بر اساس گزارشات روزنامه ها
نخستین انتشار: سخنرانی ١: «ایزوستیا» (Izvestia) شمارۀ ٩٣، ٣ مه، ١٩١٩.
سخنرانی های ٢ و ٣ در«وچرنيه ایزوستیا» (Vecherniye Izvestia،Moskovskogo Sovieta)، شماره ٢٣٠، ١٩١٩.
منبع: مجموعه آثار لنین، چاپ چهارم به انگلیسی، انتشارات «پروگرس»، مسکو، ١٩٧٢، جلد ٩، صفحات ٣٣١-٣٢٨.
ترجمه از انگلیسی به فارسی: مراد شیرین
سخنرانی اوّل:
حضور لنین در میان تظاهرکنندگان، با تحسین و استقبال طولانی حاضرین رو به رو شد. لنین، پس از تبریک به پرولتاريای مسکو و جهان، جشن اوّل ماه مه سال گذشته را با جشن امسال مقایسه نمود. او گفت که در طول سال جاری، اوضاع سیاسی به طور قابل ملاحظه ای به نفع قدرت شورايی تغییر يافته است. در اوّل ماه مه سال پيش، [شوراها] از سوی امپریالیزم آلمان، که اکنون شکست خورده و متفرق شده است، تهدید شده بود.
شرایطی که در آن جشنوارۀ پرولتری جشن گرفته می شود، در کشورهای دیگر نيز تغییر کرده است. کارگران در همۀ کشورها راه مبارزه با امپریالیزم را اتخاذ می کنند. طبقۀ کارگرِ رها شده، نه تنها در روسیۀ شوروی، بلکه هم چنين در مجارستان شورايی، و «بایرن» شورايی [استانی در جنوب آلمان] پيروزمندانه جشنوارۀ خود را برگزار می کند.
لنین افزود: "و ما می توانیم یقیناً بگوييم که نه تنها در مسکوی سرخ، در پتروگرادِ سرخ و در «بوداپست»، بلکه در تمامی مراکز بزرگ پرولتری، کارگران امروز فقط برای هوا خوردن به خیابان ها نيامده اند، بلکه برای نشان دادن قدرت خود به خیابان ها آمده اند و از قدرت شورايی و پیروزی ِ زودهنگام پرولتاريا صحبت می کنند."
در ادامه لنين به مسألۀ مقابله با تهدیدات امپریالیزم انگليس-فرانسه پرداخت، و گفت با توجّه به این که امپریالیست های انگليس-فرانسه مجبور به کناره گيری از میدان جنگِ اوکراین شده اند، جایی که در آن واحدهای کوچک شورشیان عمل می کردند، آنان قطعاً قادر به مقاومت در برابر نیروهای متحد روسیۀ شوروی، مجارستان و بايرن نخواهند بود. عقب نشينی آنان از شهر «اودسا» و شبه جزيرۀ «کریمه» نشان داد که سربازان انگلیسی و فرانسوی خواهان مبارزه علیه روسیۀ شوروی نبوده اند، و این ضامن پیروزی ِ شوروی بود.
لنین سپس تلگرافی را که از رفیق کامنف دريافت کرده بود، خواند. در آن آمده بود که بندر «سواستاپول» [در اوکراين] کاملاً از نیروهای فرانسوی پاک شده است.
او گفت "بنابراین، امروز پرچم سرخ پرولتاريا، که روز رهایی خود را از باندهای امپریالیستی جشن می گيرد، در سواستاپولِ آزاد برافراشته شده است." (کف زدن طولانی. فريادهای "هورا" برای مدّت طولانی تکرار شد.)
در مورد مقابله با خطر درياسالار «کولچاک»، لنین گفت که آخرین گزارش ها از جبهه حاکی از آن می باشد که پیروزی بر«کولچاک» بسيار نزدیک است. ده ها و صدها هزار نفر به جبهه فرستاده شده اند، و آنان باندهای «کولچاک» را کاملاً نابود خواهند کرد.
در پایان، لنین اطمینان خود را از پیروزی نهایی قدرت شورايی در سرتاسر دنیا ابراز داشت و گفت: "زنده باد جمهوری شورايی جهان! زنده باد کمونیزم!"
