روز جهانی کارگر، ۱۱ اردیبهشت پشت سر گذاشته شد. آنچه که در روزهای منتهی به ۱۱ اردیبهشت و خود روز یازدهم اتفاق افتاد، برآیند سالیان متمادی مبارزات و اعتراضات و در همان راستا پختگی و کارآزمودگی طبقه کارگر ایران علیه سرمایه داری بود. روز جهانی کارگر امسال کارگران حق طلب نشان دادند که امروز در چه سطحی از آگاهی طبقاتی قرار گرفته اند. در برابر تبلیغات نژاد پرستانه ، بر جهان شمول بودن حقوق انسانی انسانها تأکید گذاشتند و از انسانیت در برابر هر گونه تلاش برای تفرقه اندازی در صفوف انسانها تحت نام ملیت و قومیت دفاع کردند. دفاع از انسانیت اگر چه سالهای گذشته هم در قطعنامه های کارگران به مناسبت روز کارگر به صراحت و وضوح تمام بر آن اصرار ورزیده شده بود اما امسال نه تنها در قطعنامه تشکلهای کارگری برجسته تر بود، بلکه به شعار کارگران شرکت کننده در مراسم روز جهانی کارگر بدل شد. امسال، به همان نسبتی که در یک سال گذشته دامنه اعتصابات و تجمعات کارگران، معلمان و پرستاران نسبت به سالهای قبل گسترده تر شده بود، همین انتظار می رفت که اتفاق افتاد. پیوستن معلمان بازنشسته و معترض در مقابل مجلس به کارگرانی که به مناسبت روز جهانی کارگر در آن محل مراسم برگزار کردند و به دست گرفتن پلاکاردهای کارگران توسط معلمان یکی از جمله موارد جدید بود. معلمان به کارگران پیوستند چون مطالبات خود را در قطعنامه و شعارهائی که بر روی پلاکاردهای کارگران نوشته شده بودند، می دیدند. دیدند که خواست اکثریت عظیم جامعه از زبان کارگران جاری می شود. اعتماد و باور به طبقه کارگر به عنوان سخنگو و نماینده کننده خواست اکثریت جامعه، امروز به یک واقعیت تبدیل شده و این امر، جنبش قدرتمند کارگری را چند برابر قدرتمندتر خواهد کرد.
اگرامسال در روز ۱۱ اردیبهشت کارگران ایران به دلیل فضای سنگین پلیسی نتوانستند مراسم مستقل خود را برگزار کنند، اما ما شکست نخوردیم. ما مؤلفه های زیادی برای اثبات پیشرویهایمان در عرصه مبارزه برای دست یابی به شرایط بهتر زندگی داریم. هزاران اعتصاب و تجمع کارگری، اعتصابات و تجمعات کم سابقه معلمان و پرستاران و مهمتر از آن گره خوردن مبارزات این بخشهای معترض به همدیگر، تبدیل شدن خواست افزایش دستمزد به مطالبه اصلی دربیشتر اعتصابات، بخصوص اعتصابات معلمان از جمله نشانه های قدرت گیری جنبش کارگری هستند. کارگران مجال برپائی مراسم گسترده روز جهانی کارگر را نیافتند چون شهرها و مکانهائی که احتمال تجمع و برگزاری مراسم در آنها می رفت به شدت با حضور گسترده نیروهای انتظامی و امنیتی، پلیسی شده بودند. علاوه بر آن از روزها قبل در آستانه روز جهانی کارگر نهادهای امنیتی اقدام به احضار و بازداشت وسیع فعالین کارگری به منظور ممانعت از برگزاری مراسم روز کارگر کردند.
خانه کارگریها هم که تحت فشارگستردگی اعتراض و نارضایتی توده ای کارگران به منظور مهار نارضایتی و به انحراف کشاندن اعتراضات ناچار به برنامه ریزی برای برگزاری مراسم فرمایشی روز کارگر کرده بودند، عمدا برای جلوگیری از حضور گسترده کارگران معترض و غیر خودی (غیروابسته به خانه کارگر) اطلاع رسانی نکردند. درنتیجه خانه کارگریها به دور از چشم توده کارگر معترض مجال اندکی یافتند تا با اقدامی شنیع و ضد انسانی پرچم تفرقه افکنانه و نژاد پرستانه علیه کارگران افغانستانی در دست گرفته و علیه این انسانهای شریف و زحمتکش به عنوان عامل بیکاری در ایران شعار دهند وازسرمایه داری به عنوان عامل بیکاری و دهها و صدها مصائب دیگری که بر سر کارگران ایران آورده است، رفع مسؤلیت کنند.
در نتیجه مجموعه این اقدامات ضد کارگری که از قبل از ۱۱ اردیبهشت شروع شده بود و با تمام توان تا خود روز کارگر ادامه داشت کارگران جز چند مورد نتوانستند مراسم مستقل برگزار کنند. اما اینچنین اقداماتی برای ممانعت از برگزاری مراسمات مستقل روز کارگر، برای کارگران ایران اعمال ناشناخته ای نیستند. ما کارگران قدرت خود را تنها با موفق شدن یا عدم موفقیت دربرگزاری مراسم روز جهانی کارگر نمی سنجیم. آنجا هم که برای جلوگیری از برگزاری مراسم روز کارگر، جای سوزن انداختن نیست ما حضور و قدرت خود را می بینیم. قدرت کارگران در جنبشی است که هر روزه بر وسعت و عمق آن افزوده می شود. اعتصابات هر روزه برای گرفتن حقوقهای معوقه و مطالبات دیگر و قدرت گیری جنبش برای افزایش دستمزد نمونه هائی از قدرت گیری رو به فزونی کارگران است.

جوانمیر مرادی - ١٣٩۴/٢/١۵

اتحادیه آزاد کارگران ایران