اعلام پشتیبانی از بیانیۀ مشترک

سندیکای کارگران شرکت واحد، سندیکای کارگران کشت و صنعت نیشکر هفت تپه،

گروه اتحاد بازنشستگان و کمیتۀ هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری

به مناسبت اول ماه مه روز جهانی کارگر (١١ اردیبهشت ١٣٩٧)

پیام اول ماه مه از صد و سی و دو سال پیش تا کنون، ضرورت اتحاد و همبستگی کارگران همۀ کشورها و مبارزۀ مشترک و مستقل آنان برای دستیابی به حقوق اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی طبقۀ کارگر بوده است. با درس گیری از این پیام تاریخی و راهگشا که پیش شرط پیروزی هر مبارزۀ راستین کارگری در هر نقطۀ جهان است، ما امضا کنندگان زیر پشتیبانی کامل خود را از بیانیۀ مشترک مورخ ٨ اردیبهشت ماه ١٣٩٧ سندیکای کارگران اتوبوس رانی تهران و حومه، سندیکای کارگران کشت و صنعت نیشکر هفت تپه، گروه اتحاد بازنشستگان و کمیتۀ هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری که متن کامل آن در زیر می آید اعلام می کنیم.
در این بیانیه وضعیت وخیم زندگی کارگران در ایران و محرومیت اکثریت عظیم این طبقۀ بزرگ از حداقل معیشت، بیکاری میلیون ها کارگر، سرپیچی کارفرماهای خصوصی و دولتی از پرداخت حقوق و مزایای عقب افتادۀ صدها هزار کارگر، مشکلات زندگی بازنشستگان از نظر مستمری، مسکن، بیمه های اجتماعی و خطراتی که صندوق های بازنشستگی را تهدید می کند، شرایط نامناسب کار، نبود امنیت شغلی و ایمنی کار، نداشتن حق ایجاد تشکل های مستقل کارگری، نبود حق اعتراض، گردهمائی، تظاهرات و اعتصاب، و وجود انواع تبعیض های جنسیتی، مذهبی، ملی و قومی که بر کارگران در ایران تحمیل می شود، اعمال فشارهای امنیتی و پلیسی و قضائی بر کارگران حق طلب و زندانی کردن و محکومیت و اخراج آنان به دلیل مطالبۀ حقوق خود تشریح گردیده است. بیانیۀ مشترک همچنین به درستی و به روشنی یک رشته از مهم ترین خواست های اقتصادی و اجتماعی طبقۀ کارگر ایران را که سال هاست از سوی کارگران و مزدبگیران در سراسر کشور مطرح می شود، برجسته کرده است.

واقعیتی که هیج کارگر مزدی نباید فراموش کند این است که کارگران تنها با اتکا بر نیروی اتحاد، همفکری و همکاری خود، تنها با مبارزۀ مشترک و مستقل بر اساس اصول و منافع حقیقی خود، تنها با تلاش برای تحقق خواست های مبرم و در همان حال اهداف میان مدت و دراز مدت خود می توانند یک زندگی شایستۀ انسانی برای خود و نسل های آینده پی ریزی کنند. نه کارفرمایان، نه دولت حامی آنها، نه کسانی که برگزیده و منصوب آنها در نهادهای مختلف کشور و یا در به اصطلاح نهادهای کارگری حکومتی هستند دغدغۀ رفاه، حقوق و آزادی کارگران را ندارند. کارگران برای آنکه بتوانند به شکل مؤثری به همکاری و همفکری و مبارزۀ مشترک بپردازنذ باید بتوانند افکار و نظرات خود را بیان کنند، باید بتوانند گرد هم جمع شوند، باید بتوانند تشکل اقتصادی و سیاسی ایجاد کنند و غیره. به عبارت دیگر کارگران به آزادی غقیده و بیان، آزادی گردهمائی، آزادی تشکل و تحزب، آزادی اعتصاب و غیره نیاز دارند.
در قرن بیست و یکم که در آن زندگی می کنیم اینها جزء امور بدیهی هستند. واقعیت این است که نیاز کارگران به آزادی همتراز نیاز آنان به هوا، آب، نان، مسکن و غیره است. پس مبارزۀ اقتصادی - اجتماعی کارگران نمی تواند از مبارزۀ سیاسی این طبقه جدا باشد.
خواست کار روزانۀ هشت ساعته که در اول ماه مه سال ١٨٨٦ یعنی صد و سی و دو سال پیش مطرح شد، به این معنی بود که طبق قانون ساعات کار روزانه نباید از هشت ساعت بیشتر باشد. یعنی خواستی سیاسی بود، ضمن آنکه مضمون اقتصادی و اجتماعی عمیقی هم داشت و هنوز دارد. استقلال طبقاتی طبقۀ کارگر مستلزم عمل سیاسی مستقل این طبقه هم هست. این یکی از آموزش های بزرگ اول ماه مه است.

زنده باد اول ماه مه روز اتحاد و همبستگی کارگران همۀ کشورها

پیروز باد مبارزۀ مشترک کارگران برای حقوق اقتصادی،

اجتماعی، سیاسی و فرهنگی طبقۀ کارگر و زحمتکشان

کارگران پروژه های پارس جنوبی

جمعی از کارگران پتروشیمی های منطقه ماهشهر و بندر امام

فعالان کارگری جنوب

فعالان کارگری شوش و اندیمشک

جمعی از کارگران محور تهران - کرج

٩ اردیبهشت ماه ١٣٩٦
بیانیۀ مشترک سندیکای کارگران شرکت واحد، سندیکای کارگران کشت و صنعت نیشکر هفت تپه، گروه اتحاد بازنشستگان و کمیتۀ هماهنگی برای کمک به ایجاد تشکل های کارگری اینجا کلیک کنید.