درود می‌فرستیم به همه‌ی آنان که با نیروی اندیشه، بازو، و وجدان، چرخ‌های جامعه را به گردش درمی‌آورند. در این میان، معلمان نیز، بعنوان کارگرانِ اندیشه و پرورش، جایگاهی درخور دارند؛ چرا که دانش را به نسل‌ها منتقل می‌کنند و بنیان‌های آگاهی اجتماعی را می‌سازند.
با این حال، در جهانی که آموزش نیز به کالایی در بازار بدل شده، معلم بیش از همیشه در معرض استثمار قرار دارد؛ چه در استخدام‌های دولتی با ساختارهای سلسله‌مراتبی و ناکارآمد، و چه در مدارس خصوصی‌ که با منطق سود حداکثری، حرمت انسانی معلم را نادیده می‌گیرند. کار معلم، هرچند در ظاهر غیرمادی و فرهنگی است، اما در واقع، شکلی از «کار خدماتی» است که ارزش‌افزوده‌ای عظیم برای جامعه خلق می‌کند؛ بی‌آنکه مزد و منزلتی متناسب دریافت کند.
از نگاه مارکسی، کارِ بیگانه‌شده تنها به کارخانه‌ها محدود نمی‌شود؛ کلاس درس نیز به جایی بدل شده که معلم، محصول اندیشه و عشق خود را از خود بیگانه می‌بیند، چرا که آن را تحت قیومیت نظامی می‌بیند که آن را در قالب استانداردها، بخش‌نامه‌ها، و بودجه‌های ریاضتی می‌ریزد.
در ضمن امروز ، نباید بازنشستگان را نیز از دایره‌ی این همبستگی فراموش کنیم؛ آنان که یک عمر نیروی کار خود را فروختند، جسم و جانشان را فرسوده کردند، و اکنون، در پایان مسیر، با دستانی خالی و حقوقی ناچیز، همچنان ناگزیر به کار و تلاش‌اند. جامعه‌ای که از کارگرانِ دیروزش حمایت نکند، آینده‌ای برای کارگرانِ امروز نخواهد داشت.
پس روز کارگر، تنها روز تجلیل نیست؛ روز بازاندیشی در مناسبات ناعادلانه، روز طرح خواست‌های بنیادین، و روز همبستگی میان همه‌ی کسانی است که با رنج خود، امکان زندگی انسانی را برای دیگران فراهم می‌آورند.
معلمان، کارگران، و بازنشستگان ستون‌های فراموش‌شده‌ی تمدن شایسته‌ی جهانی‌ هستند که حرمت کار را با عدالت و کرامت گره بزند.

زنده باد اتحاد کارگران