سخنرانی دوّم:
لنین گفت: "اکثر کسانی که در این جا حاضرند، بيش از ٣٠ تا ٣۵ سال سن ندارند، و در زمان حياتشان شکوفايی کامل کمونیزم را، که ما هنوز از آن دوريم، خواهند دید".
لنین با اشاره به کودکان حاضر، گفت که آنان، که در بزرگداشت جشنوارۀ رهایی کارگران شرکت دارند، از دستاوردهای زحمات و فداکارهای انقلابیون به طور کامل بهره مند خواهند شد.
"نوه های ما اسناد و عتيقه های دیگر عصر نظام سرمایه داری را با تعجب بررسی خواهند نمود. برای آنان دشوار خواهد بود که تصوّر کنند چگونه تجارت مایحتاج ضروری می توانست در دستان بخش خصوصی باقی بماند، چگونه می شد که کارخانه ها به افراد تعلق داشته باشد، چگونه بعضی افراد می توانستند افراد دیگر را استثمار کنند، و چگونه ممکن بود آنان که کاری را انجام نمی دهند وجود خارجی داشته باشند. تا به الآن حکايت آن چه که فرزندان ما در آینده خواهند ديد، به افسانه ای شبیه بوده است؛ امّا امروز، رفقا، شما به وضوح می بينید که ساختمان جامعۀ سوسیالیستی، جامعه ای که ما بنا نهاده ايم، يک یوتوپیا نیست. کودکان ما این ساختمان را با شوق بیش تری خواهند ساخت." (کف زدن های پر شور حضّار).
منتشر شده در «وچرنيه ایزوستیا» Vecherniye Izvestia، Moskovskogo Sovieta، شماره ٢٣٠، ٢ مه ١٩١٩. بازنويس بر اساس متن روزنامه.
سخنرانی سوّم:
سخنرانی در زمان پرده برداری از بنای یادبود «استپان رازين» در ميدان سرخ
(کف زدن پر شور حضّار) رفقا، ما امروز اوّل ماه مه را همراه با پرولترهای سراسر جهان که تشنۀ سرنگونی سرمایه می باشند، جشن می گيريم. این سکوی «لوبنوی مستو» (*) یادآورندۀ اين است که برای مدّت چندين قرن کارگران زير یوغ ستمگران عذاب کشيده اند؛ چرا که قدرت سرمایه هرگز نمی توانسته است خود را حفظ کند مگر با زور و ستم، ]زور و ستمی[ که حتی در دوران گذشته هم خشم مردم را برمی انگیخت.
این بنای يادبود برای کسی احداث می شود که نمايندۀ دهقانان شورشی بود. در این جا بود که او زندگی اش را در مبارزه برای آزادی فدا کرد. انقلابیون روس در مبارزه علیه سرمایه، فداکاری های بسیاری از خود نشان داده اند. بهترین پرولترها و دهقانان، مبارزان آزادی خواه، جان خود را از دست دادند؛ ولی ]فداکاری آن ها[ در راه مبارزه برای آن نوع آزادی ای که سرمايه عرضه می کند نبود، آزادی ای که در آن بانک ها، کارخانه های خصوصی و احتکار حفظ می شوند. مرگ بر چنین آزادی ای! آن چه که ما به آن نیاز داريم، آزادی ِ واقعی است و آن تنها زمانی ممکن است که جامعه کاملاً از افراد کارگر تشکیل شده باشد. رسیدن به چنین آزادی ای، نیازمند کار و فداکاری بسیاری خواهد بود. ما برای تحقق اين هدف بزرگ، ساختن سوسیالیزم، هر کاری که از دستمان بربيايد، انجام خواهيم داد. (کف زدن پر شور حضّار)
و. ای. لنین - مراد شیرین
گرایش مارکسيست های انقلابی ایران
وبلاگ جدید میلیتانت
http://militaant.blogfa.com
پانویس
(*) «لوبنوی مستو» (Lobnoye Mesto) سکوی سنگی گردی در میدان سرخ می باشد. در قرن شانزدهم و هفدهم فرامین پادشاهان و مجازات مرگ از روی اين سکو اعلام می شد. در سال ١٦٧١، «استپان رازين»، رهبر شورش دهقانی سال های ٧١-١٦٦٧، در آن جا اعدام گشت.