رسمی در روز جهانی کارگر. پایان دادن به پوشش و حجاب اجباری. لغو مجازات شنیع اعدام. برابری کامل زن و مرد در همه ی عرصه های اقتصادی، سیاسی، اجتماعی، و …

همچنین لازم است ضمن طرح خواست های مذکور در روز جهانی کارگر، در راس اعتراض علیه حملات شیمایی رژیم به مدارس دخترانه قرار گیریم. بی گمان این مطالبات بر حق با اتحاد و همبستگی امان در ابعاد میلیونی و با بهره گیری از سنتهای اعتراضی و مبارزاتی کارگری و کاربست راهکارهای درست، و نیز جلب حمایت عملی اکثریت جامعه، تحقق خواهند یافت.
در خاتمه این نکته را یادآور میشویم که هدف تاکتیکی و بلاوسطه ی ما در این مبارزه، شکستن صفوف دشمنان طبقاتی امان است. طرح این دست از مطالبات به معنای توقف در ایستگاه رفرمیستها و سندیکالیستها، و یا صرفاً طرح مطالبات “رادیکال” روی کاغذ نیست. هدف غایی ما، تدارک و سازماندهی انقلاب کارگری و رسیدن به یک حکومت شورایی و سوسیالیستی است.
کمیته ی تدارک کنفرانس مشترک، طبقه ی کارگر ایران و صف مبارزین راه آزادی وسوسیالیسم را فرامیخواند تا متحد و یکپارچه به استقبال روز جهانی کارگر در مراکز گوناگون کارگری و میادین شهرهای مختلف ایران بروند. مضاف بر این، ما همه ی انسان های آزادیخواه و برابری طلب جامعه را فرامیخوانیم تا در برنامه های روز ١١ اردیبهشت شرکت فعالی داشته باشند!

مرگ بر نظام سرمایه داری!

مرگ بر جمهوری اسلامی!

زنده باد اول مه، روز جهانی کارگر!

زنده باد حکومت شورایی کارگران و زحمتکشان!

زنده باد سوسیالیسم!