به اول ماه مه، روز اعلام همبستگی جهانی کارگران و مزدبگیران نزدیک میشویم، روزی که میتوانیم قدرت یکپارچه خود را هر چه بهتر به نمایش بگذاریم.
طی یکسال گذشته روند به بن بست رسیدن شرایط اقتصادی، سیاسی، اجتماعی دچار چنان شتابی شده است که حتی خوش بین ترین و معتقدترین بخش از سران اقتصادی و سیاسی جامعه ایران نیز به خطر قریب الوقوع فروپاشی ساختار کنونی در صورت ادامه این روند اذعان دارند. شرایط به غایت وخیم تحمیل شده به زندگی کارگران و مزدبگیران هر روز ابعاد فاجعه بارتری به خود می گیرد، افزایش صد در صدی قیمت مایحتاج زندگی، از اجاره مسکن گرفته تا مواد غذایی و بهداشتی تا هزینه های سرسام آور بیمارستان و درمان و همچنین تحمیل دستمزد چندین برابر زیر خط فقر، کارگران ومزدبگیران را در شرایط بسیار دشواری قرار داده است.از سوی دیگر شرایط نا امن کار که سالیانه هزاران نفر را به قتل میرساند، قراردادهای موقت و نا امنی شغلی و وجود میلیونها کارگر بیکار، کارگران را در موقعیتی قرار داده است که به ظاهر چاره ای جز قناعت و سکوت در برابر این شرایط را ندارند.
دستمزد تصویب شده توسط مقامات دولتی و شرکایشان در تشکل های دست ساز دولتی حتی کفاف پول توجیبی فرزندان کارگران را نمی دهد. مقامات و دست اندرکاران دولتی خط فقر را سه میلیون تومان اعلام می کنند اما حداقل دستمزد سال ۹۴را تنها۷۱۲ هزار تومان به تصویب می رسانند.
با وجود چنین تعرض عنان گسیخته ای به زندگی و معیشت مزدبگیران، مبارزه کارگران برای بهبود سطح معاش و زندگی نه تنها فروکش نکرده بلکه در سال گذشته با اقدامات گسترده کارگران وارد مراحل تازه ای شده است. جمع آ وری طومار ۴۰ هزار نفری برای افزایش دستمزدها، اعتراض و اعتصاب کارگران پارس خودرو و ایران خودرو، تجمع و اعتراض کارگران لوله نورد صفای ساوه و دهها تحمع کارگری در مقابل مراکز دولتی در تهران و شهرستانها، اعتصاب و تجمع پرستاران، تجمعات سراسری معلمان در چند دوره متوالی در ماههای گذشته که همچنان ادامه دارد، اعتراض و اجتماعات بازنشستگان و صدها اعتراض به شرایط وخیم زندگی نشاندهنده موقعیت تعرضی جنبش کارگری است.
این تعرض همه جانبه به حکومت سرمایه داران دستاوردهای مهمی را برای طبقه کارگر و مزدبگیران جامعه داشته است افزایش کارانه و اکورد و پاداش تولید و پاداش سالیانه، پرداخت بخشی از دستمزدهای معوقه پس از هر اعتراض و اعتصاب و مطالبه همیشگی آزادی کارگران و فعالین کارگری ، توقف موقت یا دائمی روند خصوصی سازیها و بازنگری در قراردهای موقت در بخش هائی از صنعت پتروشیمی از دستاوردهای مهم این دوره جنبش کارگری است. وجود این سطح از ایستادگی و تعرض به حکومت سرمایه داران توسط کارگران مراکز تولیدی و خدماتی، پرستاران ، معلمان و بازنشستگان در سال گذشته نشان می دهد که فعالین کارگری با اقدامات هماهنگ و سراسری خود قادرند تا در شرایط کنونی توده هر چه گسترده تری از کارگران و مزدبگیران را درتقابل با وضعیت معیشتی و اجتماعی تحمیل شده بر جامعه، به حرکت درآورند.
فعالین و کارگران سازمانده امسال میتوانند در هماهنگی با سایر بخش های مزدبگیرا ن، مانند معلمان و پرستاران، در اول ماه مه بخش های معترض هر چه وسیعتری را سازماندهی کنند. مسلما طرح مطالبات معین همه گروههای مزدبگیران نظیر آزادی فعالین کارگری و معلمان زندانی، افزایش حداقل دستمزدها به سه میلیون تومان، آزادی تشکل و اعتصاب و… در این همبستگی اعتراضی نقش مهمی را ایفا میکند. هماهنگی و برنامه مشترک تشکلهای فعالین کارگری برای روز کارگر، قدم نخست برای برگزاری هر چه گسترده تر اول ماه مه امسال خواهد بود.
با توجه به فضای اعتراضی حاکم بر جنبش کارگری، ۱۱ اردیبهشت امسال میتواند به خوبی نشاندهنده وزن اجتماعی طبقه کارگر و فعالین کارگری در پایان دادن به شرایط ناگوار کنونی باشد.
کارزار پشتیبانی از کارگران ایران از همه کارگران سازمانده و فعالین کارگری و معلمان میخواهد تا در عملی مشترک اول ماه مه امسال را به روز اعتراض و همبستگی هرچه گسترده تر مزدبگیران تبدیل نمایند.

زنده باد اول مه روز همبستگی جهانی کارگران

فروردین ۹۴

«کارزار پشتیبانی از کارگران ایران»