کارگران!
شادباش های ما را به مناسبت اول ماه مه بپذیرید!
در آستانه یازده اردیبهشت واول ماه مه قرار داریم ! روزهمبستگی جهانی کارگران ! روزی که کارگران جهان رودر روی سرمایه داران و قوای سرکوب‌شان به خیابان می‌آیند وسرنگونی حاکمیت سرمایه را نوید میدهند. روز مبارزه و چاره جویی طبقه کارگر در تمام جهان برای خلاصی از استثمار و بحران های کمرشکن سرمایه داری.روز نمایش قدرت کارگران علیه سرمایه است. سالی که گذشت در بعد جهانی سال تعمیق بحرانهای مزمن سرمایه و بن‌بست راهکارهای سرمایه دارانه ودر راس آنها سیاست‌های نئولیبرالی و گسترش عمق و دامنه شکاف‌های طبقاتی و در عوض سال رشد اعتراضات اجتماعی در سطح بین‌المللی بود. در این سال، استثمار باز هم شدت گرفت و فقر عمومیت بیشتر یافت.
سالی که گذشت اما برای کارگران ایران در کنار فقر و سرکوب همیشگی یک نکته درخشان داشت. زیرا که از قدرت سیاسی سخن گفتند و خط قرمزها و قوانین حکومت سرمایه داران را زیر پا نهادند. آنها از روی نعش اصلاح طلبی و اصول گرایی گذشتند و درکنار "نان، کار، آزادی، از«زندگی شورایی» از تشکل شورایی و از «اداره شورایی» سخن گفتند! بیهوده نیست که سرمایه داران برخود می‌لرزند! و همه سرها بسوی طبقه کارگر برگشته است!

کارگران مبارز ! رفقا!
شما از طلایه های یک انقلاب سخن گفته‌اید. شما توانسته اید در مبارزه جاری طبقاتی جایگاه خود را نشان دهید. از اینرو جوانان و دانشجویان با افتخار فریاد می‌زنند «فرزند کارگرانیم». کمتر اعتراضی است که توسط مردم زحمتکش صورت گیرد و حمایت خود از کارگران را نشان ندهد. اینها و صدها نمونه دیگر همراه با اعتصابات و اعتراضات بی وقفه در سال گذشته نشان می‌دهند که طبقه کارگر برای رهبری مبارزات اجتماعی بر علیه سرمایه و برای انقلاب رفته رفته مهیا میشود. هزینه‌هایی که در اشکال دستگیری و سرکوب و کنترل می پردازیم بهای این موقعیت پیش رونده است.
همه شواهد دال برآنست که ما بعنوان بخش های مختلف مبارزه یکپارچه اردوی کار درمقابل سرمایه و متعلق به کمپ کارگر وسوسیالیزم در ایران،جز انقلاب و پیروزی به رهبری کارگران راه دیگری نداریم. فقر دامنگیر و سفره های خالی، کودکان گرسنه، زنانی اسیر تبعیض و بازنشستگانی رها شده در فقر و مسکنت، ترس از بیکاری در کشوری که بزور سرنیزه و خفقان اداره می‌شود. در کشوری که میلیونها بیکار و کودک خیابانی وجود دارد و زندانها پر است از زنان و مردان کارگر و آزادیخواه. در کشوری که حقوق کارگر چندین برابر زیر خط فقر و حتی فلاکت است و سرمایه داران هر سال تحت عنوان حداقل مزد، به ارزش واقعی آن دستبرد می زنند.جاییکه زنان کارگر، بمثابه انسان درجه دوم علاوه برشدت استثماروسیعا زیر بار ستم مضاعف تباه می‌شوند! در کشوری که هرگونه اعتراض و مطالبه کارگری و آزادیخواهانه با زندان و شکنجه و مرگ مشکوک پاسخ می‌گیرد. در جایی که حاکمیت سرمایه داران تلاش می کند رهبر کارگری مثل اسماعیل بخشی را به جرم دفاع از کارگر همچون صدها فعال اجتماعی زندانی و وادار به اعتراف اجباری کند. در کشوری که تشکل مستقل جرم محسوب می‌شود. در کشوری که در فساد و رشوه خواری غرق است و حکومتش نه تنها در مقابل بلایای طبیعی چاره‌اندیشی و پیشگیری نمی‌کند بلکه خود با عملکرد سودمحور در خدمت منافع سرمایه داران سرگرم تخریب محیط زیست و ازعوامل تشدید خسارات این اتفاقات طبیعی است. اتفاقاتی که بیش از همه کارگران و زحمتکشان را آماج خانه خرابی و بی پناهی قرار می‌دهد! در کشوری که خفقان و دیکتاتوری سابقه ای مزمن و نهادینه شده دارد و هیچ نیرویی به جز طبقه کارگر قادر به تامین آزادی و برابری نیست! در چنین شرایطی ،راهی جز پیروزی و بدست گرفتن اداره جامعه توسط کارگران و زحمتکشان متشکل در شوراها وجود ندارد و ما برای تغییر اوضاع فلاکتبار خود باید کمبودهایمان را بشناسیم و رفعشان کنیم. سازماندهی و سازمانیابی در ابعاد مخفی و علنی و آمادگی برای تشکل سراسری و وحدت عمل بر بستر هزاران اعتراض کارگری که اینجا و آنجا سازمان می‌گیرد از هر چیز برای ما حیاتی تر است. ما در کنار اعتراضات روزمره باید بتوانیم مبارزات و اعتصاباتی سراسری را سازمان دهیم و مهیای رهبری اعتراضات و مبارزات علیه حکومت و مناسبات سرمایه داری شویم، اگر نه سرکوب و ادبار و فقر ما را رها نمی کند. ما گامهای بزرگی برداشته ایم اما نبرد نهایی از ما چیزی کمتر از پیشروی مداوم در امر سازمانیابی نمی پذیرد. ایجاد و گسترش تشکل‌های کارگری و حفظ استقلال طبقاتی و ارتباط و پشتیبانی متقابل با رفقای کارگرمان در سطح جهان تنها ضامن پیروزی ما است. زنده باد همبستگی علیه سرمایه داری و برای آزادی و حاکمیت بر سرنوشت خویش!

زنده باد اتحاد وهمبستگی جهانی کارگران بر علیه سرمایه

زنده باد آزادی، زنده باد سوسیالیسم

سرنگون باد رژیم سرمایه داری جمهوری اسلامی