در کمتر دوره ای از تاریخ سرمایه داری این نظام توانسته است این چنین دنیا را به میدان تاخت و تاز خود تبدیل کند. نظام سرمایه هیچگاه نتوانسته دراین ابعاد از بحران اقتصادی و رقابت و بلوک بندهایش فقر بیشتر، سرکوب شدید تر، جنگ، قتل عام مردم، آوارگی چند میلیونی، تجاوز به زنان و کودکان، بازار برده فروشی زنان و کودکان، ویرانی در مقیاس شهر و کشورها را بر جوامع بشری تحمیل نماید. رسانه هایشان شبانه روز این صحنه های فجیع را بر روی صفحه تلویزیون به نمایش در می آورند تا از این بربریت خود ابزار مرعوب کردن و قناعت پیشگی را درمیان مردم جهان حدادی نمایند. همراه با اینها راه را برای رشد احزاب و نیروهای فاشیستی وجنبش لمپنیسم اسلام سیاسی بازکرده و آنها را به جان مردم انداخته اند.
اما در جبهه مقابل جنبش اعتراض و مقاومت طبقه کارگر و توده های مردم در شکل اعتراض و اعتصاب و تجمع های گوناگون دائما در جریان است. جنبش آزادیخواهانه مردم برای به زیر کشیدن حکومت های مستبد و دستیابی به آزادی و رفاه بطور همزمان در چند کشور پدیده جدید و کم سابقه این دوره بود. خیزش مردم در کشورهای لیبی، مصر، تونس، عراق، سوریه، یمن و حتی عربستان و کویت به «بهار عربی» مشهور گردید. در ترکیه و تعداد دیگری از کشورها از جمله چند سال قبل از این وقایع شاهد خیزش توده ای سال ١٣٨٨ در ایران بودیم. اما نه تنها هیچکدام از این جنبش های قدرتمند توده ای به پیروزی مورد نظر نرسیدند، بورژوازی توانست زندگی به مراتب پر مشقت تر و نا امن تری را به مردم بپا خاسته تحمیل نماید. همه این جوامع، البته بجز ایران که هنوز کشمکش بین مردم و جمهوری به سرانجام نرسیده است به قهقرا رفته اند. در این میان تنها جنبش اعتراضی چندین ساله کارگران و توده های مردم در کشورهای اسپانیا و یونان بدلیل وجود احزاب چپگرای قوی در آنها جای امید مردم شده اند. وجود حزب چپگرای «سیریزا» در یونان و به قدرت رسیدن آن در انتخابات توانسته به روند تعرض سرمایه داری به سطح معیشت مردم در سطح اروپا تلنگری بزند.
آنچه در این میان قابل درس گرفتن است نقش و جایگاه حزب در به سر انجام رساندن مبارزات طبقه کارگر و توده های مردم است. بدون حزب و تشکل سیاسی هیچ مبارزه رادیکال و قدرتمند و آزادیخواهانه ای نمی تواند به اهدافش برسد و در مقابل تعرضات سرمایه دوام بیاورد. بدون حزب سیاسی کمونیستی بورژوازی قادر است مبارزات متحدانه ما برای رسیدن به آزادی و رفاه را به پراکندگی بیشتر به یاس و استیصال و نا امیدی و فلاکت ما و خانواده هایمان تبدیل بنماید.
در رابطه با همین مسئله تجربه جنبش ما بر سه نکته کلیدی تاکید میگذارد. اول اینکه، «دنیا بدون «خطر» سوسیالیسم» تبدیل به منجلاب برای طبقه کارگر و مردم جهان خواهد شد. دوم اینکه، پرچم سوسیالیسم و امید به زندگی بهتر را هر حزبی که نام کمونیسم بر خود نهاده است نمی تواند بر افراشته کند. سوم اینکه، تنها یک رگه معین از کمونیسم قادر به تشکیل حزب سیاسی کارگری و کمونیستی است. متاسفانه، ما حزب این رگه معین از کمونیسم را که بتواند نیرو جمع کند و مایه امید کارگر و مردم زحمتکش شود در صحنه سیاسی نداریم. تشکیل چنین حزبی و قرار دادن یک قطب و آلترناتیو اجتماعی در مقابل جامعه موجود تنها راه نجات از چنگ نظام ظالمانه سرمایه داری و بردگی مزدی است.
اگر به هجوم نظام سرمایه داری به زندگی مردم و مدنیت جامعه مهار زده نشود اوضاع عمومی دنیا بسیار بدتر از آنچه هست خواهد شد. فعلا مبارزات روزمره کارگران و مردم آزادیخواه در گوشه و کنار دنیا و در ایران تنها سنگر بندی موجود در مقابل سیستم کارمزدی سرمایه است. خوشبختانه نیروی اجتماعی چپ و کمونیسم در ایران قوی و معتبر است. در عرصه های مختلف مبارزه کارگری، زنان، جوانان، معلمان، پرستاران و کودکان و در هر اعتراض و مبارزه سیاسی جنبش رادیکال و آزادیخواهانه و مدرن خود را نشان می دهد. باید از کانال مجامع عمومی و شوراهای کارگری و توده ای و محافل مبارزاتی در برابر نظام سرمایه داری ایستاد و برای سرنگونی جمهوری اسلامی تلاش کرد.
روز اول مه روز اتحاد و اعتراض ما به این نظام است. روز بر افراشتن پرچم سوسیالیسم و همبستگی انترناسیونالیستی طبقه کارگر در سراسر جهان است. باید این روز را به روز رژه کارگران در خیابانها و جشن و شادی تبدیل کرد. مبارزان کمونیست این روز را به همه کارگران و فعالین کمونیست و آزادیخواه در سراسر جهان صمیمانه تبریک می گوید.
زنده باد روز همبستگی بین المللی کارگران
زنده باد سوسیالیسم
مبارزان کمونیست
١٩ آوریل ٢٠١۵ برابر با ٣٠ فروردین ١٣٩۴