تامین معیشت، دستیابی به حقوق برابر، بازگشت بر سرکار و آزادی زندانیان کارگر و معلم، لغو خصوصی سازی، داشتن بیمه و بهداشت، آموزش رایگان و مسکن مناسب، حق همگانی است!
اول ماه مه روز همبستگی و اعتراض طبقه کارگر جهانی، در ایران به گونه ای فرا میرسد که جنگ و جدال مداوم و نسل کشی درغزه به پایان نرسیده و آتش بس اعلان نشده ، طبل جنگ بین ایران اسلامی و اسرائیل صهیونیستی و همزاد آن سرکوب عنان گسیخته دختران و زنان بر سر پوشش اختیاری، در کف خیابان های ایران با رانده شدن صد ها گروه "گشت ارشاد" و"حجاب بان" در چرخه حمایت گروههای موتور سوار لباس شخصی در پهنه خیابان های تهران و استان های کشور، خود نمایی می کند.
اول ماه مه در شرایطی از راه میرسد که هنوز تکلیف دستمزد خیل عظیم توده کارگران، و نابرابری حقوقی بین زنان و مردان کارگر،پاسخگوی سبد هزینه ها در برابر تورم کمرشکن، گرانی ها نیست و حاکمیت اسلامی و چرخه سرمایه داری ایران ، هیچ پاسخ روشن به این بحران فراگیرندارد . درشرایطی به پیشواز اول ماه مه میرویم که کارگران اخراجی فولاد برسرکاربازنگشته و چهره های شناخته شده زنان و مردان کارگر و معلم همچنان درزندان اند و پرونده های آنان روی میزبازجویان ورق می خورد. بازنشستگان امروز، یعنی کارگران و زحمتکشان دیروز، مداوم درخیابانند وفریاد میزنند:«امسال سال خیانته / این افتخار دولته»، «نه مجلس، نه دولت/ نیستن بفکر ملت»
دردل چنین شرایطی، طبقه حاکم درایران با سیاست های خصوصی سازی، بیکاری و گرانی، تورم لجام گسیخته و فقر، فلاکت، مزد ناچیز را به طبقه کارگر تحمیل نموده است. آسیب های این سیاستهای ضد کارگری آنچنان عیان است که طبقه کارگر را هر روز با ناامنی شغلی، استثمار بیشتر و بی حقوقی مواجه ساخته است. عدم امنیت شغلی و عدم پوشش مشاغل بخش گسترده ای از زنان کارگر توسط قانون کار، نه فقط فرصت های شغلی برابر را برای زنان به رویا تبدیل کرده است، بلکه استقلال اقتصادی زنان را نیز به هدفی غیر قابل دسترس بدل نموده است.
در بستر شرایط موجود، در اول ماه مه۲۰۲۴، برابر ۱۲ اردیبهشت۱۴۰۳، کارگران با اتکاء به نیرو و اراده جمعی خود -علیرغم سرکوب- به خیابانها می آیند وفریاد میزنند:"ماخالق نعمات زندگی و جامعه هستیم، اما از یک زندگی انسانی محروم و سفره هایمان خالی ترشده است ودر مقابل سرمایه داران از قبال استثمار ما سودهای نجومی به جیب میزنند."
کارگران در این روز در قامت یک طبقه در مقابل سرمایه داران قدعلم میکنند، و رسالت تاریخی و طبقاتی خود را به نمایش میگذارند. هر زمان که کارگران بصورت متشکل برای دخالت در سرنوشت خودشان به میدان آمده اند، حافظان سرمایه به انواع مختلف مبارزه کارگران را به انحراف کشانیده، به قوانین و پارلمان و تبلیغات دروغین متوسل شده اند و در مواردی زیادی هم دست به خشونت و سرکوب زده اند.
پراکندگی صفوف کارگران، آویزان شدن به داربست توهمات قانونگرایانه و نبود تشکل های طبقاتی که با اراده ی جمعی دخالتگرانه خود طبقه کارگر، بتوان اهداف مورد نظر را پیش برد، شرایط نابرابر موجود را به نفع طبقه سرمایه دار به نوعی غارت گری مطلق بدل کرده است. دربرابرهراعتراض واعتصاب کارگران، دستگاه قدرت حاکمه با پلیس، ارتش وپارلمان و رسانه هایش برعلیه کارگران و خیل گرسنگان به کارگرفته میشود. تا زمانی که طبقه کارگر پراکنده است و متشکل نیست وضع به همین منوال باقی خواهد ماند و فقر و فلاکت، بی خانمانی و نا امنی ادامه خواهد داشت.
اگرطبقه ی میلیونی کارگران، با تشکل های طبقاتی خود وارد عرصه ی مبارزه بر علیه سرمایه شود، قدرت زحمتکشان غول خفته ای است که هیچ نیرویی توان مقابله با آن را نخواهد داشت. طبقه کارگر توان از کار انداختن تولید سود سرمایه یعنی شاهرگ سرمایه داران را در دستهای خود دارند اگر اگاهانه و متحدانه وارد میدان شوند.
اول ماه مه روز تجدید پیمان طبقه کارگر برعلیه نظام استثمارگرانه سرمایه داری است. روز اتحاد و همبستگی و هم صدا شدن و متشکل شدن است. کارگران درایران نیزبرای به دست آوردن مطالبات خود چاره ای ندارند جز این که هم صدا و سازمان‌یافته و با تقویت تشکل‌یابی خود، در کنار دیگر کارگران جهان در نبرد با سیستم سرمایه‌داری برخیزند. تنها راه رهایی کارگران، متشکل شدن و ایجاد تشکل‌های کارگری و سازماندهی مبارزه طبقاتی می باشد. زنده باد مبارزه متشکل و متحد طبقه کارگران!

زنده باد همبستگی بین المللی طبقه کارگر!

نابود باد بندگی، زنده باد زندگی!