روز اول ماه مه یاد آور تداوم مبارزه ای ست پیگیر که کارگران سراسر جهان از بدو پیدایش نظام سرمایه داری با آن مواجه بوده اند. این مبارزه نشان داده است که تضاد مناسبات کار و سرمایه به رغم تمام ترفندها، نقشه ها و وعده های سرمایه داران و نمایندگان سیاسی آنها، راه حلی نخواهد داشت مگر واژگونی نظام سرمایه. روند تحولات نشان می دهد که نظم سرمایه، کهنه و پوسیده گشته و دوران تاریخی آن بسر رسیده و در صحنه مبارزه طبقاتی، کارگران و کلیه اقشار زحمتکش همراه با دو عنصر آگاهی و سازماندهی، بدیلی جز سوسیالیسم نخواهند داشت.
سال گذشته در بسیاری از کشورها شاهد مبارزه بر سر تغییرات قانون کار علیه طبقه ی کارگر جهانی بوده ایم تا بورژوازی بتواند همراه با ریاضت اقتصادی، قوانین قرون وسطایی را دوباره به کارگران تحمیل نماید و دستاوردهای مبارزاتی آنان را پس گرفته و تصمیمات نهایی را بدست کارفرمایان سرمایه بسپارد. با وجود مبارزات کارگران و اعتراضات گسترده آنها در بسیاری از کشورها، طبقه بورژوازی از جمله به دلیل سازش برخی ازسندیکاهای باصطلاح کارگری، موازین برده گی را به تصویب می رساند و در ترکیه، مبارزه ی طبقاتی در چارچوب اتحادیه های کارگری بویژه با تغییر قانون اساسی با دیکتاتوری مذهبی، با سرکوب عریان روبرو میشود.
در ایران وضعیت طبقه کارگر بسی اسفبارتر از کشورهای غربی است. کارگران ایران از تمامی حقوق ابتدایی کارگری محرومند، فقدان بیمه های اجتماعی در تمام زمینه ها، تحمیل ماه ها کار بدون مزد و مواجب و در صورت اعتراض با تهدید به بازداشت و شلاق و شکنجه قرار میگیرند. نظام سرمایه داری جمهوری اسلامی در ایران، همه ی امنیت شغلی را از طبقه کار گر سلب نموده است. بیش از 90 در صد کارگران با قرار دادهای موقت به کار مشغولند و بسیاری با حداقل دستمزد سال جدید یعنی 930 هزار تومان در ماه، که تقریبا چهار بار پائین تر از خط فقر مطلق است روز گار می گذرانند. در چنین مسیری زنان و بویژه زنان کارگر علاوه بر ستم دینی بیش از مردان در استثمار طبقاتی قرار دارند و فشار مضاعف را در محیط کار و نیز در سطح جامعه متحمل گشته و دستمزدی پائین تر از مردان دریافت می کنند. نظم سرمایه داری اسلامی ایران تشکل ها و سندیکاهای مستقل کارگری را برسمیت نمی شناسد و حتی حق مراسم برگزاری اول ماه مه را از آنان سلب کرده است.
روند مبارزۀ طبقاتی در تاریخ، خط مستقیمی نبوده و همواره از فراز و نشیب های متوالی گذشته است. رشد اعتراضات، مبارزات، اعتصاباتِ هر روزه و حتا درگیری های طبقۀ کارگر در سال گذشته، چه در سطح جهانی و چه بخصوص در ایران، با تلاش برای ایجاد تشکلات مستقل و سراسری کردن مبارزات و ارتقاء سطح آگاهی در جهت وحدت و سازماندهی، همه و همه نشان می دهند که: چنین نبوده و هرگز چنین نخواهد ماند"، بکوشیم تا درسال آینده شاهد اوج بیشتر این تلاش ها و عبور از سیکل افولی کنونی باشیم".

زنده باد اول مه، روز همبستگی کارگران سراسر جهان

سرنگون باد نظام سرمایه داری جمهوری اسلامی ایران

زنده باد آزادی، زنده باد سوسیالیسم