لازم نیست میکروسکوپی داشته باشیم تا ببینم هم اکنون در ایران هزاران کارگر افغانی وعراقی زیر شدیدترین و وحشیانه ترین شرایط همچون کارگران ایران استثمار میشوند . آیا کارگران ایران حضور این "کارگران مهاجر" را در درون یا حتی در سطحی از صفوف طبقاتی خود احساس می کنند؟
کارگران ایران - علیرغم اینکه در یک کارخانه یا دریک محل کاری آشکارا می بینند که همسنخ و هم صنف خود شدید تر از خود او استثمار می شود ،اخراج می شود ، بیمه ندارد، ایمنی ندارد ، مزد کمتر می گیرد، کتک می خورد ،مزد اش پرداخت نمی شود و بدتر از همه دشنام های قومی و ملی نثارا ش می کنند -- در محیط کار همبستگی جهانی خود را چگونه و با چه ابزار های اعلام می کنند؟
واقعیت این است هر مبارزه ای اگر از بستر واقعا موجود شرایط عینی و اللخصوص ذهنی کارگران بیرون نیاید در عرصه سیاسی آنهم’’ جهانی’’ کارکرد موثری ندارد . کارگران ایران لازم نیست دامنه افق همبستگی خود را به کارگرانی که هزاران کیکومتر فاصله دارد بگستراند، همین جا در ایران, متحد آماده دارد.
اگر واقعا فعالین کارگری درخارج از کشور فکر می کنند کمکی می توانند به کارگران بکنند.
١- در آمد حاصل از صندول های مالی را فقط به کارگران ایرانی نفرستند.
٢- فعالیت های بین الملل جهانی خود را فقط معطوف به کارگرا ن مقیم تهران نکنند.
٣- اهمیت کارفرهنگی را درک کنند و متوجه بشوند حتی یک نظام سوسیالیستی می تواند شایسته ترین کمک های انترناسیونالیستی داشته باشد اما خود شوونیست باشد.
س - رهبر - ٢۵-۴-٢٠١٠