امسال کارگران ایران درحالی به استقبال برگزاری اول ماه مه میرفتند که از آواخر سال ٩٢ دیگر از آنهمه هیاهوی تبلیغاتی تدبیر، امید و اصلاح، آنهمه وعده های توخالی مهاربیکاری، تورم و گرانی خبری نبود خیلی زودتر از آنچه پیش بینی می شد واقعیت های اقتصادی اجتماعی خود را در سپهر سیاسی کشور نشان داد وعده های روحانی یکی پس از دیگری توخالی از آب در آمد حقوق شهروندی درابعاد فاجعه آمیز تری نسبت به گذشته زیر پا له شد، روزنامه ها بسته شد اعتراضات واعتصابات کارگری با شدت بیشتری نسبت به گذشته سرکوب شدند. موج بیکاری، گرانی و تورم به صورت حیرت انگیزی سیر صعودی یافت افشای پی درپی دزدی ها، چپا ولها و اختلاس های چند هزار میلیاردی ابعاد خشم و انزجار کارگران و زحمتکشان را از وضع موجود دوصد چندان کرد وبا تصویب ٦٠٩ هزار تومان دستمزد ماهیانه، کارگران را عملا به صحنه جدال احتماعی کشاند تا کارگران در روز جهانی کارگر پرچم جنبش دستمزدها را با تمام قدرت بالا ببرند و به پشتوانه طومار ۴٠ هزار نفری پا به به میدان بگذارند کارگران نامه نوشتند تجمع کردند فریاد خود را بر سر معاون وزیر کار بلند کردند و اتمام حجت کردند که اگر دستمزدشان به اندازه تورم واقعی افزایش نیابد در روز جهانی کارگر در محل وزارت کار فریاد اعتراض خود را به گوش جامعه خواهند رساند و به قول خود وفادارماندند و در راس ساعت ١٠ در محل وزارت کارحاضر شدند قراین بدست آمده نشان داد آنها تمام توان خود را بکار بردند تا پای کارگران به آنجا نرسد و مانع تجمع شوند وحتی کسی را نگیرند اما مقاومتی از طرف کارگران در محل مذکور شکل گرفت که آنها را به شدت شوکه کرد پلاکارد گرامی باد اول ماه مه روز جهانی کارگر و اجرای کامل ماده ۴١ قانون کار در جلوی درب وزارت کار برافراشته شد و آنها پس ازچند دقیقه هاج و واج ماندن به این صحنه، یورش خود را شروع کردند هر زن و مردی را، سه وچهار نیروی لباس شخصی با خشونت از محل دور کردند و طی کشمکشی با کارگران ٨ نفر را بازداشت کردند هم زمان با این مقاومت جانانه کارگران در برابر هزاران نیروی سرکوب، درآن سوی شهرحسن روحانی در نمایش تشکلهای دست ساز دولتی، حق کارگران را برای تشکل آزاد و بدون دخالت دولت را با صدای بلند اعلام کرد و برسمیت شناخت فریاد شادی کارگران در آنجا نشان داد آنها نیز قلب شان در کنار کارگران درمحل وزارت کار می تپد و تشکل آزاد و مستقل ازدولت را نماینده واقعی خود میدانند
اول ماه مه ٩٣ به ما کارگران نشان داد درحاکمیت سرمایه داری در ایران هیچ دولتی نمی تواند دمکراتیک باشد دولت روحانی تجمع کارگران را حتی برای دو ساعت در محل وزارت کار آنهم در روز جهانی کارگر نتوانست تحمل کند چگونه می تواند به حقوق انسانها پایبند باشد
اول ماه مه ٩٣ به ما کارگران نشان داد در مقابل تعرض به معیشت ومنزلتمان باید ایستاد و نه تنها ایستاد بلکه تهاجم را باید با تهاجم پاسخ داد واین تنها راه دفاعی ما کارگران است اگر ما جسارت کردیم که ساعت ١٠ روزجهانی کارگر را در محل وزارت کار جشن میگیریم اگر آنها با دستگیرشدگان با احترام برخورد کردند اگر مجبور شدند خیلی زود آنها را آزاد کنند اصلا تصادفی نبود بلکه عقب نشینی آنها وشهامت ما حاصل اخراج شدن، زندانی شدن، شکنجه شدن و جان باختن هزاران کارگر چون ستاربهشتی و دیگر زنان و مردانی که هرگز حاضر نشدند پلیدی های جامعه سرمایه داری را بپذیرند حاصل اعتراضات، اعتصابات و تجمعات مداوم کارگری و مطالبات عمیق و انباشته شده آنها و حاصل رویکرد و اتخاذ سبک کاری است که آن نیز محصول خون دل خوردن بیش از ٩٠ سال تجربه ها و مبارزات جنبش کارگری است که امروز کارگر به خودش جرات میدهد به خیابان بیاید و در هنگام بازجویی با تمام توان از ستار بهشتی، از حرکت اول ماه مه و اعتراض به مزد خفت بار٦٠٩ هزارتومانی ، دفاع نماید
اول ماه مه ٩٣ به ما کارگران نشان داد که تضاد کارگر و سرمایه دار ساخته و پرداخته ذهن بشریا علوم سیاسی نیست بلکه محصول نفرت انگیز جامعه طبقاتی است که استثمار وبردگی انسان، پایه وجودی آن جامعه است ازاین رو تا زمانی که این تضاد هست روز جهانی کارگر پایان نپذیرفته است تا زمانی که مطالبه جدی و به حق کارگران، اجرای کامل و بی چون و چرای ماده ۴١ قانون کار و به تبع آن افزایش دستمزدها تحقق نیابد برای طبقه کارگر ایران در سال پیش رو هر روزش روز جهانی کارگر است به گمان حکومت و نیروهای سرکوبش، اطلاعات و پلیس با ببگیر و ببند رهبران عملی کارگران و لشکر کشی آشکار آنها برای ممانعت از برگزاری روز جهانی کارگر، این روز را از سر گذراندند اما به واقع اراده طبقه کارگر ایران برای اعتراض مصمم و پیگر افزایش مزد به اندازه تورم واقعی دارای چنان پتانسیلی از خشم و انزجار است که با هیچ وسیله ای قابل خاموش شدن نیست بی تردید امسال موج اعتراضات و تجمعات کارگری برای کلیه مطالبات و خو است اصلی افزایش مزدها در محل وزارت کار و مجلس و...ابعاد تازه ایی خواهد یافت و به موازات آن کارگران درسال پیش رو دیگر حقوق های معوقه، اخراج و بیکاری و...را تحمل نخواهند کرد و با اعتراض و اعتصاب و تجمع در محل کار خود به رویارویی با کارفرمایان و سرمایه دارانی خواهند رفت که هر روزه اخبار دزدی و غارت میلیاردی آنها علنی و افشا می شود اول ماه مه روزجهانی کارگر93 برای جنبش کارگری ایران یک گام اساسی، مطمئن و بی بازگشت رو به جلو بود این خشت ساخته شد و دیگر از بین رفتنی نیست